ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τα Ημερολόγια-Ανεκδοτολόγια του Γιάννη Σερβετά

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν».

Κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή, πάντως σίγουρα μέσα στο Νοέμβριο, προμηθευόμουν το Ημερολόγιο – Ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά για την επόμενη χρονιά. Τις περισσότερες φορές, αγόραζα παραπάνω από ένα τεύχη, γιατί το έκανα και δώρο σε φίλους. Με ανυπομονησία το ξεφύλλιζα, διάβαζα επιλεκτικά συγκεκριμένες σελίδες, τον πρόλογο και τον επίλογο, τα χωρίσματα ανάμεσα στους μήνες. Και έπειτα, τις μέρες των γενεθλίων και των γιορτών φίλων και γνωστών, ή κάποιες σημαντικές ημερομηνίες για μένα. Όλα αυτά την πρώτη μέρα που το αγόραζα, που ακόμα η χρονιά δεν είχε αλλάξει. Στη συνέχεια, πότε λίγες-λίγες, πότε πολλές μαζί, διάβαζα όλες τις σελίδες. Και συχνά παραπάνω από μία φορά. Για να γελάσω, για να ξεχαστώ, για να θυμηθώ, για να συγκινηθώ.

Η αλήθεια είνα ότι το έχει αυτό ο Γιάννης: μπλέκει μαγικά το γέλιο με τη συγκίνηση. Έτσι, ό,τι κι αν έγραφε σε αυτά τα 10 ημερολόγια, πάντα το διάνθιζε με το μοναδικό του χιούμορ. Ακόμα και αν επρόκειτο για κάτι μελαγχολικό ή δυσάρεστο. Και έτσι το καθιστούσε πιο ελαφρύ. Επίσης, δεν ήταν λίγες οι ιστορίες που του είχαν στείλει φίλοι (συχνά ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού Imagine 89,7) και που δημοσίευε στο βιβλίο του, αναφέροντας πάντα ποιος του είχε στείλει την ιστορία και αν την είχε «πειράξει» ή όχι. Οι ιστορίες, τα ανέκδοτα, στοιχεία από το διαδίκτυο, ιστορικά γεγονότα, όλα μαζί συνέθεταν, a priori, το παζλ της κάθε χρονιάς. Ένα παζλ ελκυστικό και ενδιαφέρον, ευχάριστο και διασκεδαστικό, που όμως κάπου-κάπου, έκρυβε και έναν προβληματισμό.

Το ημερολόγιο – ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά βρισκόταν πάντα στη βαλίτσα μου. Σε κάθε εξόρμηση, μικρή ή μεγάλη, σε κάθε ταξίδι. Βοηθούσε να γίνει η διαδρομή πιο σύντομη και πιο ευχάριστη, ενώ ήταν η καλύτερη συντροφιά τις ώρες της χαλάρωσης. Και από ό,τι φαίνεται, το ημερολόγιο δεν είχε περίοπτη θέση μόνο στη δική μου βαλίτσα. Ο Γιάννης έχει άπειρες φωτογραφίες που απεικονίζουν το ημερολόγιο στα πιο απίθανα και μακρινά μέρη του κόσμου. Νομίζω πως τα μέρη που έχει επισκεφθεί το ημερολόγιο, δύσκολα τα έχει επισκεφθεί ένας και μόνο άνθρωπος. Χρειάζονται οι ταξιδιωτικές περιπλανήσεις πολλών και πολυταξιδεμένων για να το ανταγωνιστούν!

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό που πέτυχε το ημερολόγιο είναι ότι κατάφερε, σε πολλές περιπτώσεις, να αποκαταστήσει τη σχέση κάποιων ανθρώπων με το διάβασμα και τα βιβλία. Γιατί όταν βομβαρδίζεσαι καθημερινά από προβλήματα, είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθείς και να διαβάσεις πολλές σελίδες παρακολουθώντας την πλοκή, τους χαρακτήρες, κλπ. Το ημερολόγιο-ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά δεν έχει τέτοιες απαιτήσεις: μπορείς να διαβάσεις μια και μόνο σελίδα, και βοηθά το μυαλό να καθαρίσει.

Το πιο ξεχωριστό, όμως, επίτευγμα του ημερολογίου είναι οι παρουσιάσεις του ως βιβλίο (που ουδεμία σχέση έχουν με τις συνηθισμένες παρουσιάσεις βιβλίου). Όποιος δεν παρευρέθηκε ποτέ σε μία παρουσίαση του Ημερολογίου-Ανεκδοτολογίου, δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι συνέβαινε. Ουσιαστικά ήταν stand-up comedy παραστάσεις, διάρκειας περίπου τριών ωρών, με ασταμάτητο γέλιο, ατάκες και αγάπη. Αγάπη που μοιράζονταν απλόχερα άνθρωποι, από διάφορες περιοχές της  Ελλάδας - συχνά και του εξωτερικού- με τον Γιάννη Σερβετά και τον Βασίλη Δέλιο, διορθωτή-επιμελητή του βιβλίου και ραδιοφωνικό ταίρι του Γιάννη. Οι παρουσιάσεις είναι μάλλον αυτό που θα μας λείψει περισσότερο. Αυτή η παρεΐστικη ψυχοθεραπεία, το να κάνουμε ομαδικά χορευτικά καθισμένοι στις καρέκλες μας, το να απαντάμε στις ερωτήσεις των συντελεστών του ημερολογίου, το να συμμετέχουμε σε διάφορα δρώμενα ή να δημιουργούμε δικά μας, το να αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας στο τέλος, το να ανταλλάσουμε δυο κουβέντες από καρδιάς.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν». Αλλά δεν τον έχει. Γιατί τα ωραία δεν τελειώνουν όταν τα έχεις μοιραστεί και τα έχεις αγαπήσει. Έπειτα, ο Γιάννης Σερβετάς με διαβεβαίωσε πως με κάποιο τρόπο θα εξακολουθήσουμε να βρισκόμαστε. Και όπως μου είπε ο ίδιος: «Ήταν μια πορεία που μας ένωσε. Ήταν 10 μαγικά βιβλία.» Τα ωραία μπορεί κάποτε να τελειώνουν. Τα μαγικά, όμως, ποτέ!

