ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ (ακόμα) τους Duran Duran

Πήγαινα νομίζω τρίτη δημοτικού, όταν ο αδερφός μου έφερε στο σπίτι το RIO των Duran Duran σε βινύλιο. Δεν θυμάμαι αν νωρίτερα είχε φέρει το προγενέστερο άλμπουμ που φέρει ως τίτλο το όνομα του συγκροτήματος (ή αν αυτό έγινε αργότερα). Θυμάμαι όμως την εντύπωση που μου είχε κάνει το εξώφυλλο του RIO αρχικά, και τα τραγούδια που περιείχε στη συνέχεια. Παρότι δε νομίζω να μου επιτρεπόταν να «πειράζω» το πικάπ, με κάποιο τρόπο έμαθα τα τραγούδια απ’έξω και ανακατωτά (μάλλον επειδή ο αδερφός μου τα άκουγε συνέχεια). Άλλο αν επειδή τα Αγγλικά μου ήταν ακόμη φτωχά, έλεγα «ό,τι άκουγα» και συχνά αυτό δεν είχε κανένα νόημα και καμία σχέση με τους πραγματικούς στίχους των τραγουδιών.

Σιγά-σιγά, μπήκαν στο σπίτι μας κι άλλοι δίσκοι (και singles) των Duran και έκαναν την εμφάνισή τους στην ελληνική τηλεόραση μουσικές εκπομπές (ποιος δε θυμάται το Γιώργο Γκούτη με το θρυλικό ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ), δίνοντάς μου την ευκαιρία να σχηματίσω μια πλήρως αποκρυσταλλωμένη άποψη για αυτούς τους «νεορομαντικούς» τύπους από το Birmingham. Και αν αρχικά έπαιξε ρόλο η κοριτσίστικη εφηβική ονειροπόληση  (εντάξει, ο Simon που ήταν ο αγαπημένος μου παραμένει ακόμη γοητευτικότατος, τον προτιμούσα από τον λίγο γλυκανάλατο για τα γούστα μου John), δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν η μουσική τους που ουσιαστικά με κέρδισε.

Έτσι, από το 1983 μέχρι σήμερα, δε σταμάτησα ποτέ να ακούω Duran Duran. Δυσκολεύομαι να επιλέξω κάποια από τα παλιότερα τραγούδια τους ως αγαπημένα, γιατί είναι σχεδόν όλα αγαπημένα. Πώς να ξεχωρίσω ανάμεσα στα Rio, Union of the Snake, Planet Earth, Save a Prayer (αξεπέραστη ρομαντική μπαλάντα!!!), Girls on Film (με το «απαγορευμένο» βίντεο κλιπ), Careless Memories (ελαφρώς hard rock), New Religion, My Own Way, Hungry Like the Wolf, The Reflex (ποιος δεν έχει το χορέψει), New Moon on Monday,  the Seventh Stranger (πολύ υποτιμημένη τραγουδάρα), Wild Boys (άκρως ξεσηκωτικό) και λοιπά τραγούδια των 3 πρώτων άλμπουμ τους; Είναι όλα μουσικά αριστουργήματα- στιχουργικά καμιά φορά ήταν λίγο ασυνάρτητα, αλλά ποιος νοιάζεται όταν πρόκειται για ποπ στη δεκαετία του ‘80;

Μου είναι, όμως, πολύ πιο εύκολο να επιλέξω ως κορυφαία ζωντανή εκτέλεση εκείνη του The Chauffeur από το "As The Lights Go Down" το 1984. Εκεί όπου ο Simon τραγουδάει πάνω σε κάτι πασάλους και πραγματικά είναι να απορήσει κανείς πώς «χτυπάει» με τόση ακρίβεια την κάθε νότα, ενώ το κεφάλι του κρέμεται χαμηλότερα από τον κορμό του.

Ακολούθησε το 1985 το A View to a Kill, βασικό τραγούδι της ομώνυμης ταινίας του James Bond. Εκτός του ότι μπήκε ευστοχότατα στην ατμόσφαιρα της ταινίας, το A View to a Kill απέδειξε ότι η μπάντα μπορεί να κάνει μουσικά ό,τι μα ό,τι θέλει. Έτσι, ήρθε η αλλαγή πλεύσης το 1986 με το δίσκο Notorious και τη συνεργασία με το Nile Rodgers (ιερό τέρας κατά τη γνώμη μου, ευτυχώς έχει να δώσει πολλά ακόμη στην παγκόσμια μουσική). Πιο funk ήχος (το κομμάτι Notorious είναι πολύ χαρακτηριστικό), που στη χειρότερη περίπτωση σε κάνει να κουνιέσαι ρυθμικά στην καρέκλα σου.

