Tuesday, December 18, 2018

ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΔΩΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Τα Χριστούγεννα μπορεί να σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας, όμως οι περισσότεροι από μας ψάχνουμε για δώρα.

Εάν ο παραλήπτης αγαπά τη μουσική, ακολουθούν τρεις προτάσεις που μπορεί να σας διευκολύνουν!







Πρόταση πρώτη: Olly Murs – You know I know

Ο νέος δίσκος του Olly Murs είναι ποπ με όλη τη σημασία της λέξης, όπως άλλωστε και ο ίδιος. Εξαιρετικά ταλαντούχος, προσιτός, χαβαλές, με φρέσκια εμφάνιση, με αξιοζήλευτες χορευτικές ικανότητες και αναγνωρίσιμη πλέον φωνή, ο Olly αποτέλεσε ίσως τον πιο επιτυχημένο «δεύτερο» του βρετανικού X-Factor, και όχι μόνο. Ο πρώην τηλεφωνικός πωλητής- πουλούσε με επιτυχία ηλεκτρικές συσκευές ως τα 25 του, οπότε και πέρασε στο X-Factor (με την τρίτη προσπάθεια)- έχει καταφέρει να πουλήσει εκατομμύρια δίσκους και να γίνει εξαιρετικά συμπαθής σε όλους. Επιστρέφει με έναν δίσκο «μισό-μισό», δηλαδή  με 12 νέα και 12 παλαιότερα τραγούδια του, ό,τι πρέπει δηλαδή για Χριστουγεννιάτικο δώρο.

Αρκεί να αναφέρουμε ότι στους συντελεστές του δίσκου συγκαταλέγεται και ο Ed Sheeran, που συνυπογράφει με 3 ακόμη δημιουργούς το χορευτικό Moves. Το συγκεκριμένο κομμάτι, στο οποίο συμμετέχει και ο Snoop Dog, ήταν το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ και ήταν soundtrack στην ταινία «Johnny English Strikes Again» (ελληνικός τίτλος: Ο Johnny English ξαναχτυπά). Επίσης, ο Murs συμμετέχει ως δημιουργός σε 11 από τα 12 τραγούδια του άλμπουμ, μεταξύ των οποίων και το Excuses το οποίο ερμήνευσε ζωντανά στο BBC αποδεικνύοντας τις εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες. Από τα καινούρια κομμάτια, ξεχωρίζει επίσης το ρυθμικό Talking to Myself. Από τα παλαιότερα, ακούστε το Dear Darlin, Troublemaker ή το My Heart Skips a Bit για να καταλάβετε ποιος είναι ο Olly όσοι έχετε αμφιβολία.

Η συγκεκριμένη πρόταση δώρου ενδείκνυται για έφηβους - παιδιά, ανήψια, βαφτιστήρια – και όσους έχουν μια διαχρονική σχέση με την ποπ μουσική. Επίσης για εκείνους που τους αρέσει να βάζουν μουσική στο σπίτι τους και να χορεύουν!


Πρόταση δεύτερη: Coldplay – The Butterfly Package

Περνώντας σε λίγο μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό,  σίγουρα άνω των 25 (για να μην πω άνω των 30), το συγκεκριμένο δώρο δίνει πολλές επιλογές αναλόγως των χρημάτων που θέλει κανείς να διαθέσει. Υπάρχει στη μορφή 2CD/2DVD και στη μορφή 3LP/2DVD, αλλά μπορείτε να το συνοδεύσετε και με ρούχα, κούπες, τσάντες, κλπ. Για τους νοσταλγικούς, κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα και στη μορφή 2 κασετών/2DVD.

Το πακέτο περιλαμβάνει:
α) το ντοκυμαντέρ με την ιστορία των Coldplay από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του γκρουπ, μιας και η συγκεκριμένη μπάντα είναι μαζί από τα φοιτητικά τους χρόνια και φωτογραφίζεται/βιντεοσκοπείται από τον ίδιο άνθρωπο από τα χρόνια εκείνα μέχρι και σήμερα, και
β) την ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας τους στο Μπουένος Άιρες στις 18 Οκτωβρίου του 2016.  

