ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΔΩΡΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Τα Χριστούγεννα μπορεί να σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας, όμως οι περισσότεροι από μας ψάχνουμε για δώρα.

Εάν ο παραλήπτης αγαπά τη μουσική, ακολουθούν τρεις προτάσεις που μπορεί να σας διευκολύνουν!

Πρόταση πρώτη: Olly Murs – You know I know

Ο νέος δίσκος του Olly Murs είναι ποπ με όλη τη σημασία της λέξης, όπως άλλωστε και ο ίδιος. Εξαιρετικά ταλαντούχος, προσιτός, χαβαλές, με φρέσκια εμφάνιση, με αξιοζήλευτες χορευτικές ικανότητες και αναγνωρίσιμη πλέον φωνή, ο Olly αποτέλεσε ίσως τον πιο επιτυχημένο «δεύτερο» του βρετανικού X-Factor, και όχι μόνο. Ο πρώην τηλεφωνικός πωλητής- πουλούσε με επιτυχία ηλεκτρικές συσκευές ως τα 25 του, οπότε και πέρασε στο X-Factor (με την τρίτη προσπάθεια)- έχει καταφέρει να πουλήσει εκατομμύρια δίσκους και να γίνει εξαιρετικά συμπαθής σε όλους. Επιστρέφει με έναν δίσκο «μισό-μισό», δηλαδή  με 12 νέα και 12 παλαιότερα τραγούδια του, ό,τι πρέπει δηλαδή για Χριστουγεννιάτικο δώρο.

Αρκεί να αναφέρουμε ότι στους συντελεστές του δίσκου συγκαταλέγεται και ο Ed Sheeran, που συνυπογράφει με 3 ακόμη δημιουργούς το χορευτικό Moves. Το συγκεκριμένο κομμάτι, στο οποίο συμμετέχει και ο Snoop Dog, ήταν το πρώτο σινγκλ του άλμπουμ και ήταν soundtrack στην ταινία «Johnny English Strikes Again» (ελληνικός τίτλος: Ο Johnny English ξαναχτυπά). Επίσης, ο Murs συμμετέχει ως δημιουργός σε 11 από τα 12 τραγούδια του άλμπουμ, μεταξύ των οποίων και το Excuses το οποίο ερμήνευσε ζωντανά στο BBC αποδεικνύοντας τις εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες. Από τα καινούρια κομμάτια, ξεχωρίζει επίσης το ρυθμικό Talking to Myself. Από τα παλαιότερα, ακούστε το Dear Darlin’, Troublemaker ή το My Heart Skips a Bit για να καταλάβετε ποιος είναι ο Olly όσοι έχετε αμφιβολία.

Η συγκεκριμένη πρόταση δώρου ενδείκνυται για έφηβους - παιδιά, ανήψια, βαφτιστήρια – και όσους έχουν μια διαχρονική σχέση με την ποπ μουσική. Επίσης για εκείνους που τους αρέσει να βάζουν μουσική στο σπίτι τους και να χορεύουν!

Πρόταση δεύτερη: Coldplay – The Butterfly Package

Περνώντας σε λίγο μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό,  σίγουρα άνω των 25 (για να μην πω άνω των 30), το συγκεκριμένο δώρο δίνει πολλές επιλογές αναλόγως των χρημάτων που θέλει κανείς να διαθέσει. Υπάρχει στη μορφή 2CD/2DVD και στη μορφή 3LP/2DVD, αλλά μπορείτε να το συνοδεύσετε και με ρούχα, κούπες, τσάντες, κλπ. Για τους νοσταλγικούς, κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα και στη μορφή 2 κασετών/2DVD.

Το πακέτο περιλαμβάνει:

α) το ντοκυμαντέρ με την ιστορία των Coldplay από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του γκρουπ, μιας και η συγκεκριμένη μπάντα είναι μαζί από τα φοιτητικά τους χρόνια και φωτογραφίζεται/βιντεοσκοπείται από τον ίδιο άνθρωπο από τα χρόνια εκείνα μέχρι και σήμερα, και
β) την ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας τους στο Μπουένος Άιρες στις 18 Οκτωβρίου του 2016.  