Από κει και πέρα, άρχισαν οι μουσικοί πειραματισμοί. Μετά την funk προσέγγιση, ήρθε η house προσέγγιση με το άλμπουμ Big Think το 1988. Ακολούθησε το 1990 το Liberty (με νέο κιθαρίστα και νέο ντράμερ), που για κάθε γνήσιο «Ντουρανόβιο» δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Ευτυχώς τα πράγματα άλλαξαν λίγο το 1993 με το The Wedding Album, στο οποίο ξεχώρισαν και έμειναν διαχρονικά το Ordinary World και το Come Undone.

Το 1995 κυκλοφόρησε το Thank you, στο οποίο οι Duran διασκεύασαν τραγούδια άλλων καλλιτεχνών. Το συγκεκριμένο άλμπουμ συγκέντρωσε κακές κριτικές και συμπεριλήφθηκε σε διάφορες λίστες με τα χειρότερα άλμπουν όλων των εποχών, ακόμα και χρόνια μετά, όπως το 2006 στη λίστα "The 50 Worst Albums Ever! " του Q Magazine (όπου πήρε την καθόλου τιμητική πρώτη θέση). Βέβαια, η ίδια λίστα είχε στο νούμερο 25 το To the Faithful Departed των Cranberries που εγώ βρίσκω αριστουργηματικό, κάτι που καθιστά τη λίστα αυτομάτως αναξιόπιστη.  Μια χαρά ήταν το Thank you. Και δε νομίζω πως είναι τυχαία η δήλωση του Lou Reed ότι αυτή η διασκευή του Perfect Day είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε δικό του τραγούδι.

Το 1997 ο μπασίστας John Taylor εγκατέλειψε το γκρουπ πριν ολοκληρωθεί το Medazzaland. 16 χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, όλα έδειχναν πως όδευαν προς οριστική διάλυση. Παρ’όλα αυτά, βγήκε το Medazzaland μόνο στην Ευρώπη (με μόνο 2 από τους αρχικούς 5 των Duran ως συντελεστές, τον Simon και τον ευρηματικό και πολύ μπροστά πάντα από την εποχή του Nick Rhodes). Το μόνο που θυμάμαι  είναι μια γενική απογοήτευση και το Electric Barbarella να σώζει λίγο την κατάσταση.

Ευτυχώς χρειάστηκε μόνο ένας λίγο χειρότερος από το Medazzaland δίσκος για να κλείσει αυτή η μαύρη περίοδος των Duran: το Pop Trash το 2000. Πολύ ταιριαστός τίτλος, δυστυχώς. Ο ίδιος ο Nick Rhodes έχει πει ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν το πιο δύσκολο, υπήρχε έλλειψη έμπνευσης, η απουσία του John ήταν παραπάνω από αισθητή και η δισκογραφική εταιρεία Hollywood Records κάθε άλλο παρά δισκογραφική θύμιζε.

Έτσι, το 2001 η πενταμελής ομάδα επανενώθηκε και στη Νότια Γαλλία (δεν είχαν κι άδικο που διάλεξαν να το κάνουν εκεί). Με νέα δισκογραφική (Epic Records) και ανεβασμένη διάθεση έφτιαξαν έναν ανεβαστικό δίσκο, που κυκλοφόρησε το 2004 με τίτλο Astronaut. Επιτέλους! Το διαχρονικό Reach Up for the Sunrise (που παίζουν πλέον σχεδόν σε κάθε συναυλία τους) και το εξαιρετικό στιχουργικά What happens tomorrow (“Child, don’t you worry, it’s enough you’re growing up in such a hurry”) έβαλαν τους Duran ξανά στο παιχνίδι για τα καλά!