Για όσους δεν καταφέραμε να δούμε την ταινία/ντοκυμαντέρ (προβλήθηκε μόνο για μια μέρα και ήταν καθημερινή), το συγκεκριμένο δώρο φαντάζει εξαιρετική επιλογή! Πώς αλλιώς θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον έφηβο τότε Chris Martin, με σιδεράκια και σπυριά, να δηλώνει πως οι Coldplay θα κάνουν τεράστια επιτυχία; (Πόσο δίκιο είχες Chris…)


Πρόταση τρίτη:  Lady Gaga & Bradley Cooper - A Star is Born (Soundtrack)

Δεν ξέρω αν είναι ο Bradley Cooper ή η Lady Gaga που κλέβει την παράσταση στη συγκεκριμένη δουλειά. Για τον Cooper, σχεδόν κανείς δεν γνώριζε ότι μπορεί να τραγουδήσει τόσο καλά. Όσο για την Gaga, πολλοί την είχαν υποτιμήσει και έμεναν μόνο στις υπερβολικές εμφανίσεις της. Όπως και να έχει, η μουσική επένδυση της ομώνυμης ταινίας είναι πολύ προσεγμένη, εξαιρετικά εκτελεσμένη και περιλαμβάνει τραγούδια που κάτι μου λέει ότι θα τα ακούμε για πολλά χρόνια. Το Shallow αποτελεί μια από τις ομορφότερες μπαλάντες που έχουμε ακούσει, τόσο για την απλότητά της όσο και γιατί αναδεικνύει το καλοκουρδισμένο όργανο που διαθέτει η Gaga στις φωνητικές της χορδές. 

Εξίσου αξιόλογο και ρομαντικό το I'll Never Love Again, αλλά το καλύτερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι του δίσκου είναι το Always Remember Us This Way, στο οποίο η Gaga παίζει πιάνο και τραγουδάει μοναδικά (ειδικά στην αρχή και στο τέλος του τραγουδιού).

Εάν, λοιπόν, ψάχνετε δώρο για τον καλό/την καλή σας, ή αν ξέρετε κάποιον που θα περάσει αρκετό χρόνο στο σπίτι του χαλαρώνοτνας τις γιορτές, η συγκεκριμένη πρόταση αποτελεί πολύ καλή επιλογή.  

Καλές γιορτές σε όλους!  

Thursday, May 10, 2018

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Zaz


Συχνά, βλέποντας και ακούγοντας την Ζαζ, κάνω έναν ακούσιο παραλληλισμό ανάμεσα σε εκείνην και τον πολυαγαπημένο μου Christophe Maé και την τοποθέτησή τους στη Γαλλική μουσική σκηνή. Υπό την έννοια ότι και οι δυο τους συνδυάζουν την τζαζ, την soul, το blues και ένα ιδιότυπο τραγούδισμα που συνοδεύεται από κάποιους, όχι απαραιτήτως θλιμμένους, λυγμούς.

Η υπέροχη Zaz γεννήθηκε το 1985. Παίζει αρκετά μουσικά όργανα (βιολί, πιάνο, κιθάρα), ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού και χορωδιακού τραγουδιού.  Το 2000, κέρδισε υποτροφία για να παρακολουθήσει σπουδές στο Centre for Musical Activities and Information του Bordeaux. Το 2001 έγινε μέλος στην μπλουζ μπάντα “Fifty fingers” και από κει και έπειτα συμμετείχε σε διάφορα γκρουπ, συχνά πολυπληθή, και έκανε εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ στη Γαλλία.

Η μεγάλη επιτυχία ήρθε για εκείνην το 2010, σε ηλικία 25 ετών, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο το όνομά της. Το άλμπουμ έγινε πλατινένιο στην Ρωσία (!) και την Αυστρία, διπλά πλατινένιο στην Γερμανία, την Πολωνία και την Ελβετία, τριπλά πλατινένιο στο Βέλγιο και «διαμαντένιο» στη Γαλλία. Το πιο γνωστό κομμάτι του συγκεκριμένου άλμπουμ, το Je veux, όχι απλώς αποκάλυψε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, αλλά μας έκανε και να την συμπαθήσουμε, μιας και φανερώνει την νοοτροπία της, εστιάζοντας στα ουσιαστικά πράγματα σε αυτή την ζωή. Επίσης ενδεικτικό της ποιότητας αυτού του πρώτου άλμπουμ είναι το Le long de la route.