Για όσους δεν καταφέραμε να δούμε την ταινία/ντοκυμαντέρ (προβλήθηκε μόνο για μια μέρα και ήταν καθημερινή), το συγκεκριμένο δώρο φαντάζει εξαιρετική επιλογή! Πώς αλλιώς θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον έφηβο τότε Chris Martin, με σιδεράκια και σπυριά, να δηλώνει πως οι Coldplay θα κάνουν τεράστια επιτυχία; (Πόσο δίκιο είχες Chris…)

Πρόταση τρίτη:  Lady Gaga & Bradley Cooper - A Star is Born (Soundtrack)

Δεν ξέρω αν είναι ο Bradley Cooper ή η Lady Gaga που κλέβει την παράσταση στη συγκεκριμένη δουλειά. Για τον Cooper, σχεδόν κανείς δεν γνώριζε ότι μπορεί να τραγουδήσει τόσο καλά. Όσο για την Gaga, πολλοί την είχαν υποτιμήσει και έμεναν μόνο στις υπερβολικές εμφανίσεις της. Όπως και να έχει, η μουσική επένδυση της ομώνυμης ταινίας είναι πολύ προσεγμένη, εξαιρετικά εκτελεσμένη και περιλαμβάνει τραγούδια που κάτι μου λέει ότι θα τα ακούμε για πολλά χρόνια. Το Shallow αποτελεί μια από τις ομορφότερες μπαλάντες που έχουμε ακούσει, τόσο για την απλότητά της όσο και γιατί αναδεικνύει το καλοκουρδισμένο όργανο που διαθέτει η Gaga στις φωνητικές της χορδές. 

Εξίσου αξιόλογο και ρομαντικό το I'll Never Love Again, αλλά το καλύτερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι του δίσκου είναι το Always Remember Us This Way, στο οποίο η Gaga παίζει πιάνο και τραγουδάει μοναδικά (ειδικά στην αρχή και στο τέλος του τραγουδιού).

Εάν, λοιπόν, ψάχνετε δώρο για τον καλό/την καλή σας, ή αν ξέρετε κάποιον που θα περάσει αρκετό χρόνο στο σπίτι του χαλαρώνοτνας τις γιορτές, η συγκεκριμένη πρόταση αποτελεί πολύ καλή επιλογή.  

Καλές γιορτές σε όλους!  

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Zaz

Συχνά, βλέποντας και ακούγοντας την Ζαζ, κάνω έναν ακούσιο παραλληλισμό ανάμεσα σε εκείνην και τον πολυαγαπημένο μου Christophe Maé και την τοποθέτησή τους στη Γαλλική μουσική σκηνή. Υπό την έννοια ότι και οι δυο τους συνδυάζουν την τζαζ, την soul, το blues και ένα ιδιότυπο τραγούδισμα που συνοδεύεται από κάποιους, όχι απαραιτήτως θλιμμένους, λυγμούς.

Η υπέροχη Zaz γεννήθηκε το 1985. Παίζει αρκετά μουσικά όργανα (βιολί, πιάνο, κιθάρα), ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού και χορωδιακού τραγουδιού.  Το 2000, κέρδισε υποτροφία για να παρακολουθήσει σπουδές στο Centre for Musical Activities and Information του Bordeaux. Το 2001 έγινε μέλος στην μπλουζ μπάντα “Fifty fingers” και από κει και έπειτα συμμετείχε σε διάφορα γκρουπ, συχνά πολυπληθή, και έκανε εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ στη Γαλλία.

Η μεγάλη επιτυχία ήρθε για εκείνην το 2010, σε ηλικία 25 ετών, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο το όνομά της. Το άλμπουμ έγινε πλατινένιο στην Ρωσία (!) και την Αυστρία, διπλά πλατινένιο στην Γερμανία, την Πολωνία και την Ελβετία, τριπλά πλατινένιο στο Βέλγιο και «διαμαντένιο» στη Γαλλία. Το πιο γνωστό κομμάτι του συγκεκριμένου άλμπουμ, το Je veux, όχι απλώς αποκάλυψε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, αλλά μας έκανε και να την συμπαθήσουμε, μιας και φανερώνει την νοοτροπία της, εστιάζοντας στα ουσιαστικά πράγματα σε αυτή την ζωή. Επίσης ενδεικτικό της ποιότητας αυτού του πρώτου άλμπουμ είναι το Le long de la route.

Το 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο Recto Verso που γνώρισε εξίσου μεγάλη επιτυχία με το πρώτο σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες πλην της Ρωσσίας. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το On ira, που αποτελεί έναν ύμνο στην ανθρωπότητα και στην πολυπολιτισμικότητα. Η Zaz εκφράζει μέσα σε λίγα λεπτά την αγάπη της για τα ταξίδια, τη μουσική, τη γη, το σύμπαν, τις διάφορες φυλές και την διαφορετικότητά τους. Είναι γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους και για την ζωή. Στο ίδιο άλμπουμ, περιέχεται και το Cette journée που μιλά για τη σημασία μιας μέρας στη ζωή μας.