Το 2007, το Red Carpet Massacre, με τον Timbaland (!) να συμμετέχει στην παραγωγή και χωρίς τον Andy τελικά, ξαναηχογραφήθηκε ολόκληρο (αρχικά είχαν ηχογραφηθεί 14 τραγούδια με τον Andy στην κιθάρα). Έτσι, ο ήχος άλλαξε και οι Duran μας σύστησαν τον κιθαρίστα Dom Brown, που είναι από τότε σταθερός στις live εμφανίσεις τους. Το Red Carpet Massacre είναι δισκάρα! Το απίστευτα μελωδικό, αλλά και ελαφρώς groovy Falling Down έχει ψαγμένο στίχο και παραγωγό τον Justin Timberlake (ποιος το περίμενε;;;). Επίσης ξεχωρίζει το γλυκό Box Full o’ Honey που θυμίζει παλιούς καλούς Duran και το Skin Divers με τη σφραγίδα του Timbaland, εκτός των καθιερωμένων των DD. 

Και φτάνουμε αισίως στο 2011 με το εκπληκτικό All You Need is Now. Η τετράδα έδεσε με τον Brown και έγινε πεντάδα! Το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι και καθένα από τα 14 είναι εξαιρετικό. Με δυσκολία ξεχωρίζω (ένα κλικ παραπάνω από τα υπόλοιπα) το Leave a Light On και το Mediterranea, που για μένα είναι στη λίστα με τις 5 καλύτερες μελωδίες σε μπαλάντα, ενώ δεν είναι μπαλάντα στιχουργικά (μιλάει για την ανάγκη των μη Μεσόγειων να έρχονται στη Μεσόγειο και να αντλούν ζωή από τον ήλιο και τη θάλασσα.

Γιατί λοιπόν αγαπώ ακόμα τους Duran Duran; Γιατί είναι παρόντες εδώ και τριάντα τόσα χρόνια; Γιατί έχουν συντροφεύσει και συντροφεύουν διάφορες στιγμές μας; Γιατί από άποψη μουσικής απόδοσης νομίζεις ότι είναι 20-άρηδες (συμπεριλαμβανομένης της φωνάρας του Simon); Για όλα τα παραπάνω, μα και επειδή κάθε χρόνο «βλέπουμε» Eurovision μαζί με το Simon μέσω twitter, συχνά-πυκνά βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις τον John όταν αυτός ανακοινώνει ότι κάνει “tweetfest”, απολαμβάνουμε τα βιντεοσκοπημένα μηνύματα του Nick ή παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις φωτογραφίες που ανεβάζει ο Roger στο Facebook. Και ακόμα γιατί «ξεπεράσαμε» παρέα την λαρυγγίτιδα του Simon το 2011, που του επέβαλε αφωνία για καμπόσους μήνες πριν καταφέρει να ξανατραγουδήσει. Είναι απλώς ευφυέστατα παρόντες στην καθημερινότητά μας... 

Μέσα στο 2015 αναμένουμε τον καινούριο τους δίσκο, για τον οποίο συνεργάζονται ξανά με τον Nile Rodgers και για πρώτη φορά με τον πρώην κιθαρίστα των Red Hot Chilli Peppers, John Frusciante. Ανυπομονώ!

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τους The Slow Readers Club

Πριν περίπου ένα χρόνο, είχα την απίστευτη τύχη  να με ακολουθήσει ο Kurtis Starkie, κιθαρίστας των The Slow Readers Club, στο twitter (πόσους εξαιρετικούς μουσικούς έχω ανακαλύψει με αυτόν τον τρόπο!!!).  Ομολογώ πως δεν τους γνώριζα και άρχισα να ψάχνω. Ποιοι είναι, τι μπορώ να ακούσω ακόμη από αυτούς… Πάντα είναι ευλογία να ανακαλύπτω νέα μουσική, αλλά όταν πρόκειται για τόσο σπουδαίο συγκρότημα που ήδη πρωταγωνιστεί στη Βρετανική σκηνή και πολύ σύντομα πιστεύω ότι θα αναγνωριστεί διεθνώς, η χαρά είναι ακόμη μεγαλύτερη!

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα συγκρότημα με έδρα το Μάντσεστερ που αυτοχαρακτηρίζεται ως Indie/Electro band. Η πρώτη τους δουλειά με τίτλο The Slow Readers Club βγήκε τον Δεκέμβριο του 2011 και έτυχε  θετικότατης υποδοχής στη Μεγάλη Βρετανία. Αποτελούνται από τους Aaron Starkie- τραγούδι, πλήκτρα και στίχοι, Kurtis Starkie- ηλεκτρική κιθάρα, James Ryan – μπάσο, και Neil Turvin – ντραμς.