Υ.Γ. Δεν έχω τίποτα το φοβερά έξυπνο να γράψω στο υστερόγραφο, αλλά το αφιερώνω στον Γιάννη Σερβετά, που τόσο του αρέσουν τα υστερόγραφα. Θέλω μόνο να πω ένα ευχαριστώ: στον Γιάννη, στον κύριο Βασίλη μας, και σε όλους τους συντελεστές των 10 ημερολογίων. Και ας τα φυλάξουμε προσεχτικά τα ημερολόγια όσοι τα έχουμε. Είναι πλέον συλλεκτικά. 

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το Suzanne του Leonard Cohen

Στην είδηση του θανάτου του Leonard Cohen ένιωσα μια ακαριαία θλίψη. Αυτός ο κόμπος, τελικά, πολλές φορές δεν έχει απαραιτήτως να κάνει με το αν γνώριζες κάποιον προσωπικά, ή με το  αν είχες περάσει πολύ χρόνο μαζί του, με τα βιβλία, τις ταινίες ή τις μουσικές του. Γιατί δεν μπορώ να πω ότι με την πρώτη ευκαιρία έβαζα να ακούσω Leonard Cohen ούτε ότι έχω διαβάσει κάποιο από τα βιβλία του. Όμως, αυτός ο κόμπος, που σχετίζεται με την απώλεια κάποιου, συχνά έχει να κάνει με το πόσο δυνατά σε άγγιξε κάτι από εκείνον. Και το Suzanne συνταράσσει κάθε φορά τις πιο βαθειές και ευαίσθητες συναισθηματικές κεραίες μου.

Το Suzanne είναι ένα εξαιρετικό ποίημα που έγινε τραγούδι και που μιλά για την πνευματική ένωση δύο ανθρώπων. Η Suzanne είναι υπαρκτό πρόσωπο, που ζούσε δίπλα στο ποτάμι, όπως λέει το τραγούδι. Ο Cohen περιγράφει αυτήν την γυναίκα και τη σχέση του μαζί της- που ουσιαστικά ήταν πλατωνική- με τόση γλαφυρότητα, που ως ένα βαθμό εξιδανικεύει τον έρωτα.

Ανάμεσα στους στίχους όλων των τραγουδιών που έχω ακούσει και έχω αγαπήσει, το ακόλουθο απόσπασμα από το Suzanne βρίσκεται στην κορυφή:

«And you want to travel with her, and you want to travel blind

And you know that she will trust you

For you've touched her perfect body with your mind»

Δεν θα επιχειρήσω καν να εξηγήσω ή να σχολιάσω τους συγκεκριμένους στίχους. Είναι από μόνοι τους τόσο δυνατοί. Και σε συνδυασμό με την απλή μελαγχολική μελωδία και το βραχνό μουρμούρισμα του Cohen, καθιστούν το Suzanne πολύ ξεχωριστό.

Σε περίπτωση που θέλετε να μάθετε περισσότερα για την ιστορία του Suzanne, μπορείτε να διαβάσετε συνέντευξη της ίδιας της Suzanne (που απεικονίζεται στην φωτογραφία στα δεξιά) εδώ.

Διαφορετικά, μπορείτε απλώς να δείτε και να ακούσετε τον Cohen να το ερμηνεύει ζωντανά εδώ (στην αρχή του βίντεο εξηγεί ότι ένιωθε άσχημα να βγάλει χρήματα από αυτό το τραγούδι και πώς κατέληξε να γίνει τραγούδι).

Οι πλήρεις στίχοι του Suzanne είναι οι ακόλουθοι:

Suzanne takes you down to her place near the river

You can hear the boats go by, you can spend the night forever

And you know that she's half-crazy but that's why you want to be there

And she feeds you tea and oranges that come all the way from China

And just when you mean to tell her that you have no love to give her

Then she gets you on her wavelength

And she lets the river answer that you've always been her lover

And you want to travel with her, and you want to travel blind

And you know that she will trust you

For you've touched her perfect body with your mind

And Jesus was a sailor when he walked upon the water

And he spent a long time watching from his lonely wooden tower

And when he knew for certain only drowning men could see him

He said all men will be sailors then until the sea shall free them

But he himself was broken, long before the sky would open

Forsaken, almost human, he sank beneath your wisdom like a stone

And you want to travel with him, and you want to travel blind

And you think you maybe you'll trust him

For he's touched your perfect body with her mind

Now, Suzanne takes your hand and she leads you to the river

She's wearing rags and feathers from Salvation Army counters

And the sun pours down like honey on our lady of the harbor

And she shows you where to look among the garbage and the flowers

There are heroes in the seaweed, there are children in the morning

They are leaning out for love and they wil lean that way forever

While Suzanne holds her mirror

And you want to travel with her, and you want to travel blind

And you know that you can trust her

For she's touched your perfect body with her mind

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Janice Whaley

Ήταν 2011 όταν τυχαία «έπεσα» πάνω σε μια α καπέλα εκτέλεση του Bigmouth strikes again η οποία μου κίνησε το ενδιαφέρον. Μια σταθερή γυναικεία, φωνή με προφανώς μεγάλη γκάμα, είχε υποκαταστήσει όλα τα μουσικά όργανα. Με μια σύντομη αναζήτηση, ανακάλυψα ότι η Janice Whaley είχε ηχογραφήσει όλη (!) την δισκογραφία των Smiths με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, αντικαθιστώντας όλα τα μουσικά όργανα με τη φωνή της και γράφοντας πολλά layers το ένα πάνω από το άλλο.

Άκουσα αρκετά ακόμη τραγούδια (το Internet και YouTube να είναι καλά): τα There is a light that never goes out,  The boy with the thorn on his side, Some girls are bigger than others, Heaven knows I am miserable now, The queen is dead, και I  know it’s over. Η δουλειά αυτή της Janice Whaley λέγεται The Smiths Project και της πήρε ένα χρόνο να την ολοκληρώσει. Πρόκειται για μια απίστευτη μουσική ιδιοφυΐα, με εξαιρετική επιμονή και ταλέντο.

Πέρα όμως από όλα αυτά, πρόκειται για έναν ιδιαίτερο άνθρωπο με ευαισθησίες

και ανοιχτό μυαλό. Στην δειλή μου προσπάθειά μου να επικοινωνήσω μαζί της το 2011, ορμώμενη από το γεγονός ότι θεωρώ πραγματική μοναδική την ιδέα της (και τον τρόπο που την υλοποίησε, σε ένα μικρό στούντιο στο σπίτι της με ατελείωτες ώρες προσωπικής εργασίας), βρέθηκα αντιμέτωπη με μια έκπληξη: η Janice όχι απλώς μου απάντησε, αλλά μπορώ να πω ότι γίναμε και «εξ αποστάσεως» φίλες. Έχουμε ανταλλάξει πολλά μηνύματα, έχει ακούσει δική μου μουσική, έχουμε μια γλυκιά επικοινωνία.

Στη συνέχεια, η Janice έβγαλε την πρώτη της δουλειά με δική της μουσική, με τίτλο Patchwork Life το 2012, στο οποίο συμπεριλήφθηκε και το ντουέτο Ideas as opiates με τον James Roday των Tears for Fears! Για άλλη μια φορά, η Janice έμεινε πιστή στο δικό της μουσικό είδος, μη χρησιμοποιώντας μουσικά όργανα πέρα από τη φωνή της (εκτός από ελάχιστο πιάνο και μία περίπτωση όπου χρησιμοποίησε ντραμς). Το 2013, κυκλοφόρησε το single We need you, διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού των  Duran Duran, ύστερα από πρόταση του Simon Le Bon, ενώ έχει συμμετάσχει στο κομμάτι Trees του Curt Smith (των Tears for Fears), που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ του με τίτλο Mayfield.

Σήμερα η σπουδαία αυτή καλλιτέχνης εξακολουθεί να ασχολείται με την μουσική, αλλά παράλληλα έχει ένα εστιατόριο για χορτοφάγους στο San Jose της California όπου ζει με τον σύντροφο και το γιο της. Και είναι να απορεί κανείς, πώς προωθούνται στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία (μεταξύ άλλων) διάφοροι που δε διαθέτουν ούτε το μισό της ταλέντο, και όχι κάποιος σαν την Janice. Για να μην αναφέρω πόσα θα είχε να διδάξει σε φοιτητές μουσικής τεχνολογίας και ηχοληψίας η υπέροχη αυτή δημιουργός.

Όποιος θέλει, να αγοράσει το The smiths Project της Janice Whaley ολόκληρο ή τμηματικά, μπορεί να το κάνει εδώ. Όποιος ενδιαφέρεται για το Patchwork Life, μπορεί να το βρει εδώ.

Υ.Γ. Έχοντας δωρίσει άλμπουμ από το The Smiths Project σε άτομα που έχουν τεράστιες μουσικές συλλογές και των οποίων τη γνώμη επί της μουσικής εμπιστεύομαι απόλυτα, μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι είναι ένα ξεχωριστό μουσικό δώρο. 

-------------------------------------------------------------------------------

WHY I LOVE Janice Whaley

It was 2011 when I accidentally discovered an “a capella” version of the great Smiths’ song Bigmouth strikes again, which was very interesting. A stable woman’s voice, with an obviously wide range, has substituted all musical instruments. After searching, I discovered that the musician was called Janice Whaley and she had recorded all (!) the discography of the Smiths in exactly this way: substituting all musical instruments with her voice, recording multiple vocal layers for each song.

So, I found on the Internet and heard quite a few more songs: There is a light that never goes out,  The boy with the thorn on his side, Some girls are bigger than others, Heaven knows I am miserable now, The queen is dead, and I  know it’s over. This project that Janice Whaley put together is called “The Smiths Project” and it took her a year to complete. In my opinion, she is an amazing musical genius, with great determination and talent.

But apart from that, she is a very special person with an open mind. Back in 2011, I tried to contact her; I wanted to tell her how unique I found her idea and how extraordinary it was that she completed this project was in her house studio, spending hours and hours on her computer. Janice truly surprised me: not only she answered to my message, but we have become long-distance friends. We text each other, she has heard my music, we have a sweet communication ever since 2011.