Προς το τέλος του 2014, η Zaz κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ της με τίτλο Paris, που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην πόλη του φωτός και γνώρισε και αυτό μεγάλη επιτυχία σε αρκετές χώρες (αλλά όχι ιδιαίτερη στη χώρα μας, σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο). Ξεχωρίζει η εκδοχή του Les Champs-Élysées, εξίζου τζαζ με το αρχικό, και το κομμάτι La Parisienne  (μία ακόμη ομοιότητα με τον Christophe Maé, που κυκλοφόρησε κι αυτός τραγούδι με τον ίδιο τίτλο μεταγενέστερα- το 2016), που παραπέμπει στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών της Edith Piaf. Στην πραγματικότητα, όλο το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από αυτή την ατμόσφαιρα, όπως είναι προφανές και στο ρυθμικό Paris sera toujours Paris.

Η Zaz έχει επίσης κυκλοφορήσει δύο live άλμπουμ, από τις περιοδείες της ανά τον κόσμο, το δεύτερο εκ των οποίων το 2015. Έχουν επομένως περάσει 3 χρόνια από την τελευταία της παρουσία στη δισκογραφία. Περιμένω εναγωνίως να δω τι μας επιφυλλάσσει για το μέλλον η Zaz. Και είμαι σίγουρη πως θα εξακολουθήσω να είμαι τόσο μαγεμένη και θαμπωμένη από εκείνη, και όχι από την νύχτα όπως λέει στο υπέροχο Eblouie par la nuit, που έντυσε μουσικά το "Dead Man Down".

Αγαπώ τη Zaz γιατί όταν τραγουδάει, ακούω το χαμόγελό της! 

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Dolores O'Riordan

Νομίζω πως γράφω ένα από τα δυσκολότερα κείμενά μου στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ. Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω και η αλήθεια είναι πως έσβησα αρκετές φορές τις δύο πρώτες σειρές του συγκεκριμένου κειμένου.

Η φωνή της Dolores O'Riordan είναι συνυφασμένη με ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Ξεκινώντας από τα φοιτητικά μου χρόνια και συντροφεύοντάς με ακόμη, ασταμάτητα, όχι μόνο ακούγοντας και ξαναακούγοντας τις μουσικές της (κυρίως τα 4 πρώτα άλμπουμ των Cranberries), αλλά και παίζοντας κομμάτια των Cranberries σε μοναχικές ή παρεΐστικες πιανιστικές περιπλανήσεις. Και αν στις παρέες παίζω τα γνωστά τραγούδια τους, λιγότερα δημοφιλή κομμάτια, όπως για παράδειγμα το Wanted ή το How, δεν απουσιάζουν σχεδόν ποτέ από τα κομμάτια που παίζω μόνη μου.

Δεν είναι τυχαίο πως ως τώρα δεν είχα γράψει για την Dolores στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ.

Είναι για μένα στα όρια του «ιερού». Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αγγελική φωνή της, που ή θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. Δεν έχει να κάνει, μόνο, με το πώς και πόσο επηρέασε την παγκόσμια μουσική. Δεν έχει να κάνει με το ότι έπαιζε σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα. Δεν έχει να κάνει με την τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος του οποίου ήταν η ψυχή. Έχει να κάνει με κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ ουσιαστικότερο.

Η Dolores ήταν ξεχωριστή. Από αυτούς τους ανθρώπους που πιθανώς ανήκουν αλλού και από λάθος πέφτουν στη γη. Και ίσως για αυτό δεν μένουν για πολύ. Όμορφη όχι (απαραιτήτως) με την έννοια της εξωτερικής ομορφιάς. Άλλα όμορφη εσωτερικά. Διάφανη. Ψαρωτική. Δυναμική. Επαναστάτρια. Και ταυτόχρονα ανθρωπίστρια, γλυκιά και ευαίσθητη. Σαν τις νεράιδες των παραμυθιών. Σαν αερικό. Που στο πέρασμά του τα σαρώνει όλα.