Το πρώτο τραγούδι των Slow Readers Club που άκουσα ήταν το Forever in your debt. Πώς χαίρεται ένα παιδί όταν ανοίγει ένα δώρο και δεν ξέρει τι θα δει, αλλά τελικά του αρέσει πάρα πολύ; Έτσι ένιωσα! Ενθουσιάστηκα! Ευφυής ερωτικός στίχος, ζωντανός ρυθμός, ξεκίνημα με μπάσο, ωραίες κιθάρες, μελωδικότατα πλήκτρα, πολύ ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή η φωνή του τραγουδιστή, και αυτός ο μοναδικός ηλεκτρικός ήχος που βρίσκουμε μόνο στην Brit pop!

Μετά έψαξα και βρήκα το Days like this will break your heart, το οποίο και συνόδεψε το Forever in your debt  σε ένα CD για το αυτοκίνητο. Και αυτό το κομμάτι έχει όλα τα συστατικά της καλής μουσικής και είναι εξαίρετο ενορχηστρωτικά (προσέξτε το ρυθμικό γρατζούνισμα της ηλεκτρικής κιθάρας!). Όμως με αυτό το κομμάτι ουσιαστικά συνειδητοποιείς πόσο απίστευτη φωνή έχει ο τραγουδιστής. Και πόσο ωραία δένει τις ψεύτικες ψηλές του με τις κανονικές ψηλές του. Αν το Forever in your debt με έκανε να προσέξω τους Slow Readers Club, το Days like these will break your heart με έκανε να τους αγαπήσω!

Στη συνέχεια, ανακάλυψα το Sirens και σκέφτηκα πως μάλον η κρίση (μέσης;;;) ηλικίας με ωφέλησε. Ο τελευταίος επαλαμβανόμενος στίχος του κομματιού: «I’ve had enough, someday it’s got to stop” με εκφράζει απόλυτα τα τελευταία 2-3 χρόνια. Εννοώντας ότι πλέον έχω ξεσκαρτάρει τους πάντες και τα πάντα, φιλίες και παρέες, τι θέλω και τι δε θέλω στη ζωή μου, σε όλα τα επίπεδα. Και ήρθε το Sirens να με κάνει να το συνειδητοποιήσω (και να το χορέψω κιόλας!).

Το πιο δραματικό τραγούδι των The Slow Readers Club είναι χωρίς αμφιβολία το Block out the Sun. Γλυκόπικρο. Σε συνεπαίρνει η ήρεμη κραυγή του τραγουδιστή και η όλη ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο μελαγχολικός στίχος σε συνδυασμό με την ενορχήστρωση-ειδικά οι εύστοχες παρεμβολές βιολιού. Και μήπως όλοι μας κάποτε δεν είχαμε ανάγκη κάποιον να μας πάει "σπίτι"; “Someone save me, someone take me home”.

Και συνεχίζω:

-Feet on fire: Ακούστε το συγκεκριμένο τραγούδι και πείτε μου αν και τα δικά σας πόδια «έχουν πάρει φωτιά» και χορεύετε στον υπέροχο ρυθμό του, όπως εγώ κάθε φορά που το ακούω. Ο έντονα ξεσηκωτικός ρυθμός που δίνουν τα ντραμς και η κιθάρα, δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσει α(συγ)κίνητη!

-Start again: Από τα πιο καινούρια κομμάτια τους, με το γνώριμο πια (σε μένα) ήχο, αλλά με πολύ πιο γεμάτη τη φωνή του τραγουδιστή-αυτός ο άνθρωπος δεν έχει φωνή, έχει μουσικό όργανο και ενισχυτή στις φωνητικές του χορδές. Συν ότι λίγο μετά τη μέση του τραγουδιού υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας. Και καμιά φορά,  “Wish I could start again”…

-Don’t mind: Με σαφείς αναφορές στην δεκαετία του ’80, ένα πιο ήρεμο τραγούδι, αλλά εξίσου υπέροχο. Και με αρκετά ενδιαφέρον βίντεο κλιπ! Αυτό που ξεχωρίζει είναι το ελαφρώς μυστηριώδες μουσικό τελείωμα του κομματιού και φυσικά το εύρος των φωνητικών  δυνατοτήτων του frontman (για άλλη μια φορά).