Next, Janice released her first album of originals in 2012, titled “Patchwork Life”, which also included a duet with James Roday from Tears for Fears titled Ideas as opiates! Once again, Janice was loyal to the “a capella” music style with layers of vocals making up all instrumentation including drum beats, strings, synths, choirs, etc. but this time, with the addition of piano samples on a few songs and, in one case, a drum machine and bells. In 2013, a cover of the Duran Duran song We need you was released, after Simon Le Bon requested her to do so, while she also cooperated with Curt Smith (from Tears for Fears) in the song Trees, which was included in his solo album “Mayfield”.

Nowadays, this talented artist still makes music, but she is also running a vegetarian restaurant in San Jose, California, where she lives with her family. Sometimes, I think it is so unfair that people with less than half her talent are having careers in the music industry. Not to mention that she would have so much to teach to students of music technology!

So, if you would like to buy “The smiths Project” by Janice Whaley (either all of it or specific albums), you may do it here. In case you are interested in Patchwork Life, please click here.

P.S. Having gifted albums of The Smiths Project to people who possess great albums collections and whose opinions concerning music I blindly trust, I can reassure you that it is a great gift that will certainly be appreciated.

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον Christophe Maé

Ότι αγαπώ τη Γαλλική μουσική, όσοι διαβάζετε το ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ, το γνωρίζετε. Ότι μου αρέσει πάρα πολύ να ψάχνω, να ακούω και να ανακαλύπτω μουσικούς επίσης. Όταν συνδυάζονται τα δύο παραπάνω, είναι προφανώς το καλύτερό μου. Κάποιες σπάνιες φορές, όμως, αυτή η διαδικασία αναζήτησης μουσικών καταλήγει σε «κόλλημα». Και ακόμα πιο σπάνια, αυτό το κόλλημα δεν είναι παροδικό. Μια τέτοια περίπτωση ήταν η «γνωριμία» μου με τον Christophe Maé, έναν πολύπλευρο Γάλλο μουσικό με πολύ ιδιαίτερη χροιά – οι ψηλές του είναι στο φάσμα των γυναικείων συχνότητων.

Ο Christophe (ναι, μπορώ να τον αποκαλώ με το μικρό του όνομα ύστερα από τόσο χρόνο καθημερινής ακρόασης) γεννήθηκε στην πόλη Carpentras της νοτιοαναταολικής Γαλλίας, στην περιοχή Provence-Alpes-Côte d'Azur. Η συγκεκριμένη πόλη ήταν εμπορικός κόμβος που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Και μάνι-μάνι, να τη η πρώτη παράδοξη σύνδεση με τον Christophe.

Για να μιλήσουμε σοβαρά όμως, σίγουρα υπάρχουν ποικίλοι τρόποι σύνδεσης μεταξύ του Christophe και του ακροατή. Η φωνή του είναι μοναδική! Βραχνή, ιδιόμορφη, εξαιρετικά εκφραστική. Η μουσικότητά του προφανέστατη: σε ηλικία 5 ετών έμαθε να παίζει βιολί και στα 16 του, όταν καθηλώθηκε σε αναπηρική καρέκλα για κάποιο διάστημα εξαιτίας μιας χρόνιας πάθησης, έμαθε να παίζει κιθάρα και φυσαρμόνικα. Γράφει ο ίδιος τα τραγούδια του, που μιλούν συχνά για τον έρωτα, αλλά και για κοινωνικά θέματα, και έχει έναν τρόπο άμεσης μετάδοσης του εκάστοτε μηνύματος.

Η μουσική του έχει πολύ χαρακτηρηστική ακουστική ταυτότητα, μιας και βασίζεται σε φυσικά όργανα και είναι ένα περίεργο κράμα τζαζ, ροκ, ποπ και μπλουζ. Οι κιθαριστικές του ικανότητες είναι αξιοζήλευτες. Όμως, και στην ουσία αυτό είναι που διαχωρίζει τους αληθινούς μουσικούς από τους υπολοίπους, ο Maé είναι απείρως καλύτερος στα live από ό,τι στις στουντιακές εκτελέσεις.

Όχι πως δεν αξίζει να ακούσει κανείς το υπέροχο Ça fait mal ηχογραφημένο στο στούντιο ή ότι δεν είναι διαπεραστική η μπλουζ κιθαριστική έναρξη του στουντιακού J'ai laissé – συν το ότι όλα τα επίσημα βίντεο κλιπ είναι καλοδουλεμένα και λένε ξεκάθαρα μια ιστορία. Όμως, βλέποντας την ζωντανή εκτέλεση του La Poupeé στην γιορτή του Γαλλικού τραγουδιού το 2013 ή αντιπαραβάλλοντας την ζωντανή τζαζ εκτέλεση του On s’ attache με την αντίστοιχη στουντιακή (παρεμπιπτόντως το συγκεκριμένο τραγούδι και το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ του On s’ attache είναι το αγαπημένο μου για το φετεινό καλοκαίρι), εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μουσική και ο ρυθμός κυλούν στο αίμα του Christophe και με κάποιο μαγικό τρόπο μεταδίδονται από εκείνον προς όλες τις κατευθύνσεις.