Η μεγαλύτερη επιτυχία των Cranberries, το Zombie, δεν θεωρείται ούτε κατά διάνοια το καλύτερό τους κομμάτι. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά έχει τη δύναμη να σου σφίξει το στομάχι και να σε κάνει να σκεφτείς τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Αντιστοίχως το Bosnia. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα από το βίντεο κλιπ και λίγη προσοχή στους στίχους για να αποκτήσει κανείς άμεσα μια πιο διεισδυτική ματιά στα πράγματα.

Υπήρξαν πολλά τραγούδια, πολλές επιτυχίες, τραγούδια για έρωτες, οικογένειες και φιλίες, τραγούδια χαρούμενα και αισιόδοξα, τραγούδια για την απόρριψη και τη μοναξιά. Τραγούδια ρυθμικά και μπαλάντες. Σε όλα είναι έντονη η παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας και ο Ιρλανδικός ήχος. Κανένα όμως κομμάτι δεν θα ήταν ίδιο χωρίς το μοναδικό λυρικό τραγούδισμά της. Η παγκόσμια μουσική δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα αν δεν είχε η Dolores καταθέσει την ψυχή της εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Μια ψυχή που αν και θα είναι πάντα εδώ, βρεθήκαμε να τη θρηνούμε πολύ νωρίς... Daffodil Lament

5 ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ 2018

Δεν είναι απαραιτήτως όλοι πρωτοεμφανιζόμενοι, αλλά είναι σχετικά νέοι στα μουσικά δρώμενα. Και κάτι μου λέει πως το 2018 θα είναι μια πολύ δυνατή χρονιά για αυτούς. Επίσης, δεν υπονοώ ότι πρέπει υποχρεωτικά να αρέσουν σε όλους, όμως δεν είναι κακό να τους έχουμε στα υπόψη.

Θα ξεκινήσω με τους ιδιαιτέρως αγαπημένους μου Slow Readers Club, που

σαρώνουν στη Μεγάλη Βρετανία και αναμένεται να βγουν εκτός των βρετανικών συνόρων το 2018. Περισσότερα για αυτούς μπορείτε να διαβάσετε εδώ, καθώς δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Θεωρώ εξαιρετικά τιμητικό το γεγονός ότι ο frontman τους μου παραχώρησε μια μίνι συνέντευξη περίπου δυο χρόνια πριν. Από τότε το συγκρότημα με τον χαρακτηριστικό ήχο έχει περιοδεύσει με μεγάλη επιτυχία, ξεκινώντας αρχικά ως support των James και γεμίζοντας στη συνέχεια χώρους διόλου ευκαταφρόνητου  μεγέθους. Ελπίζω να έρθουν σύντομα και προς τα μέρη μας.

Και μιας και ξεκίνησα με τη Μεγάλη Βρετανία, ας συνεχίσω με μια πραγματικά πρωτοεμφανιζόμενη και πολλά υποσχόμενη καλλιτέχνη εν ονόματι Brooke Bentham. Μόλις 21 ετών, με χαρακτηριστικό της την ροκ-φολκ απλότητα και την μελαγχολική διάθεση, με κέρδισε από τις πρώτες νότες του Losing Baby που ήταν και το πρώτο κομμάτι της που άκουσα. Ο ενθουσιασμός μου ενισχύθηκε με το Heavy and Ephemeral, κυρίως γιατί κατάλαβα βλέποντας τη συγκεκριμένη ζωντανή εκτέλεση ότι είναι αυθεντική. Το πρώτο δίμηνο του 2018 ξεκινά εμφανίσεις στη χώρα της και το πώς θα υποδεχθεί αυτές τις εμφανίσεις το βρετανικό κοινό θα αποτελέσει το πρώτο ουσιαστικό τεστ για την νεαρή τραγουδίστρια με το υγρό βλέμμα.

Η δεύτερη γυναίκα καλλιτέχνης της οποίας την πορεία νομίζω πως αξίζει να

παρακολουθήσουμε το 2018 είναι Αμερικανίδα, ακούει στο όνομα Sza και  έγινε ευρύτερα γνωστή από το ντουέτο της με τους Maroon 5 με τίτλο What lovers do. Και ενώ λίγο δυσκολεύτηκα να καταλάβω πώς ακριβώς προφέρεται το όνομά της, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να αντιληφθώ πόσο ταλαντούχα είναι, και ας μην είναι η R&B το αγαπημένο μου είδος μουσικής. Το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Ctrl χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένα από τα πιο «εφευρετικά» άλμπουμ του 2017 και πήγε εξίσου καλά τόσο σε πωλήσεις όσο και σε κριτικές.  Από το άλμπουμ αυτό ξεχώρισα το Go Gina, του οποίου όμως προτιμώ σαφώς την μη στουντιακή εκτέλεση με τη συνοδεία μόνο ενός μπάσου την οποία μπορείτε να ακούσετε εδώ. Πολύ θα μου άρεσε η Sza να μας χαρίσει μία μπαλάντα με την αισθαντική φωνή της και να σπάσει τα στενά δεσμά της R&B. Για να δούμε τι μας επιφυλλάσσει στο μέλλον.