Όταν αποφάσισα να γράψω στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ για τους The Slow Readers Club, σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να μου απαντήσουν γιατί ονομάστηκαν έτσι. Είχα και 1-2 ερωτήσεις ακόμη, οπότε επικοινώνησα με τον Kurtis  μέσω twitter (God bless technology που λέμε και Ελληνιστί) και τον ρώτησα αν θα μπορούσαν να μου απαντήσουν 2-3 ερωτήσεις. Εκείνος δέχτηκε αμέσως (αλήθεια, ήταν τόσο απλό!) και ιδού οι απαντήσεις, που έδωσε ο αδερφός του ως στιχουργός/δημιουργός των περισσότερων τραγουδιών τους:

-Πώς προέκυψε το όνομα “The Slow Readers Club”?

-Aaron: Θυμάμαι ξεκάθαρα να έχω πάει σε μια ανοιχτή εκδήλωση (open evening) στο γυμνάσιο όπου φοίτησα. Περάσαμε από όλους τους χώρους του σχολείου, καθώς μας έδειχναν τις αίθουσες Μαθηματικών, Αγγλικών, και Σχεδίου,  και τα εργαστήρια Τεχνολογίας και Επιστημών. Φτάσαμε σε ένα δωμάτιο που λεγόταν «ειδικές ανάγκες», όπου περνούσαν το χρόνο τους παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Μου φάνηκε παράξενο ότι κατηγοριοποιούνται τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο και τοποθετούνται σε μια τέτοια ομάδα. Το όνομα The Slow Readers Club (Η λέσχη των Αργών Αναγνωστών) έχει σκοπό να απορρίψει με χλευασμό την παραπάνω κατηγοριοποίηση. Είναι μια γιορτή για τον πιο αδύναμο, μια γιορτή για το αουτσάιντερ!

-Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;

-Aaron: Η έμπνευση μπορεί να προέλθει από οπουδήποτε: μουσική, ταινίες, τέχνη και πιθανώς συχνότερα από τις εμπειρίες μας. Κάνουμε συχνά χιουμοριστικές αναφορές σε ταινίες της δεκαετίας του ’80 όπως το Lost Boys και το Rocky.

-Ποια συγκροτήματα/μουσικοί σας έχουν επηρεάσει περισσότερο;

-Aaron: Μεγαλώσαμε ακούγοντας  πολλή μουσική, αυτήν που άρεσε στους γονείς μας: Beatles, Elvis, Bob Marley και πληθώρα καλλιτεχνών της Motown, καθώς και καλή και κακή μουσική των 80’s. Οι Beatles είναι ισχυρή επιρροή για εμάς, όπως και  για πολλούς άλλους. Παρ’όλα αυτά, μας αρέσουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής ως συγκρότημα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αδερφούς Aaron και Kurtis Starkie πάρα πολύ, για το χρόνο τους μέσα στο πολύ πιεσμένο πρόγραμμά τους και για την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Εκτός από σπουδαίοι μουσικοί, είναι λοιπόν ωραίοι τύποι, ακομπλεξάριστοι, ανοιχτοί, και σεμνοί.

Το καινούριο άλμπουμ τους με τίτλο Cavalcade αναμένεται τον Απρίλιο του 2015! Αν διαβάζει κάποιος που έχει σχέση με εταιρίες διοργάνωσης συναυλιών, να ένα συγκρότημα άξιο προσοχής/πρόσκλησης στη χώρα μας. Άραγε να ελπίζουμε;;; 

Υ.Γ. Εδώ: http://www.theslowreadersclub.co.uk/ μπορείτε  να δείτε το πρόγραμμα των επερχόμενων εμφανίσεων του συγκροτήματος και να παραγγείλετε τη μουσική τους.

----------------------------------------------------------------------------------

WHY I LOVE The Slow Readers Club

About one year ago, I was unexpectedly followed by Kurtis Starkie, the guitarist of The Slow Readers Club, on twitter (since then, I have discovered many great artists in the same way!). I wasn't familiar with the band at the time, so I started searching information on them and their music. I always feel blessed when I discover new musicians, but with this specific band it was more than a blessing!  