Ακόμα περισσότερο εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο «στήνει» τις ζωντανές εμφανίσεις του και ο τρόπος με τον οποίον δίνεται στον κόσμο και επικοινωνεί μαζί του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η θεαματική θεατρικοχορευτική του είσοδος στη σκηνή με το Tombé Sous Le Charme στο Palais des Sports στο Παρίσι το 2013!

Ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Maé το κοινό είναι αξιοθαύμαστος. Στο βίντεο κλιπ του Il est où le bonheur  (πρώτο single από τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο L'attrape-rêves, δηλαδή η ονειροπαγίδα), βλέπουμε τον ίδιο μεταμφιεσμένο στον γηραιότερο εαυτό του και αντιλαμβανόμαστε πόσο σοβαρή δουλειά έχει γίνει σε επίπεδο σκηνοθεσίας, μακιγιάζ και σεναρίου για το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ, που θυμίζει ταινία μικρού μήκους. Το συγκεκριμένο τραγούδι μιλά για την ευτυχία και για το πού μπορούμε να την βρούμε, και ουσιαστικά καταλήγει ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας, στο μυαλό και στην ψυχή μας.

Για κάποιους από μας, η ευτυχία βρίσκεται σε μουσικές όπως του Maé και σε καλλιτέχνες όπως εκείνος. “Il est là le bonheur”!

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον Bruce Springsteen

Ήταν 1984 και το MTV ήταν “must” για κάθε έφηβο/προέφηβο της εποχής. Επίσης το ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ, με παρουσιαστή τον Γιώργο Γκούτη, μετρούσε ήδη δύο χρόνια επιτυχίας στην ελληνική τηλεόραση.

Δε θυμάμαι αν πρωτοείδα το βίντεο κλιπ του Dancing in the dark στο MTV ή στο ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ, όμως θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει αυτός ο τύπος με το κολλητό τζην (ελαφρώς καμπάνα), το λευκό πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια μέχρι ψηλά στα μπράτσα και την ιδιαίτερη, βραχνή φωνή. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν το τέλος του βίντεο κλιπ, όπου ο τραγουδιστής πήρε μια κοπέλα από το κοινό και χόρεψαν μαζί για κάποια δευτερόλεπτα στη σκηνή.

Εννοείται ότι αυτό ήταν αρκετό για να μου αρέσει το κομμάτι, χωρίς τότε να δώσω πολλή σημασία στη μουσική του. Και μόλις τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, συνειδητοποίησα ότι η ομορφούλα που είχε την τύχη να «επιλεγεί» από τον Bruce είναι η ηθοποιός Courtney Cox (η Μόνικα από τη σειρά Friends). Μάλιστα, αυτή ήταν η πρώτη της (κανονισμένη φυσικά) εμφάνιση και, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν καθόλου άσχημη αρχή!

Για τον Bruce Springsteen, αντιθέτως, αυτή δεν ήταν η αρχή, μιας και το άλμπουμ Born in the U.S.A. (που περιείχε το Dancing in the dark) ήταν το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ του. Είχαν προηγηθεί τα Greetings from Asbury Park, N.J. το 1973, The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle επίσης το 1973, Born to Run το 1975, Darkness on the Edge of Town το 1978, The River το 1980, και Nebraska το 1982.

Επίσης, μετά το 1984, ακολούθησαν τα Tunnel of Love (1987), Human Touch (1992), Lucky Town (1992), The Ghost of Tom Joad (1995), The Rising (2002), Devils & Dust (2005), We Shall Overcome: The Seeger Sessions (2006), Magic (2007), Working on a Dream (2009), Wrecking Ball (2012) και High Hopes (2014).

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο Bruce δεν ήταν μια συνηθισμένη περίπτωση

μουσικού, παρότι κλασσικός ροκάς και πιστός στο είδος αυτό σε όλη την πολυετή του διαδρομή στη μουσική. Πέρα από την απίστευτη ενέργεια που έχει στη σκηνή, πέρα από την ικανότητά του να μετατρέπει μια φαινομενικά απλή μελωδία σε αριστούργημα, πέρα από την μοναδική χροιά της φωνής του, πέρα από όλα τα μουσικά του προσόντα, ο Springsteen είναι διαφορετικός.  

Δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά. Επίσης, δεν καταναλώνει αλκοόλ (ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και αυτή η εξήγηση είναι παραπάνω από επαρκής-όχι πως χρειάζεται εξήγηση για να μην πίνει κάποιος αλκοόλ). Είναι ευαισθητοποιημένος σε διάφορα κοινωνικά θέματα, όπως απέδειξε με την ακύρωση της συναυλίας του τον Απρίλιο του 2016 στην North Carolina για να δείξει εμπράκτως την διαφωνία του με το νόμο που απαγορεύει στους ομοφυλόφυλους και στα διεμφυλικά άτομα να χρησιμοποιούν τις  ίδιες τουαλέτες με τους υπολοίπους. Δεν είναι τυχαίο,  άλλωστε, ότι στην αρχή της live εκτέλεσης του Born to run κατά τη διάρκεια της περιοδείας του το 1985, είχε πει: “Nobody wins, unless everybody wins” (δηλαδή «κανείς δεν κερδίζει, αν δεν κερδίζουν όλοι»).

Για αυτή τη συνολική του στάση απέναντι στα πράγματα και τη συνέπειά του, αγαπώ το «αφεντικό». Γιατί μας θυμίζει πώς να είμαστε άνθρωποι, με την δική του ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως π.χ. με το να ανεβάζει στη σκηνή την ενενητάχρονη μητέρα του στη συναυλία που έδωσε στη Νέα Υόρκη τον Μάρτιο του 2016. Τέλος, τον αγαπώ γιατί μας θυμίζει με τον δικό του, μοναδικό «μουρμούρισμα» να ονειρευόμαστε: Working on a dream για πάντα!

