ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Dolores O'Riordan

Νομίζω πως γράφω ένα από τα δυσκολότερα κείμενά μου στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ. Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω και η αλήθεια είναι πως έσβησα αρκετές φορές τις δύο πρώτες σειρές του συγκεκριμένου κειμένου.

Η φωνή της Dolores O'Riordan είναι συνυφασμένη με ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Ξεκινώντας από τα φοιτητικά μου χρόνια και συντροφεύοντάς με ακόμη, ασταμάτητα, όχι μόνο ακούγοντας και ξαναακούγοντας τις μουσικές της (κυρίως τα 4 πρώτα άλμπουμ των Cranberries), αλλά και παίζοντας κομμάτια των Cranberries σε μοναχικές ή παρεΐστικες πιανιστικές περιπλανήσεις. Και αν στις παρέες παίζω τα γνωστά τραγούδια τους, λιγότερα δημοφιλή κομμάτια, όπως για παράδειγμα το Wanted ή το How, δεν απουσιάζουν σχεδόν ποτέ από τα κομμάτια που παίζω μόνη μου.

Δεν είναι τυχαίο πως ως τώρα δεν είχα γράψει για την Dolores στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ.

Είναι για μένα στα όρια του «ιερού». Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αγγελική φωνή της, που ή θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. Δεν έχει να κάνει, μόνο, με το πώς και πόσο επηρέασε την παγκόσμια μουσική. Δεν έχει να κάνει με το ότι έπαιζε σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα. Δεν έχει να κάνει με την τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος του οποίου ήταν η ψυχή. Έχει να κάνει με κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ ουσιαστικότερο.

Η Dolores ήταν ξεχωριστή. Από αυτούς τους ανθρώπους που πιθανώς ανήκουν αλλού και από λάθος πέφτουν στη γη. Και ίσως για αυτό δεν μένουν για πολύ. Όμορφη όχι (απαραιτήτως) με την έννοια της εξωτερικής ομορφιάς. Άλλα όμορφη εσωτερικά. Διάφανη. Ψαρωτική. Δυναμική. Επαναστάτρια. Και ταυτόχρονα ανθρωπίστρια, γλυκιά και ευαίσθητη. Σαν τις νεράιδες των παραμυθιών. Σαν αερικό. Που στο πέρασμά του τα σαρώνει όλα.

Η μεγαλύτερη επιτυχία των Cranberries, το Zombie, δεν θεωρείται ούτε κατά διάνοια το καλύτερό τους κομμάτι. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά έχει τη δύναμη να σου σφίξει το στομάχι και να σε κάνει να σκεφτείς τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Αντιστοίχως το Bosnia. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα από το βίντεο κλιπ και λίγη προσοχή στους στίχους για να αποκτήσει κανείς άμεσα μια πιο διεισδυτική ματιά στα πράγματα.

Υπήρξαν πολλά τραγούδια, πολλές επιτυχίες, τραγούδια για έρωτες, οικογένειες και φιλίες, τραγούδια χαρούμενα και αισιόδοξα, τραγούδια για την απόρριψη και τη μοναξιά. Τραγούδια ρυθμικά και μπαλάντες. Σε όλα είναι έντονη η παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας και ο Ιρλανδικός ήχος. Κανένα όμως κομμάτι δεν θα ήταν ίδιο χωρίς το μοναδικό λυρικό τραγούδισμά της. Η παγκόσμια μουσική δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα αν δεν είχε η Dolores καταθέσει την ψυχή της εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Μια ψυχή που αν και θα είναι πάντα εδώ, βρεθήκαμε να τη θρηνούμε πολύ νωρίς... Daffodil Lament

5 ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ 2018

Δεν είναι απαραιτήτως όλοι πρωτοεμφανιζόμενοι, αλλά είναι σχετικά νέοι στα μουσικά δρώμενα. Και κάτι μου λέει πως το 2018 θα είναι μια πολύ δυνατή χρονιά για αυτούς. Επίσης, δεν υπονοώ ότι πρέπει υποχρεωτικά να αρέσουν σε όλους, όμως δεν είναι κακό να τους έχουμε στα υπόψη.

Θα ξεκινήσω με τους ιδιαιτέρως αγαπημένους μου Slow Readers Club, που

σαρώνουν στη Μεγάλη Βρετανία και αναμένεται να βγουν εκτός των βρετανικών συνόρων το 2018. Περισσότερα για αυτούς μπορείτε να διαβάσετε εδώ, καθώς δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Θεωρώ εξαιρετικά τιμητικό το γεγονός ότι ο frontman τους μου παραχώρησε μια μίνι συνέντευξη περίπου δυο χρόνια πριν. Από τότε το συγκρότημα με τον χαρακτηριστικό ήχο έχει περιοδεύσει με μεγάλη επιτυχία, ξεκινώντας αρχικά ως support των James και γεμίζοντας στη συνέχεια χώρους διόλου ευκαταφρόνητου  μεγέθους. Ελπίζω να έρθουν σύντομα και προς τα μέρη μας.

