ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο

Δεν πάει πολύς καιρός που οι αγαπημένοι μας φίλοι Ιωάννα και Μάκης, σε μια επίσκεψή τους στο σπίτι μας, έφεραν δώρο ένα CD. «Το διαλέξαμε ειδικά για σένα» μου είπε η Ιωάννα. Πολύ γλυκό και τιμητικό, σκέφτηκα! 

Το ξετύλιξα με ανυπομονησία. Δεν μπόρεσα να καταλάβω πολλά από το ήπιο χρωματικά και σχετικά απλό εξώφυλλο. «Είναι πιάνο. Γνωρίζεις τον Τσαμπρόπουλο;» Δεν τον γνώριζα. «Θα το ακούσω με χαρά». Η συζήτηση έληξε κάπου εκεί, με την Ιωάννα να με παροτρύνει να το ακούσω βράδυ για να χαλαρώσω. Μετά, όπως κάνουν οι φίλοι, μιλήσαμε για διάφορα άλλα, φάγαμε, γελάσαμε. Ξεχάστηκε ο Τσαμπρόπουλος και το You για λίγες μέρες στο τραπέζι της τραπεζαρίας.

Το επόμενο Σάββατο το μεσημέρι, και ενώ είχα βαλθεί να τελειώσω ένα παζλ, θυμήθηκα το CD που περίμενε υπομονετικά στην τραπεζαρία. Δυνάμωσα λίγο παραπάνω από ό,τι συνήθως το στερεοφωνικό και επέστρεψα σε δευτερόλεπτα στη θέση μου για να συνεχίσω το παζλ. Έτσι νόμιζα. Στα πρώτα δευτερόλεπτα είχα ανατριχιάσει και πριν την έλευση του πρώτου λεπτού, ανεξήγητο πώς, ήρθαν και τα δάκρυα.

Δεν ήταν μόνο το κρυστάλλινο παίξιμό του που με συγκινούσε, ούτε τα απίθανα παιχνιδίσματά του με το ρυθμό. Ήταν που ένιωθα μέσα από τη μουσική του να κυλάει μια αλήθεια και μια ευαισθησία. Οι συνθέσεις στο You είναι δικές του και, πέραν του ότι επιτρέπουν στον ακροατή να αναγνωρίσει την πιανιστική του δεξιοτεχνεία, υποδηλώνουν και μια καθαρότητα ψυχής.

Τον «γκούγκλαρα» λοιπόν (τι τύχη να ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας!) και ανακάλυψα πως είναι εξαιρετικός μουσικός, διεθνώς αναγνωρισμένος, και έχει συνεργαστεί με τις σπουδαιότερες φιλαρμονικές της Ευρώπης και της Αμερικής (Φιλαρμόνια του Λονδίνου, Φιλαρμονική της Τσεχίας, Φιλαρμονική του Λονδίνου,  Βασιλική Φιλαρμονική της Στοκχόλμης, Συμφωνική της Βοστόνης, Συμφωνική της Βαλτιμόρης, Συμφωνική της Ιταλικής Ραδιοφωνίας, κλπ). Επίσης, έμαθα ότι συνδυάζει την κλασική με τη βυζαντινή μουσική, κάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, και ότι είναι και μαέστρος. 

Ακόμα περισσότερο ξεχωριστός όμως είναι, επειδή σε όλα τα παραπάνω, προστίθεται το χάρισμά του να αυτοσχεδιάζει και να ακροβατεί ανάμεσα στην μουσική ακρίβεια και την μουσική ελευθερία με έναν μοναδικό, υποδειγματικό τρόπο. Και αυτό δεν χρειάστηκε να το διαβάσω κάπου, το άκουσα και το ένιωσα.

Ο Βασίλης Τσαμπρόπουλος με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο το πιάνο. Με έκανε να θελήσω να βελτιωθώ , να μελετήσω-τόσο ακούγοντάς τον, όσο και στην πράξη. Και μου μένει πολλή μελέτη ακόμα...

Μπορείτε να ακούσετε 55 λεπτά μουσικής του εδώ και σίγουρα θα καταλάβετε τι εννοώ. Επίσης, το κομμάτι που με έχει μαγέψει ολοκληρωτικά είναι το Nectar and Nekyia, πρώτο στη σειρά από τα 9 κομμάτια στο You.

Υ.Γ. Δεν είναι κακό, πότε-πότε να ακούμε μαζί με τα παιδιά μας τέτοια μουσική. Και είναι ακόμη καλύτερο, όταν τα παιδιά μάς εκπλήσσουν με τις αντιδράσεις τους. 