Και ας περάσουμε στους άνδρες καλλιτέχνες. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με έναν εκπρόσωπο της σύγχρονης Γαλλικής μουσικής, τον Slimane. Ο αλγερινής καταγωγής τραγουδιστής και τραγουδοποιός, που κέρδισε το The Voice το 2016, κέρδισε επίσης την εκτίμηση και τον σεβασμό της Γαλλικής μουσικής βιομηχανίας πολύ γρήγορα. Πέρα από έναν ιδιότυπο λυγμό στο τραγούδισμά του, που δύσκολα μπορεί να ξεχαστεί ή να αντιγραφεί, ο Slimane έχει δώσει τραγούδια σε αρκετούς και επιτυχημένους Γάλλους καλλιτέχνες, κάτι που μαρτυρά το ταλέντο του. Ο πρώτος του δίσκος κυκλοφόρησε σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τη νίκη του στο The Voice, ακριβώς γιατί ο Slimane είχε στο συρτάρι του πληθώρα τραγουδιών που περίμεναν υπομονετικά την ώρα τους. Και παρότι η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το Paname, προτιμώ από αυτό το πρώτο άλμπουμ το Le Vide στο οποίο είναι έκδηλη η ευαισθησία του. Και επειδή το πρώτο άλμπουμ ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο (βρίσκεται ακόμη στη λίστα των 150 άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις στην Γαλλία στην οποία έχει παραμείνει 124 βδομάδες τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο), σύντομα αναμένεται το δεύτερο του άλμπουμ. Πάντως τα πρώτα δείγματα, τα singles Viens on s’aime και J'en suis là είναι εξαιρετικά!

Για το τέλος άφησα έναν φέρελπι εκπρόσωπο της Ιταλικής μουσικής σκηνής, που κέρδισε το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο το 2014. Το όνομα αυτού: Fedez και το κύριο χαρακτηριστικό του είναι μια γλυκιά βραχνάδα στη φωνή. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στον Fedez  είναι ότι είναι ίσως ο πρώτος Ιταλός ράπερ που γνωρίζει τέτοια αποδοχή, κάτι που πιθανώς συνδέεται - πέρα από το ταλέντο του - με την προσωπικότητά του και την ευαισθητοποίησή του σε κοινωνικά θέματα. Αξίζει να ακούσουμε τα Magnifico  (ντουέτο με την Francesca Michielin), Beautiful Disaster (ντουέτο με τον αγαπημένο Mika), Pensavo Fosse Amore e Invece... και κυρίως το 21 Grammi.   

Καλή ακρόαση και καλή χρονιά σε όλους! 

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ Eros Ramazzotti

Γνωρίζατε ότι ο Eros Ramazzotti, ίσως ο Ιταλός καλλιτέχνης με την μεγαλύτερη απήχηση διεθνώς από τους εν ζωή Ιταλούς μουσικούς, απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις του Conservatorio (σε ελεύθερη μετάφραση «Ωδείο», αλλά ουσιαστικά ήταν κάτι σαν μουσικό Λύκειο), όπου ήθελε να ακολουθήσει μουσικές σπουδές; Μετά την απόρριψή του, ο Eros ξεκίνησε να σπουδάζει λογιστική, αλλά σύντομα εγκατέλειψε τον συγκεκριμένο κλάδο και προφανώς έκανε πολύ καλά.

Ο γοητευτικός τραγουδιστής με την χαρακτηριστική ένρινη χροιά έχει πουλήσει πάνω από 60 εκατομμύρια δίσκους στην περίπου τριαντακοταπενταετή του καριέρα έως σήμερα. Έχει συνεργαστεί με ιερά τέρατα της μουσικής όπως οι Carlos Santana, Joe Cocker, Luciano Pavarotti, Andrea Bocelli, Tina Turner, Cher, ενώ του έχουν απονεμηθεί διάφορα μουσικά βραβεία και έχει περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο (πολλάκις).