Υ.Γ. Ο Bruce Springsteen βρίσκεται σε περιοδεία αυτή την εποχή. Όσοι τυχεροί, σπεύσατε... 

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον Mika

Όταν ξεκίνησα να παρακολουθώ το Γαλλικό The Voice (σποραδικά πέρσι και συστηματικά φέτος), δεν κατάλαβα εξ αρχής ποιος ήταν αυτός ο συμπαθής, πανύψηλος νεαρός κριτής με το baby face, τα πολύχρωμα ρούχα και το όνομα Mika. Μπόρεσα όμως πολύ σύντομα να διακρίνω την ευφυία του, το χιούμορ του, τη δημιουργικότητά του και το ότι έκανε ό,τι ήθελε, αλωνίζοντας κυριολεκτικά το τηλεοπτικό πλατό, όπως κανένας άλλος κριτής σε αντίστοιχα τηλεοπτικά προγράμματα. Ήταν πολύ ευγενικός, απίστευτα εκφραστικός, αλλά και ελεύθερος από άποψη συμπεριφοράς, χωρίς κόμπλεξ και χωρίς τους συνηθισμένους περιορισμούς που έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες εκπομπές.

Έτσι, μου κίνησε την περιέργεια και τον έψαξα. Η έκπληξή μου όταν συνειδητοποίησα ποιος είναι και τι έχει γράψει/τραγουδήσει ήταν μεγάλη.  Το πασίγνωστο Relax, take it easy ήταν υπεραρκετό για να καταλάβω. Ακόμα μεγαλύτερη, όμως, ήταν η έκπληξή μου όταν διάβασα περισσότερα για τη ζωή του.

Ο Mika, λοιπόν, γεννήθηκε στη Βηρυττό το 1985 από Αμερικανούς γονείς (ο

πατέρας του γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ μιας και ο δικός του πατέρας ήταν διπλωμάτης εκεί, ενώ η μητέρα του γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από Λιβανέζους γονείς). Η οικογένειά του εγκατέλειψε τη Βηρυττό λόγω του πολέμου, και αρχικά μετακόμισαν στο Παρίσι. Στην ηλικία των 9 ετών, μετακόμισαν εκ νέου, αυτή τη φορά στο Λονδίνο. Εκείνη την περίοδο, ο πατέρας του ήταν όμηρος στην Αμερικανική πρεσβεία στο Κουβέιτ. Στο Λονδίνο, ο Mika διαγνώστηκε με δυσλεξία και υπέστη συστηματικό bullying στο σχολείο, κάτι που τον επηρέασε δραματικά: «ξέχασα να διαβάζω και να γράφω, και σταμάτησα να μιλάω για λίγο καιρό» γράφει ο ίδιος στο επίσημο site του (http://www.mikasounds.com/biography/). Με απόφαση της μητέρας του, εγκατέλειψε το σχολείο και εκπαιδευόταν από δασκάλους κατ’οίκον (homeschooling), μια πρακτική που είναι αρκετά δημοφιλής στο εξωτερικό. Τότε ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική, και μάλιστα την κλασική! Σε ηλικία 11 ετών πρωτοτραγούδησε όπερα επί σκηνής! Υπήρξε, ίσως, ο πιο επιτυχημένος προέφηβος και έφηβος στα χρονικά του κλασικού τραγουδιού και έκλεινε διαρκώς δουλειές. Όπως λέει ο ίδιος, η μουσική τον έσωσε: «ήταν ένας μαγικός κόσμος μέσα στον οποίο μπορούσα να ζήσω».

Στα 19 του, ξεκίνησε να σπουδάζει στο London School of Economics. Αλλά μόνο ξεκίνησε, γιατί την πρώτη κιόλας μέρα το παράτησε. Και μετά από δύο βδομάδες, γράφτηκε στο The Royal College of Music. Εκείνα τα χρόνια, πήγαινε απρόσκλητος σε πάρτυ και έπαιζε μουσική. Όπου υπήρχε πιάνο, φρόντιζε να εντυπωσιάσει (μολονότι αυτοδίδακτος στο πιάνο). Τότε, αποφάσισε να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε: να βγάλει προς τα έξω τη δική του μουσική. Έτσι έγραψε το πρώτο του διεθνώς επιτυχημένο κομμάτι με τίτλο Grace Kelly. Έκτοτε, έχει γράψει εξαιρετικά κομμάτια τόσο χορευτικά όσο και μπαλάντες, τόσο με Αγγλικό όσο και με Γαλλικό στίχο. Ανάμεσα σε αυτά που πρέπει οπωσδήποτε να ακούσει κανείς- εκτος από το Relax, take it easy που οι περισσότεροι πιθανότατα γνωρίζουν- είναι τα Rain, We are golden, Blame it on the girls, Celebrate και Kick Ass (soundtrack της ομώνυμης ταινίας). 

Όμως, ό,τι και αν ακούσει κανείς από τα τρία άλμπουμ του Mika σίγουρα είναι ενδιαφέρον και διαφορετικό, παρότι προσωπικά έχω σαφή προτίμηση στα ηλεκτρονικά χορευτικά του κομμάτια, που αναμφίβολα αναδεικνύουν το απίθανο εύρος των φωνητικών του δυνατοτήτων και είναι άκρως ξεσηκωτικά.