---------------------------------------------------------------------------------

WHY I LOVE... Vasilis Tsabropoulos

Not so long ago, our beloved friends Ioanna and Makis brought us a CD as a gift when they visited us. “We chose it specifically for you”, Ioanna said. How sweet and what a great honor!

But to me, he is even more special because, on top of all, he has the extraordinary gift to improvise and find the balance between musical precision and musical freedom. And this is something I did not have to read somewhere; I heard it and felt it for myself.

I eagerly unwrapped the gift, but couldn’t understand much from its rather simple cover. “This is a piano CD. Are you familiar with Tsabropoulos?“ I wasn’t. “I’ll be glad to hear it”. The conversation ended just about there, with Ioanna encouraging me to listen to it in a time when I would need relaxation. Right after that, we chatted, laughed, had dinner, and enjoyed ourselves like friends do. The CD called You was forgotten for a few days on the dining table.

On the next Saturday, and while I was trying to finish a jigsaw puzzle, I remembered the CD. I turned up the volume slightly more than usual and returned to my puzzle, determined to finish it. At least so I thought... From the very first seconds I was shivering and within the first minutes, I inexplicably started to tear.

It wasn’t just his crystal-clear playing that moved me; neither his incredible ability to “play” with the rhythm. What truly touched me was the fact that I could feel an absolute truth and an unsurpassed sensitivity flowing through his music. All music pieces in You are composed by Vasilis Tsabropoulos and, apart from the fact that they allow the listener to recognize his pianistic virtuosity, they also indicate the purity of his soul.

So I googled him (we truly are lucky to live in the technology era) and I found out that he is an exceptional internationally renowned musician, who has worked with the greatest philharmonic orchestras globally (Philarmonia Orchestra of London, Royal Philharmonic Orchestra of Stockholm, Boston Philarmonic Orchestra, Czech Philharmonic, Budapest Chamber Orchestrate, Sofia Philharmonic, and Italy Radio Orchestra, etc.). Moreover, I discovered he uniquely combines classical and byzantine music, which I find really interesting, and that he is a conductor.

Vasilis Tsabropoulos made me love even more the piano. He made me want to get better and to practice more-and there is a lot of room for improvement...

You may listen to 55 minutes of his music here, and I am sure you’ll know what I mean. In addition, the music piece that totally captivated me is Nectar and Nekyia, the first of the 9 pieces in You.

P.S. It wouldn’t hurt if every once and a while we listened to this kind of music with our children. And we would probably be amazed by their reaction.

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τη Λάρβα της Κατερίνας Κυρμιζή και του Νίκου Γρηγοριάδη

Λάρβα. Ασυνήθιστη λέξη, ασυνήθιστο όνομα για μουσική δουλειά. Αλλά μήπως δεν είναι ασυνήθιστοι και οι δημιουργοί της; Ασυνήθιστοι, με την έννοια ότι έχουν ένα ιδιαίτερο ήθος, ένα ήθος «αντιστασιακό», αν μου επιτρέπεται ο όρος. Από το 1995 που πρωτογνωρίσαμε το Νίκο Γρηγοριάδη «Στη μοναξιά του φάρου», περνώντας στην πρώτη του σύμπραξη με την Κατερίνα Κυρμιζή έναν χρόνο αργότερα, και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, 20 χρόνια μετά, ποτέ δεν επέλεξαν την ευκολία.

Δεν έγιναν μαϊντανοί, δεν "εμπλούτισαν" τις ενορχηστρώσεις τους με λαϊκοπόπ στοιχεία, δεν χρησιμοποίησαν στιχουργικά τρικ για να μας σερβίρουν τραγούδια πιασάρικα. Είναι αυτοί που είναι. Και καταλαβαίνεις ποιοι είναι ακούγοντας έστω και ένα κομμάτι από οποιαδήποτε δουλειά τους: δυο άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν μουσική.