Ο Eros, που έγραφε τραγούδια από αρκετά μικρή ηλικία και ξεκίνησε να μαθαίνει κιθάρα όταν ήταν 8 ετών, κατάφερε να περάσει στον τελικό ενός Ιταλικού διαγωνισμού τραγουδιού το 1981 (σε ηλικία 18 ετών) παρουσιάζοντας ένα δικό του τραγούδι με τίτλο Rock 80. Παρότι δεν ήταν στους νικητές του διαγωνισμού, προσέλκυσε το ενδιαφέρον κάποιων εκπροσώπων της Ιταλικής μουσικής βιομηχανίας. Έτσι μετακόμισε από τη Ρώμη στο Μιλάνο και κυκλοφόρησε το 1982 το πρώτο του single, με τίτλο Ad un amico, το οποίο δεν έτυχε ιδιαίτερης απήχησης.

Σύντομα μετά και από αυτή την αποτυχία, ο Ramazzotti γνώρισε τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει ο μέντοράς του σε εκείνη την καθοριστική φάση της καριέρας του, τον Renato Brioschi. Αυτός τον έπεισε να συμμετάσχει στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο το 1984, με το τραγούδι Terra promessa, οπότε και κέρδισε στην κατηγορία του πρωτοεμφανιζόμενου. Από τότε τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Το 1985, κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Cuori Agitati, το οποίο περιείχε το κομμάτι Una storia importante με το οποίο ο Eros ξαναπήγε στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Και παρότι βγήκε έκτος, το κομμάτι έγινε πολύ γνωστό στην Ευρώπη και ιδιαιτέρως στην Γαλλία, όπου το συγκεκριμένο single πούλησε 1 εκατομμύριο αντίτυπα!

Ο νέος με τα ατίθασα σγουρά μαλλιά, την χαρατηριστική φωνή και την όχι τόσο καθαρή προφορά (τυουλάχιστον για όσους δεν έχουν μητρική γλώσσα τα Ιταλικά) κουρεύτηκε, ενίσχυσε τον ένρινο χαρακτήρα της φωνής του και έστησε μια αξιοθαύμαστη καριέρα πάνω στις αρχικές του αποτυχίες.

Αγαπώ τον Eros Ramazzotti γιατί ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι στο σπίτι του, δεν υπήρχαν βιβλία. Ο πατέρας του ήταν χτίστης και η μητέρα του δεν δούλευε. Οι γονείς του δεν του έδιναν ιδιαίτερα ερεθίσματα. Χαρακτηριστικά έχει πει: «δεν υπήρχαν βιβλία στο πατρικό μου, δεν υπήρχαν ποτέ υποδείξεις για το πώς να έχουμε μια αξιοπρεπή συνομιλία, δεν δόθηκε καμιά καθοδήγηση στην αναζήτηση του εαυτού μας.» Η μόνη ουσιαστική κίνηση από την μεριά των γονιών του ήταν η κιθάρα που του πήρε ο πατέρας του επειδή κατάλαβε ότι είχε ταλέντο στη μουσική.

Και όμως, αυτό το παιδί με τα τόσο λίγα ερεθίσματα, από το όχι τόσο ευνοϊκό περιβάλλον, τα κατάφερε. Γιατί είχε ταλέντο, γιατί ήταν ξεχωριστός, γιατί δεν εγκατέλειψε το όνειρό του. Το 2005 κυκλοφόρησε σε βιβλίο η βιογραφία του. Ο ίδιος εξήγησε ότι ο σκοπός του βιβλίου ήταν να γνωρίσει ο κόσμος ποιος πραγματικά είναι, γιατί «στις συνεντεύξεις είμαι ιδιαίτερα αντιπαθητικός και συνήθως δεν μπορώ να περάσω το μήνυμα που θέλω». Δεν πειράζει, Eros, κάποιοι άνθρωποι επικοινωνούν καλύτερα μέσα από τη μουσική! 

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τους Maroon 5

Νιώθω πως έχω αργήσει πολύ να γράψω για τους Maroon 5 και τους έχω αδικήσει. Τους έχω αδικήσει γιατί με έχουν κάνει τόσες πολλές φορές να χορεύω καθιστή μέσα στο αυτοκίνητο το One more night! Και άλλες τόσες να μιμούμαι τις απίθανες ψεύτικες ψηλές του Adam Levine σχεδόν σε κάθε τους κομμάτι– άλλωστε είναι μαιτρ του είδους. Και αν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος είναι μαιτρ στις ψηλές (και επίσης παίζει κιθάρα), εύκολα καταλαβαίνει κανείς τη μουσικότητα και την δεξιοτεχνία όλων των μελών της μπάντας από τις φανταστικές ενορχηστρώσεις στα τραγούδια τους, όπως π.χ. το Moves like Jagger  (στο οποίο συμμετέχει και η Christine Aguilera). 