Στον Mika έχουν απονεμηθεί πολλά βραβεία μεταξύ των οποίων Brit, Grammy, World Music Awards, MTV  Awards, κλπ. Το Γαλλικός κράτος του απένειμε το “Chevalier dans l’ordre des Arts et des Lettres”, τιμώντας τον για την προσφορά του στη μουσική. Η αλήθεια είναι ότι ο Mika αποτελεί μια ιδιόμορφη περίπτωση καλλιτέχνη, που ίσως ακόμα δεν έχει δείξει το 100% των δυνατοτήτων του. Αν στη σύγχρονη μουσική, η Adele είναι η βασίλισσα της μπαλάντας, ο Mika είναι ο βασιλιάς της χορευτικής μουσικής. Ως τώρα, έχει πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια δίσκους σε 32 χώρες με μόλις 3 άλμπουμ στο ενεργητικό του, ενώ ασχολείται και με τον σχεδιασμό ρούχων και αξεσουάρ, τη συγγραφή, και την εικονογράφηση.

Αξίζει να σταθούμε στο πώς αυτό το τρομαγμένο και απομονωμένο παιδί εξελίχθηκε σε έναν τόσο επιτυχημένο, μα και τόσο ξεχωριστό καλλιτέχνη. Νομίζω αποτελεί την καλύτερη εκδίκηση εκ μέρους όλων εκείνων των παιδιών που στο σχολείο κακοπερνούν, απομονώνονται, και στοχοποιούνται. Αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα του πώς μπορεί κάποιος να αλλάξει τη ζωή του, και να αντλήσει δύναμη από τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Mika δήλωσε το 2012 ότι είναι gay. Το σίγουρο είναι, πάντως,  ότι ακούγοντας τη μουσική του γινόμαστε κι εμείς gay με την αρχική, κυριολεκτική έννοια του όρου, που σήμαινε χαρούμενος. Η μουσική του Mika είναι η χαρά της ζωής!

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το Home του Terry Hall

Το “Home” είναι το πρώτο από τα δύο σόλο άλμπουμ του Terry Hall, που κυκλοφόρησε το 1994, ενώ ο Hall μετρούσε ήδη μια δεκαπενταετία στη μουσική ως μέλος των The Specials, Fun Boy Three, The Colourfield, Terry, Blair & Anouchka, και Vegas. Για την ιστορία, το δεύτερο σόλο άλμπουμ του με τίτλο “Laugh” κυκλοφόρησε το 1997 και θεωρείται πιο επιτυχημένο από το “Home”. Αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, το “Home” είναι ένα μουσικό αριστούργημα, που διακρίνεται από αξιοζήλευτη συνοχή, υπέροχες ποπ μελωδίες, γλυκιά μελαγχολία, και μεταδοτική ρομαντική διάθεση.

Το Forever J είναι ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του δίσκου με αξιοσημείωτη «καριέρα» και στα Ελληνικά ραδιόφωνα. Και γιατί όχι; Αποτελεί την πιο ευχάριστη εκδοχή του mainstream που έχω ακούσει ποτέ. Όμως εξίσου αγαπημένα (ή ίσως και περισσότερο) είναι το No no no με την φανταστική κιθαριστική έναρξη, το I don’t got you που είναι πολύ εύστοχο στιχουργικά, καθώς και το ελαφρώς σουρρεαλιστικό I drew a lemon. Όμως, για να είμαι δίκαιη, ο δίσκος ακούγεται μονορούφι και πολλάκις. Έχει πολύ ενδιαφέροντα γυναικεία φωνητικά, ωραίες ενορχηστρώσεις, και αφήνει μια γλυκιά αίσθηση από την αρχή ως το τέλος.

Η πλήρης λίστα με τα τραγούδια του “Home” είναι η ακόλουθη:

1. Forever J

2. You

3. Sense

4. I drew a lemon

5. Moon on your dress

6. No no no

7. What's wrong with me

8. Grief disguised as joy

9. First attack of love

10. I don't got you

Το 1995 το Home επανακυκλοφόρησε με την προσθήκη ενός ακόμα κομματιού, του Chasing a rainbow. Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την αγορά, και σήμερα είναι από σπάνιο έως συλλεκτικό. 

Κάτι που επίσης πρέπει να αναφερθεί είναι ότι το όγδοο τραγούδι του δίσκου, με τίτλο Grief disguised as joy, είναι μάλλον αυτοβιογραφικό, μιας και ο Terry Hall έκανε απόπειρα αυτοκτονίας το 2004 και διαγνώσθηκε με μανιοκατάθλιψη και διπολική διαταραχή. Παρόλα αυτά, με ιατρική βοήθεια και την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, συνεχίζει να υπάρχει ανάμεσά μας και από το 2008 επανένωσε τους The Specials με τους οποίους κάνει διάφορα live (η επανένωση δεν ήταν πλήρης, καθώς δε συμμετείχε ο κιμπορντίστας Jerry Dammers). Ο ίδιος ο Terry Hall έχει δηλώσει ότι αυτή η επανένωση τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ, μιας και τα υπόλοιπα μέλη των The Specials "καταλαβαίνουν" την ασθένειά του. Προς το παρόν πάντως, το γκρουπ μόνο περιοδεύει. Πολύ θα ήθελα να ακούσω κάτι καινούριο από τον Terry Hall, ειδικά εφόσον υπάρχει πιθανότητα να είναι εφάμιλλο του “Home”!