Όταν έμαθα ότι θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, ενθουσιάστηκα!  Στο δικό μας σπίτι, κάτι τέτοιο αποτελεί έως και λόγο ανυπομονησίας – «φεσφεσέ» όπως λέμε στη Χιώτικη διάλεκτο την προσμονή για κάτι πολύ ευχάριστο! Εδώ και λίγο καιρό, λοιπόν, περιμέναμε πώς και πώς τη λάρβα που κυκλοφόρησε  στις 28 Μαρτίου (με την εφημερίδα Αυγή), σε μουσική και στίχους του Νίκου Γρηγοριάδη, με την αέρινη φωνή της Κατερίνας Κυρμιζή, που έχει γράψει και στίχους για ένα τραγούδι.  Επίσης, δύο τραγούδια συνυπογράφει στιχουργικά ο Νίκος Γρηγοριάδης με τον Χρήστο Γαβρήλο.

Να πω την αλήθεια, και το «Αχ κουνελάκι» να τραγουδούσε η Κατερίνα, νομίζω θα το άκουγα εκστασιασμένη. Όμως, επιστράτευσα όλη μου την αντικειμενικότητα  και προσπάθησα να ακούσω τη λάρβα σαν να μην γνώριζα –ως ακροατής εννοώ- κανέναν από τους δυο τους, σαν να τους άκουγα για πρώτη φορά. (Δε γνωριζόμαστε με τους ανθρώπους, το γράφω προς αποφυγή παρεξηγήσεων.)

Πρώτη εντύπωση: σύγχρονος ήχος. Δεύτερη: διεθνής ήχος, με την έννοια ότι ξεφεύγει από την ελληνική πεπατημένη. Μετά από μια πλήρη πρώτη ακρόαση, επιβεβαιώθηκε ότι είχαμε δίκιο που ανυπομονούσαμε. Πόσο όμορφες και καθαρές ενορχηστρώσεις, υπέροχες μελωδίες, μεστοί στίχοι, η φωνή της Κατερίνας να ρέει και να παιχνιδίζει πάνω στις βασικές μελωδίες με το δικό της μοναδικό τρόπο, και πόσο καλοί  μουσικοί συμμετέχουν στο όλο εγχείρημα!

Δυσκολεύτηκα πολύ να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου γιατί η δουλειά είναι στο σύνολό της εξαίσια, αλλά τα κατάφερα. Είναι λοιπόν:

-η «Προδοσία» γιατί, πέραν του ότι περιλαμβάνει μακράν τα καλύτερα φωνητικά που έχω ακούσει εδώ και καιρό, είναι-  στα αυτιά μου τουλάχιστον- μια κλασσική ροκιά με την καθαρόαιμη έννοια του όρου, 
- η «Δεύτερη ευκαιρία» γιατί συνδυάζει τους εξαιρετικούς στίχους με μία σύγχρονη αίσθηση νέου κύματος,
-το «Λουλούδι της ερήμου», για την απίστευτα γλυκιά του μελωδία και το τελικά αισιόδοξο μήνυμά του, ότι υπάρχει ελπίδα να ανθίσει πριν να είναι αργά ένα λουλούδι της ερήμου, και 
-το «Σε μια στιγμή», γιατί δίνει σε 3 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα, ανάγλυφη την ιστορία μιας αγάπης. 
Μπορείτε να διαλέξετε τα δικά σας αγαπημένα, ακούγοντας τραγούδια από τη λάρβα (και βλέποντας τα official video clips) εδώ.

Το βράδυ που κάθισα να γράψω για τη λάρβα, ζήτησα μέσω Facebook από την Κατερίνα Κυρμιζή να απαντήσει σε 2-3 ερωτήσεις σχετικά με τη δουλειά αυτή. Εκείνη δέχτηκε, έτσι απλά και άμεσα, και ιδού οι απαντήσεις της:

1)    Πώς προέκυψε ο τίτλος «λάρβα»; Ποιος είναι ο συμβολισμός πίσω από τον τίτλο αυτό;