Αγαπώ τους Marron 5 γιατί είναι τόσο ακομπλεξάριστοι, που για τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ του Sugar (με πάνω από 2,3 δισεκατομμύρια προβολές στο YouTube την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) έπαιξαν στα αλήθεια ζωντανά σε γάμους ζευγαριών που φυσικά δεν το ήξεραν. Ακόμα, επειδή το This Love αποτελεί (εκτός από πορωτική χορευτική μελωδία) μάθημα αναπνοών για επίδοξους τραγουδιστές. Επιπλέον, στο βίντεο κλιπ του I don’t wanna know, όπου όλοι είναι ντυμένοι με αστείες στολές ζώων, υποτίθεται πως ο σκηνοθέτης προτείνει στον Adam να φορέσει ένα καουμπόικο καπέλο, και εκείνος αρνείται γιατί θα γελιοποιηθούν και κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει στο “brand “ του συγκροτήματος!

Το πόσο προσέχουν τα βίντεο κλιπ τους είναι προφανέστατο  στο  επίσης χορευτικό και εξαιρετικό Payphone, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ταινία μικρού μήκους και μάλιστα αξιώσεων. Το ίδιο ισχύει και για το βίντεο κλιπ του Animals ή του Cold. Και δεν είναι σύμπτωση που εκτός από πολύ προσεγμένα βίντεο κλιπ, τα συγκεκριμένα κομμάτια των Maroon 5 αποτελούν την πιο σύγχρονη έκφραση της αμερικανικής χορευτικής μουσικής, τουλάχιστον εκείνης που προέρχεται από συγκροτήματα. Επίσης, ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα ήταν η δημιουργία βίντεο κλιπ για το Daylight  από φαν του συγκροτήματος σε όλο τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι από εντυπωσιακό έως συγκινητικό και αποδεικνύει ότι έχουν αυτή την ανθρώπινη πλευρά που ταιριάζει με την καλλιτεχνική τους υπόσταση. 

Όσο και αν θεωρούμε τους  Maroon 5 «ειδικούς» στα ρυθμικά/χορευτικά κομμάτια, μπορούν με την ίδια επιτυχία να γράφουν μπαλάντες και πιο αργά κομμάτια, όπως το υπέροχο Lost stars, το Won’t go home without you ή το She will be loved ή ακόμα το φανταστικό Goodnight Goodnight!

Οι Maroon 5 έχουν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο, έχουν κερδίσει μουσικά βραβεία, έχουν περιοδεύσει σχεδόν παντού, και είναι οι μόνοι που γνωρίζουν πώς προέκυψε το όνομα “Maroon 5”. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως η ιστορία πίσω από το όνομα του συγκροτήματος, που αρχικά είχε ξεκινήσει ως Kara’s Flowers από μαθητές γυμνασίου-λυκείου σε ένα γκαράζ στο Λος Άντζελες με 3 από τα τωρινά μέλη, είναι τόσο “άθλια”, που είναι καλύτερο να παραμείνει μυστική.

Και τι σημασία έχει αλήθεια το γιατί ονομάστηκαν έτσι;  Σημασία έχει ότι είναι από τις μπάντες που οι συναυλίες τους αποτελούν πραγματική εμπειρία, στις οποίες διασκευάζουν με ιδιαίτερο τρόπο τα δικά τους τραγούδια, δίνοντας σε κάθε μέλος  το ρόλο του. Ασχέτως αν ο frontman είναι συνήθως πιο δημοφιλής στο κοινό (στη συγκεκριμένη περίπτωση και λόγω της συχνής παρουσίας του στην Αμερικανική τηλεόραση και της ενασχόλησής του με το σινεμά), όσοι έχουν παρακολουθήσει συναυλίες τους λένε ακριβώς αυτό: ότι όλοι τους, ο μπασίστας Mickey Madden, ο κιμπορντίστας/κιθαρίτας Jesse Carmichael, ο lead κιθαρίστας James Valentine, ο κιμπορντίστας PJ Morton και ο ντράμερ Matt Flynn, έχουν «ισότιμη» συμμετοχή στην επιτυχία των ζωντανών εμφανίσεών τους.