Και μιας και ξεκίνησα με τη Μεγάλη Βρετανία, ας συνεχίσω με μια πραγματικά πρωτοεμφανιζόμενη και πολλά υποσχόμενη καλλιτέχνη εν ονόματι Brooke Bentham. Μόλις 21 ετών, με χαρακτηριστικό της την ροκ-φολκ απλότητα και την μελαγχολική διάθεση, με κέρδισε από τις πρώτες νότες του Losing Baby που ήταν και το πρώτο κομμάτι της που άκουσα. Ο ενθουσιασμός μου ενισχύθηκε με το Heavy and Ephemeral, κυρίως γιατί κατάλαβα βλέποντας τη συγκεκριμένη ζωντανή εκτέλεση ότι είναι αυθεντική. Το πρώτο δίμηνο του 2018 ξεκινά εμφανίσεις στη χώρα της και το πώς θα υποδεχθεί αυτές τις εμφανίσεις το βρετανικό κοινό θα αποτελέσει το πρώτο ουσιαστικό τεστ για την νεαρή τραγουδίστρια με το υγρό βλέμμα.

Η δεύτερη γυναίκα καλλιτέχνης της οποίας την πορεία νομίζω πως αξίζει να

παρακολουθήσουμε το 2018 είναι Αμερικανίδα, ακούει στο όνομα Sza και  έγινε ευρύτερα γνωστή από το ντουέτο της με τους Maroon 5 με τίτλο What lovers do. Και ενώ λίγο δυσκολεύτηκα να καταλάβω πώς ακριβώς προφέρεται το όνομά της, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αντιληφθώ πόσο ταλαντούχα είναι, και ας μην είναι η R&B το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Ctrl χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένα από τα πιο «εφευρετικά» άλμπουμ του 2017 και πήγε εξίσου καλά τόσο σε πωλήσεις όσο και σε κριτικές.  Από το άλμπουμ αυτό ξεχώρισα το Go Gina, του οποίου όμως προτιμώ σαφώς την μη στουντιακή εκτέλεση με τη συνοδεία μόνο ενός μπάσου την οποία μπορείτε να ακούσετε εδώ. Πολύ θα μου άρεσε η Sza να μας χαρίσει μία μπαλάντα με την αισθαντική φωνή της και να σπάσει τα στενά δεσμά της R&B. Για να δούμε τι μας επιφυλλάσσει στο μέλλον.

Και ας περάσουμε στους άνδρες καλλιτέχνες. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με έναν εκπρόσωπο της σύγχρονης Γαλλικής μουσικής, τον Slimane. Ο αλγερινής καταγωγής τραγουδιστής και τραγουδοποιός, που κέρδισε το The Voice το 2016, κέρδισε επίσης την εκτίμηση και τον σεβασμό της Γαλλικής μουσικής βιομηχανίας πολύ γρήγορα. Πέρα από έναν ιδιότυπο λυγμό στο τραγούδισμά του, που δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί ή να αντιγραφεί, ο Slimane έχει δώσει τραγούδια σε αρκετούς και επιτυχημένους Γάλλους καλλιτέχνες, κάτι που μαρτυρά το ταλέντο του. Ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τη νίκη του στο The Voice, ακριβώς γιατί ο Slimane είχε στο συρτάρι του πληθώρα τραγουδιών που περίμεναν υπομονετικά την ώρα τους. Και παρότι η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το Paname, προτιμώ από αυτό το πρώτο άλμπουμ το Le Vide στο οποίο είναι έκδηλη η ευαισθησία του. Και επειδή το πρώτο άλμπουμ ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο (βρίσκεται ακόμη στη λίστα των 150 άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στην Γαλλία στην οποία έχει παραμείνει 124 βδομάδες τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο), σύντομα αναμένεται το δεύτερο του άλμπουμ. Πάντως τα πρώτα δείγματα, τα singles Viens on s’aime και J'en suis là είναι εξαιρετικά!

Για το τέλος άφησα έναν φέρελπι εκπρόσωπο της Ιταλικής μουσικής σκηνής, που κέρδισε το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο το 2014. Το όνομα αυτού: Fedez και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι μια γλυκιά βραχνάδα στη φωνή. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στον Fedez  είναι ότι είναι ίσως ο πρώτος Ιταλός ράπερ που γνωρίζει τέτοια αποδοχή, κάτι που πιθανώς συνδέεται - πέρα από το ταλέντο του - με την προσωπικότητά του και την ευαισθητοποίησή του σε κοινωνικά θέματα. Αξίζει να ακούσουμε τα Magnifico  (ντουέτο με την Francesca Michielin), Beautiful Disaster (ντουέτο με τον αγαπημένο Mika), Pensavo Fosse Amore e Invece... και κυρίως το 21 Grammi.   

Καλή ακρόαση και καλή χρονιά σε όλους!