Τη λέξη την πρωτοσυνάντησα στο μυθιστόρημα του Ναμπόκοφ, Άντα. Μάλιστα υπήρχε ένα λογοπαίγνιο στο βιβλίο : λάβρα-λάρβα. Πήγαινε σα τραμπάλα στο μυαλό μου ηχητικά, μου είχε κολλήσει. Λάρβα κυριολεκτικά είναι η προνύμφη της πεταλούδας, η κάμπια δηλαδή και μεταφορικά δηλώνει μια υπόσχεση μεταμόρφωσης. Η πεταλούδα που αλλαζει τόσο δραστικά στον κύκλο της ζωής της είναι ζωντανή και λεπτεπίλεπτη απόδειξη και σύμβολο της αέναης αλλαγής.  Όταν άρχισε να παίρνει μορφή ο δίσκος και συνειδητοποίησα ότι το υλικό απαιτούσε όλη μου την έκταση, όλα μου τα εκφραστικά μέσα, όλες τις χροιές και τις αποχρώσεις στη φωνή μου, όταν κατάλαβα ότι πρέπει να μεταμορφώνομαι από τραγούδι σε τραγούδι, να γίνω η ποπ εικοσάχρονη Νίκη στο Είμαι καλά, να μιμηθώ το σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας στην Καινούργια μέρα, να είμαι θεατράλε ντίβα τσίρκου στο Χρυσόψαρο, να γίνω η φωνή της συνείδησης στο Σε είδα στην Πειραιώς, να γίνω η μετανιωμένη γυναίκα που ζητά μια Δεύτερη ευκαιρία στη ζωή της, να γίνω 16χρονη ερωτοχτυπημένη Ιουλιέτα στου Θεού τα χέρια, να δώσω ροκ γκάζι στο Λουλούδι της ερήμου, να είμαι μπελκάντο έχοντας για αναφορά την καταπληκτική Τζένη Βάνου στο Ψάχνω για σένα, να γίνω προδομένο ξωτικό στην Προδοσία, να είμαι έντεχνη στο Σε μια στιγμή… τότε μου ήρθε. Η λάρβα είμαι εγώ και οι μεταμορφώσεις μου από τραγούδι σε τραγούδι. Δεν ξέρω αν είναι αναγνωρίσιμες οι προθέσεις στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά έτσι ακριβώς δούλεψα, σαν μουσικός ηθοποιός. 

Επίσης το γεγονός ότι η λάρβα είναι ένα στάδιο στη ζωή της πεταλούδας και δεν είναι η τελική της μορφή έχει κι έναν άλλο συμβολισμό για μένα. Είναι ένα στάδιο στην πορεία μου, όχι εκεί που θέλω καταλήξω. Εννοώ ότι είμαι τραγουδοποιός κατά βάση και αυτό το κομμάτι μου με ενδιαφέρει να βγάλω προς τα έξω. Θα μου πεις γιατί τραγουδάς τα τραγούδια του Νίκου; Γιατί τα έχω ζήσει από τη γέννησή τους, έχω πει τη γκρινιάρικη και κριτική γνώμη μου χίλιες φορές (δυστυχώς τον έπρηξα τον καημένο τον Νίκο με την ξινίλα μου) και εν μέρει αισθάνομαι ότι

έχουν σμιλευτεί σε ένα βαθμό από εμένα. Τα πήρα μωρά, με μια κιθάρα, και μαζί με τον Νίκο τα χτίσαμε στα τραγούδια που ακούτε. Είμαι τόσο συναισθηματικά δεμένη και έχω τέτοια εμπλοκή σε όλη τη διαδικασία της δημιουργίας τους που τα θεωρώ κατά κάποιον τρόπο κι αυτά δικά μου. Κι ίσως περισσότερο τελικά γιατί σε αυτά τα τραγούδια κόπιασα πιο πολύ για να τα αποδώσω, από αγάπη για τον Νίκο, για να μην του τα αδικήσω.

2) Ακούγοντας τη λάρβα, κατανοούμε ότι εξακολουθείτε να αντιστέκεστε στο εύκολο και στη μόδα της εποχής. Πόσο εύκολο είναι αυτό και τι συνέπειες είχε με την πάροδο των χρόνων;  

Κανείς δε θα ‘θελε να απαντήσω ειλικρινά ούτε θα ήταν συνετό να πω τα πράγματα με το όνομά τους. Η αλήθεια είναι κοφτερή σα ξυράφι και δε στέκομαι σε αυτά που με πληγώνουν, σε εκείνους που με/μας έχουν αδικήσει. Πιστεύω σε αυτό που κάνουμε ο Νίκος κι εγώ, ο καθένας ξεχωριστά αλλά και μαζί  κι αγωνίζομαι. Βάζω το κεφάλι κάτω, δουλεύω σα σκυλί και δε με νοιάζει τι γίνεται γύρω μου ούτε ακούω τις σειρήνες. Δεν ακούω ούτε τα κομπλιμέντα ούτε και τον ψόγο. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Δεν έχουμε παντρευτεί την τέχνη μας και μάλιστα με προγαμιαίο συμβόλαιο. Αυτό βέβαια μας κάνει να φαντάζουμε σαν ξωτικά, αλλά ξέρεις κάτι, οι προθέσεις είναι που κάνουν τη διαφορά, διαφορά ήθους και πάθους. Το μόνο λοιπόν που ξέρω να κάνω καλά είναι να πέφτω στη φωτιά κάθε φορά για ότι νιώθω, για τα θέλω μου και να πράττω ότι καλύτερο μπορώ κι όσα μου επιτρέπει η αξιοπρέπειά μου κόντρα στις συμπληγάδες της αναγκαιότητας και της τύχης.