Υ.Γ. Παρότι το άλμπουμ είναι σχετικά δυσεύρετο και τα σφραγισμένα αντίτυπά του πωλούνται προς τριψήφιο αριθμό € στο Amazon, όποιος θέλει έχει την ευκαιρία να το ακούσει όλο εδώ.

David Bowie

Πριν λίγες μέρες, ο David Bowie εγκατέλειψε αυτόν τον πλανήτη, κάνοντας τον κόσμο μας φτωχότερο. Με τόσα πράγματα που έχουν γραφτεί και ειπωθεί για αυτόν από τόσο σημαντικούς ανθρώπους, δε νομίζω πως θα μπορούσα εγώ να πω κάτι περισσότερο. Έτσι, χωρίς πολλά λόγια, σας παραθέτω μια (πιθανολογώ όχι πλήρη) λίστα με τις συνεργασίες του. Οποιαδήποτε προσθήκη ευπρόσδεκτη. Υ.Γ. Τελικά μας άφησε κατά πολύ πλουσιότερους...

David Bowie και Adrian Belew Pretty pink rose

David Bowie και Alicia Keys Changes

David Bowie και Annie Lennox Under pressure

David Bowie και Arcade Fire Wake up

David Bowie και Bing Crosby The Little Drummer Boy / Peace On Earth

David Bowie και Bono The Jean Genie/Gloria

David Bowie και Cher Can you hear me

David Bowie και Cher Young Americans Medley

David Bowie και Damon Albarn Fashion

David Bowie και David Gilmour Comfortably Numb

David Bowie και Earl Slick Stay

David Bowie και Foo Fighters Hallo Spaceboy

David Bowie και Gail Ann Dorsey Absolute Beginners

David Bowie και Gary Oldman You’ve been around

David Bowie και Ice Cube I’m afraid of Americans

David Bowie και John Lennon Young Americans

David Bowie και John Lennon Fame

David Bowie και Klaus Nomi Man who sold the world

David Bowie και Lou Reed Queen bitch

David Bowie και Lou Reed Waiting for the man

David Bowie και Marc Bolan Closing song on The Marc Show

David Bowie και Marianne Faithfull I’ve got you babe

David Bowie και Mick Jagger  Dancing in the Street

David Bowie και Mick Ronson Moonage daydream

David Bowie με τους Mick Woodmansey, Mick Ronson και Trevor Bolder The Jean Genie

David Bowie και Nine Inch Nails Hurt

David Bowie και Nine Inch Nails Hallo Spaceboy

David Bowie και Nine Inch Nails I ‘m afraid of Americans

David Bowie και Paul McCartney Let it be (Live aid)

David Bowie και Placebo  Without you I’m nothing

David Bowie και Queen Under pressure

David Bowie και Ray Davies Waterloo Sunset

David Bowie και Robert Smith Quicksand

David Bowie και Robert Smith The last thing you should do

David Bowie και Roger Waters When the wind blows (movie soundtrack)

David Bowie and Sonic Youth I’m afraid of Americans

David Bowie και The Pet Shop Boys Hallo Spaceboy

David Bowie και Tina Turner Tonight

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

A few days ago, David Bowie left this planet; his absence made this world poorer. With so many things having been said and written about him by truly important people, I don't think I could say anything more. So, this is a (probably not complete) list of the people he worked  with on songs and live concerts. Additions are more than welcome. P.S. He actually made this world much richer…

David Bowie with Adrian Belew Pretty pink rose

David Bowie with Alicia Keys Changes

David Bowie with Annie Lennox Under pressure

David Bowie with Arcade Fire Wake up

David Bowie with Bing Crosby The Little Drummer Boy / Peace On Earth

David Bowie with Bono The Jean Genie/Gloria

David Bowie with Cher Can you hear me

David Bowie with Cher Young Americans Medley

David Bowie with Damon Albarn Fashion

David Bowie with David Gilmour Comfortably Numb

David Bowie with Earl Slick Stay

David Bowie with Foo Fighters Hallo Spaceboy

David Bowie with Gail Ann Dorsey Absolute Beginners

David Bowie with Gary Oldman You’ve been around

David Bowie with Ice Cube I’m afraid of Americans

David Bowie with John Lennon Young Americans

David Bowie with John Lennon Fame

David Bowie with Klaus Nomi Man who sold the world

David Bowie with Lou Reed Queen bitch

David Bowie with Lou Reed Waiting for the man

David Bowie with Marc Bolan Closing song on The Marc Show

David Bowie with Marianne Faithfull I’ve got you babe

David Bowie with Mick Jagger  Dancing in the Street

David Bowie with Mick Ronson Moonage daydream

David Bowie with Mick Woodmansey, Mick Ronson and Trevor Bolder The Jean Genie

David Bowie with Nine Inch Nails Hurt

David Bowie with Nine Inch Nails Hallo Spaceboy

David Bowie with Nine Inch Nails I ‘m afraid of Americans

David Bowie with Paul McCartney Let it be (Live aid)

David Bowie with Placebo  Without you I’m nothing

David Bowie with Queen Under pressure

David Bowie with Ray Davies Waterloo Sunset

David Bowie with Robert Smith Quicksand

David Bowie with Robert Smith The last thing you should do

David Bowie with Roger Waters When the wind blows (movie soundtrack)

David Bowie with Sonic Youth I’m afraid of Americans

David Bowie with The Pet Shop Boys Hallo Spaceboy

David Bowie with Tina Turner Tonight