Το 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Recto Verso που γνώρισε εξίσου μεγάλη επιτυχία με το πρώτο σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες πλην της Ρωσσίας. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το On ira, που αποτελεί έναν ύμνο στην ανθρωπότητα και στην πολυπολιτισμικότητα. Η Zaz εκφράζει μέσα σε λίγα λεπτά την αγάπη της για τα ταξίδια, τη μουσική, τη γη, το σύμπαν, τις διάφορες φυλές και την διαφορετικότητά τους. Είναι γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους και για την ζωή. Στο ίδιο άλμπουμ, περιέχεται και το Cette journée που μιλά για τη σημασία μιας μέρας στη ζωή μας.

Προς το τέλος του 2014, η Zaz κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ της με τίτλο Paris, που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην πόλη του φωτός και γνώρισε και αυτό μεγάλη επιτυχία σε αρκετές χώρες (αλλά όχι ιδιαίτερη στη χώρα μας, σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο). Ξεχωρίζει η εκδοχή του Les Champs-Élysées, εξίζου τζαζ με το αρχικό, και το κομμάτι La Parisienne  (μία ακόμη ομοιότητα με τον Christophe Maé, που κυκλοφόρησε κι αυτός τραγούδι με τον ίδιο τίτλο μεταγενέστερα- το 2016), που παραπέμπει στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών της Edith Piaf. Στην πραγματικότητα, όλο το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από αυτή την ατμόσφαιρα, όπως είναι προφανές και στο ρυθμικό Paris sera toujours Paris.

Η Zaz έχει επίσης κυκλοφορήσει δύο live άλμπουμ, από τις περιοδείες της ανά τον κόσμο, το δεύτερο εκ των οποίων το 2015. Έχουν επομένως περάσει 3 χρόνια από την τελευταία της παρουσία στη δισκογραφία. Περιμένω εναγωνίως να δω τι μας επιφυλλάσσει για το μέλλον η Zaz. Και είμαι σίγουρη πως θα εξακολουθήσω να είμαι τόσο μαγεμένη και θαμπωμένη από εκείνη, και όχι από την νύχτα όπως λέει στο υπέροχο Eblouie par la nuit, που έντυσε μουσικά το "Dead Man Down".

Αγαπώ τη Zaz γιατί όταν τραγουδάει, ακούω το χαμόγελό της! 

Tuesday, January 16, 2018

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Dolores O'Riordan

Νομίζω πως γράφω ένα από τα δυσκολότερα κείμενά μου στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ. Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω και η αλήθεια είναι πως έσβησα αρκετές φορές τις δύο πρώτες σειρές του συγκεκριμένου κειμένου.

Η φωνή της Dolores O'Riordan είναι συνυφασμένη με ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Ξεκινώντας από τα φοιτητικά μου χρόνια και συντροφεύοντάς με ακόμη, ασταμάτητα, όχι μόνο ακούγοντας και ξαναακούγοντας τις μουσικές της (κυρίως τα 4 πρώτα άλμπουμ των Cranberries), αλλά και παίζοντας κομμάτια των Cranberries σε μοναχικές ή παρεΐστικες πιανιστικές περιπλανήσεις. Και αν στις παρέες παίζω τα γνωστά τραγούδια τους, λιγότερα δημοφιλή κομμάτια, όπως για παράδειγμα το Wanted ή το How, δεν απουσιάζουν σχεδόν ποτέ από τα κομμάτια που παίζω μόνη μου.

Δεν είναι τυχαίο πως ως τώρα δεν είχα γράψει για την Dolores στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ.
Είναι για μένα στα όρια του «ιερού». Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αγγελική φωνή της, που ή θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. Δεν έχει να κάνει, μόνο, με το πώς και πόσο επηρέασε την παγκόσμια μουσική. Δεν έχει να κάνει με το ότι έπαιζε σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα. Δεν έχει να κάνει με την τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος του οποίου ήταν η ψυχή. Έχει να κάνει με κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ ουσιαστικότερο.