3) Διαφέρει η λάρβα από προηγούμενες δουλειές σας. Αν ναι, σε τι;

Η λάρβα είναι πιο σκοτεινή σε διάθεση και ηχοχρώματα από προηγούμενες δουλειές. Είναι τραγούδια που ως επί των πλείστων γράφτηκαν τα τελευταία 5 χρόνια, χρόνια σκοτεινά λόγω οικονομικής/πολιτικής και ηθικής κρίσης.  Έχουν τη σκοτεινιά της επίγνωσης. Εξακολουθούν όμως να μην είναι βαριά - οι πεταλούδες άλλωστε είναι πλάσματα του αέρα, γιατί  δεν έχουν πια την αγωνία να αρέσουν. Όταν ξεπεράσεις τη ματαιοδοξία να αποδείξεις το ταλέντο σου, τη σοβαρότητά σου ως προς τις προθέσεις ή την ανάγκη σου να βιοποριστείς, τότε όλα αλαφρώνουν γιατί τα πράγματα συμβαίνουν από ψυχικό πλεόνασμα και επιστρέφουν καθαρή χαρά.  

Ως προς το ηχητικό κομμάτι κρατήσαμε κλειστό το σχήμα, τόσο κλειστό όσο μιας ροκ μπάντας και είμαστε ευτυχείς που συνεργαστήκαμε με εξαιρετικούς μουσικούς, που μας αγαπούν και μας στηρίζουν ολόψυχα. Πρέπει δε να πω πως καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα έπαιξε το γεγονός ότι είμαστε και εγώ, και ο Νίκος κιθαρίστες, και μάλιστα η συμβολή του Νίκου ως προς τον ήχο και τη φρασεολογία στην ηλεκτρική κιθάρα είναι η βασιλική υπεροχή εν τέλει του δίσκου.

Η λάρβα διαφέρει και ως προς τον τρόπο κυκλοφορίας. Είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορήσαμε μέσα από μουσικό περιοδικό, την Κόκκινη Καρφίτσα, ένθετη μηνιαία έκδοση στην εφημερίδα Αυγή. Στο ρημαγμένο τοπίο της ελληνικής δισκογραφίας έτσι όπως παρουσιάζεται, δυσκολεύομαι να μετέχω. Η λάρβα αποκτά νόημα κι αξία με τον τρόπο που κυκλοφόρησε κι έχει μια σημειολογία η κίνηση αυτή.

4) Μια ερώτηση-παραπονάκι από μένα: γιατί υπάρχει τόσο λίγο πιάνο στη λάρβα;

Απάντησα παραπάνω, είμαστε κιθαρίστες και αυτό μας καθορίζει. Μάλιστα και ο Νίκος αλλά και εγώ -λόγω μελέτης για να πάρω το πτυχίο στην κλασσική κιθάρα, έχουμε προοδεύσει αρκετά σαν παίχτες. Κάθε φάση μας την περνάμε βαριά. Το παιδί με την κεραία είχε μόνο πλήκτρα… τώρα η λάρβα έχει μόνο κιθάρες. Είμαστε μονομανείς (γέλια).

----------------------------------------------------------------------------------

Θα ήθελα να την ευχαριστήσω πάρα πολύ, όχι μόνο για τη μίνι συνέντευξη, αλλά γιατί με έχει συντροφεύσει πολύ όμορφα σε βάθος χρόνου-κάτι που ισχύει προφανώς και για το Νίκο Γρηγοριάδη.

Ως επίλογο, θα χρησιμοποιήσω ένα δίστιχο από το τρίτο τραγούδι της λάρβας, με τίτλο «Χρυσόψαρο»:

Δίχως όνειρα, δεν μπορώ να ζήσω.

Όποιος τα 'κλεψε, να τα φέρει πίσω. 

Και να συμπληρώσω ότι αν δεν τα φέρει πίσω όποιος τα έκλεψε, μπορούμε πάντα να τα πάρουμε πίσω εμείς ή να τα φτιάξουμε ξανά από την αρχή- μας ανήκουν άλλωστε.