Ας ελπίσουμε ότι οι Maroon 5 θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια ακόμα να μας χαρίζουν τραγούδια, όπως το πρόσφατο single τους What lovers do σε συνεργασία με την Sza. Αναρωτιέμαι πού θα τους βγάλει το μουσικό τους μονοπάτι: Makes me wonder!

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΤΗΝ Alicia Keys

«Είμαστε πολύ δυνατοί οι άνθρωποι. Οτιδήποτε κι αν σκεφτούμε, οτιδήποτε κι αν μπορούμε να δούμε μέσα στο μυαλό μας, μπορούμε να το χτίσουμε.» Αυτά τα τόσο απλά, μα τόσο σπουδαία λόγια είναι λόγια της Alicia Keys, αυτής της ξεχωριστής μουσικού με το πιο λαμπερό χαμόγελο που έχω δει ποτέ σε άνθρωπο.  

Η Alicia είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι από εκείνα τα άτομα που φέρουν μια εσωτερική λάμψη. Και όταν αυτή η λάμψη συνδυάζεται με ένα τόσο μεγάλο ταλέντο όπως το δικό της, η επιτυχία είναι δεδομένη θα έλεγε κανείς. Και θα έκανε λάθος! Δεν ήταν καθόλου εύκολος ο δρόμος της στη μουσική. Η κοπέλα με την απίστευτη φωνή, τα υπέροχα γυρίσματα και την μοναδική δημιουργική ικανότητα, δυσκολεύτηκε πολύ μέχρι να τα καταφέρει.

Η δημιουργός που έχει γράψει τραγούδια-ορόσημα για την παγκόσμια μουσική, όπως το Falling, το No one, το If I ain’t got you ή το New York είχε απορριφθεί πολλάκις από τις δισκογραφικές εταιρείες. Η ίδια έχει πει ότι ενώ δούλευε για μήνες στο στούντιο τραγούδια τα οποία η ίδια πίστευε πολύ, όταν τα παρουσίαζε στους παραγωγούς της έλεγαν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τα κυκλοφορήσουν. «Ήθελα να κλάψω, και το έκανα. Έχω κλάψει πολύ.» Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Από ένα σημείο και μετά, αποφάσισε ότι δεν χρειαζόταν κάποιον άλλον να πιστέψει σε εκείνη. Ήταν αρκετό που πίστευε εκείνη στον εαυτό της και στις δυνατότητές της.

‘Ετσι, η τριανταεξάχρονη, σήμερα, Alicia έχει πουλήσει εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, έχει κερδίσει πολλαπλά βραβεία Grammy, η μουσική της παίζεται στα ραδιόφωνα σε όλο τον κόσμο και τυγχάνει ιδιαίτερου σεβασμού από τους συναδέλφους της. Έχει κάνει πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες, όπως εκείνη με τον Usher το 2004 στο κομμάτι My Boo ή πιο πρόσφατα με τον Jay Z στο Empire State of Mind (που ουσιαστικά είναι διασκευή του New York). Έχει χαρίσει όμορφες στιγμές στο κοινό σε συναυλίες άλλων καλλιτεχνών, όπως το 2008 στο Τόκυο στη συναυλία των Coldplay, όπου εμφανίστηκε στην σκηνή ως δια μαγείας και έπαιξε το Clocks πιάνο, σαν να ήταν κανονικό μέλος του συγκροτήματος.

Η Alicia Keys είναι η ζωντανή απόδειξη του ότι η αποτυχία αποτελεί το καλύτερο εφαλτήριο για την επιτυχία. Ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω, αντιθέτως πρέπει να παλεύουμε για τα όνειρά μας. Ότι σε έναν “man’s world”, υπάρχει χώρος για γυναίκες με ταλέντο, θέληση και πίστη στον εαυτό τους.  

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αγαπώ την Alicia Keys. Και για πολλούς ακόμη: πέραν από τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο παίζει πιάνο, πέρα από την μοναδική φωνή της, την αγαπώ για τον τρόπο που εμψυχώνει τους ανθρώπους (είναι συχνά ομιλήτρια σε εκδηλώσεις με σκοπό να κινητοποιηθούν νέοι άνθρωποι, μαθητές, κλπ.), για την μαχητικότητά της, για την ευαισθησία της  σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την αγαπώ για αυτό που είναι συνολικά.

Μακάρι όλα τα κορίτσια αυτού του κόσμου να γίνουμε όπως εκείνη: ένα Girl on Fire!