Η Dolores ήταν ξεχωριστή. Από αυτούς τους ανθρώπους που πιθανώς ανήκουν αλλού και από λάθος πέφτουν στη γη. Και ίσως για αυτό δεν μένουν για πολύ. Όμορφη όχι (απαραιτήτως) με την έννοια της εξωτερικής ομορφιάς. Άλλα όμορφη εσωτερικά. Διάφανη. Ψαρωτική. Δυναμική. Επαναστάτρια. Και ταυτόχρονα ανθρωπίστρια, γλυκιά και ευαίσθητη. Σαν τις νεράιδες των παραμυθιών. Σαν αερικό. Που στο πέρασμά του τα σαρώνει όλα.

Η μεγαλύτερη επιτυχία των Cranberries, το Zombie, δεν θεωρείται ούτε κατά διάνοια το καλύτερό τους κομμάτι. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά έχει τη δύναμη να σου σφίξει το στομάχι και να σε κάνει να σκεφτείς τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Αντιστοίχως το Bosnia. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα από το βίντεο κλιπ και λίγη προσοχή στους στίχους για να αποκτήσει κανείς άμεσα μια πιο διεισδυτική ματιά στα πράγματα.

Υπήρξαν πολλά τραγούδια, πολλές επιτυχίες, τραγούδια για έρωτες, οικογένειες και φιλίες, τραγούδια χαρούμενα και αισιόδοξα, τραγούδια για την απόρριψη και τη μοναξιά. Τραγούδια ρυθμικά και μπαλάντες. Σε όλα είναι έντονη η παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας και ο Ιρλανδικός ήχος. Κανένα όμως κομμάτι δεν θα ήταν ίδιο χωρίς το μοναδικό λυρικό τραγούδισμά της. Η παγκόσμια μουσική δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα αν δεν είχε η Dolores καταθέσει την ψυχή της εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Μια ψυχή που αν και θα είναι πάντα εδώ, βρεθήκαμε να τη θρηνούμε πολύ νωρίς... Daffodil Lament




Thursday, January 4, 2018

5 ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ 2018


Δεν είναι απαραιτήτως όλοι πρωτοεμφανιζόμενοι, αλλά είναι σχετικά νέοι στα μουσικά δρώμενα. Και κάτι μου λέει πως το 2018 θα είναι μια πολύ δυνατή χρονιά για αυτούς. Επίσης, δεν υπονοώ ότι πρέπει υποχρεωτικά να αρέσουν σε όλους, όμως δεν είναι κακό να τους έχουμε στα υπόψη.

Θα ξεκινήσω με τους ιδιαιτέρως αγαπημένους μου Slow Readers Club, που
σαρώνουν στη Μεγάλη Βρετανία και αναμένεται να βγουν εκτός των βρετανικών συνόρων το 2018. Περισσότερα για αυτούς μπορείτε να διαβάσετε εδώ, καθώς δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Θεωρώ εξαιρετικά τιμητικό το γεγονός ότι ο frontman τους μου παραχώρησε μια μίνι συνέντευξη περίπου δυο χρόνια πριν. Από τότε το συγκρότημα με τον χαρακτηριστικό ήχο έχει περιοδεύσει με μεγάλη επιτυχία, ξεκινώντας αρχικά ως support των James και γεμίζοντας στη συνέχεια χώρους διόλου ευκαταφρόνητου  μεγέθους. Ελπίζω να έρθουν σύντομα και προς τα μέρη μας.

Και μιας και ξεκίνησα με τη Μεγάλη Βρετανία, ας συνεχίσω με μια πραγματικά πρωτοεμφανιζόμενη και πολλά υποσχόμενη καλλιτέχνη εν ονόματι Brooke Bentham. Μόλις 21 ετών, με χαρακτηριστικό της την ροκ-φολκ απλότητα και την μελαγχολική διάθεση, με κέρδισε από τις πρώτες νότες του Losing Baby που ήταν και το πρώτο κομμάτι της που άκουσα. Ο ενθουσιασμός μου ενισχύθηκε με το Heavy and Ephemeral, κυρίως γιατί κατάλαβα βλέποντας τη συγκεκριμένη ζωντανή εκτέλεση ότι είναι αυθεντική. Το πρώτο δίμηνο του 2018 ξεκινά εμφανίσεις στη χώρα της και το πώς θα υποδεχθεί αυτές τις εμφανίσεις το βρετανικό κοινό θα αποτελέσει το πρώτο ουσιαστικό τεστ για την νεαρή τραγουδίστρια με το υγρό βλέμμα.