So, this is an Indie/Electro band, based in Manchester, UK, consisting of Aaron Starkie- lead vocals, keyboars, lyrics, Kurtis Starkie- electric guitar, James Ryan – bass guitar, and Neil Turvin – drums.

The first song I heard is called Forever in your debt. I felt like a child opening its gift! Brilliant love lyrics, vibrant rhythm, great bass line at the beginning, melodic guitar and keyboards, quite interesting voice, and this unique sound of Brit pop!

Then I heard Days like this will break your heart, and included it in a new "car" CD, along with Forever in your debt. This song also has all the ingredients of great music and I loved the orchestration (fantastic guitar strumming!). But mainly, this is the song that made me realize that the singer has an amazing voice. And how beautifully he alternates between his fake high notes with his "real" high notes. If Forever in your debt made me pay attention to The Slow Readers Club, Days like these will break your heart certainly made me love them!

Next, I discovered Sirens and I thought that (mid???) life crisis was probably good for me. The last verse "I've had enough, someday it's got to stop" perfectly describes my mentality in the past few years. Meaning that I have "discarded" things and situations in my life, being more selective with my friends and people around me, and with what I accept as part of my life in general. And there came Sirens to make me realize this (while dancing!).

The Slow Readers Club most dramatic song, undoubtedly, is Block out the Sun. Bittersweet. I was undertaken by Aaron's mild scream and the whole atmosphere created by the melancholic lyrics combined with the orchestration, specifically the violin sections-perfectly inserted in terms of musical harmony. And we all need(ed), at a certain point in our lives, someone to take us "home": “Someone save me, someone take me home”.

Moreover:

-Feet on fire: Listen to this song and let me know if your feet are on fire and you are dancing to its amazing rhythm, just like I do every time I hear it. The lively tempo created by the guitar and drums always "moves" me!

-Start again: One of their relatively recent songs, featuring their characteristic sound, but with the singer's voice sounding even fuller-he obviously has more than a voice, maybe a musical instrument plus an amplifier in his throat. Moreover, slightly after the middle, there is a very interesting guitar solo. And every now and then, “Wish I could start again”…

-Don’t mind: This track strongly reminds me of the 80's; it is more "adante" but equally wonderful. And has a quite gripping video clip! What stands out is the mysterious musical conclusion and, of course, the frontman's amazing vocal range (once again). 
When I decided to blog about The Slow Readers Club, I thought it would be interesting to know how they came up with that name. I had a couple more questions, so I contacted Kurtis  via twitter (God bless technology) and asked him if they could answer 2-3 questions. He accepted immediately (really, it was that simple!) and here are the answers given by his brother, as the lyricist/creative mind behind the majority of the band's songs:

Mini Interview of Aaron Starkie, singer, composer and lyricist of The Slow Readers Club

-How did you come up with the band name?

 Aaron: I have a clear memory of going to an open evening at my secondary school. We were getting a tour, being shown the room for Maths, English, Design and Technology and the Science labs that kind of thing. We came to one room called special needs which was where kids with learning difficulties would spend their time. It struck me as odd that you could be classified like that and put in a certain stream. 

The Slow Readers Club is meant as a sneering rejection of that notion, its a celebration of the underdog.

-Which bands/artists influenced you the most?

Aaron: We grew up listening to a lot of music our parents liked. The Beatles, Elvis, Bob Marley and loads of Motown artists and some good and bad 80’s music. The Beatles are strong influence like they are on plenty of other people. We’re all into lots of different music as a band though.

-Where do you find your inspiration?

Aaron: Inspiration can come from anywhere, music, film, art and probably more often life experiences. We often jokingly reference 80’s movies like Lost Boys and Rocky.

I would like to thank both Aaron and Kurtis Starkie very much, for finding time (in their very busy schedule) and giving us the opportunity to get to know them better. Apart from being great musicians, they also are great guys, open minded and down-to-earth. 

Their new album, called Cavalcade, will be released in April 2015! So, if there is someone out there reading this, who works in the music events industry in Greece, this is a remarkable band! How about inviting them?  

P.S. Here: http://www.theslowreadersclub.co.uk/ you may find tour dates, more information and also buy their music.