Η δεύτερη γυναίκα καλλιτέχνης της οποίας την πορεία νομίζω πως αξίζει να
παρακολουθήσουμε το 2018 είναι Αμερικανίδα, ακούει στο όνομα Sza και  έγινε ευρύτερα γνωστή από το ντουέτο της με τους Maroon 5 με τίτλο What lovers do. Και ενώ λίγο δυσκολεύτηκα να καταλάβω πώς ακριβώς προφέρεται το όνομά της, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αντιληφθώ πόσο ταλαντούχα είναι, και ας μην είναι η R&B το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Ctrl χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένα από τα πιο «εφευρετικά» άλμπουμ του 2017 και πήγε εξίσου καλά τόσο σε πωλήσεις όσο και σε κριτικές.  Από το άλμπουμ αυτό ξεχώρισα το Go Gina, του οποίου όμως προτιμώ σαφώς την μη στουντιακή εκτέλεση με τη συνοδεία μόνο ενός μπάσου την οποία μπορείτε να ακούσετε εδώ. Πολύ θα μου άρεσε η Sza να μας χαρίσει μία μπαλάντα με την αισθαντική φωνή της και να σπάσει τα στενά δεσμά της R&B. Για να δούμε τι μας επιφυλλάσσει στο μέλλον.

Και ας περάσουμε στους άνδρες καλλιτέχνες. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με έναν εκπρόσωπο της σύγχρονης Γαλλικής μουσικής, τον Slimane. Ο αλγερινής καταγωγής τραγουδιστής και τραγουδοποιός, που κέρδισε το The Voice το 2016, κέρδισε επίσης την εκτίμηση και τον σεβασμό της Γαλλικής μουσικής βιομηχανίας πολύ γρήγορα. Πέρα από έναν ιδιότυπο λυγμό στο τραγούδισμά του, που δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί ή να αντιγραφεί, ο Slimane έχει δώσει τραγούδια σε αρκετούς και επιτυχημένους Γάλλους καλλιτέχνες, κάτι που μαρτυρά το ταλέντο του. Ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τη νίκη του στο The Voice, ακριβώς γιατί ο Slimane είχε στο συρτάρι του πληθώρα τραγουδιών που περίμεναν υπομονετικά την ώρα τους. Και παρότι η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το Paname, προτιμώ από αυτό το πρώτο άλμπουμ το Le Vide στο οποίο είναι έκδηλη η ευαισθησία του. Και επειδή το πρώτο άλμπουμ ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο (βρίσκεται ακόμη στη λίστα των 150 άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στην Γαλλία στην οποία έχει παραμείνει 124 βδομάδες τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο), σύντομα αναμένεται το δεύτερο του άλμπουμ. Πάντως τα πρώτα δείγματα, τα singles Viens on saime και J'en suis là είναι εξαιρετικά!

Για το τέλος άφησα έναν φέρελπι εκπρόσωπο της Ιταλικής μουσικής σκηνής, που κέρδισε το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο το 2014. Το όνομα αυτού: Fedez και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι μια γλυκιά βραχνάδα στη φωνή. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στον Fedez  είναι ότι είναι ίσως ο πρώτος Ιταλός ράπερ που γνωρίζει τέτοια αποδοχή, κάτι που πιθανώς συνδέεται - πέρα από το ταλέντο του - με την προσωπικότητά του και την ευαισθητοποίησή του σε κοινωνικά θέματα. Αξίζει να ακούσουμε τα Magnifico  (ντουέτο με την Francesca Michielin), Beautiful Disaster (ντουέτο με τον αγαπημένο Mika), Pensavo Fosse Amore e Invece... και κυρίως το 21 Grammi.   

Καλή ακρόαση και καλή χρονιά σε όλους!