ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το Ράδιο Αρβύλα

Οφείλω να ομολογήσω ότι εδώ και πάνω από 10 χρόνια, δεν παρακολουθώ συχνά ελληνική τηλεόραση. Ήταν συνειδητή απόφαση να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις και προτιμώ να ενημερώνομαι μέσω  Ίντερνετ. Ήταν επίσης συνειδητή απόφαση να διαθέσω σε άλλες δραστηριότητες τον ελεύθερο χρόνο μου. Και παραδέχομαι ότι δυστυχώς δεν έχω βρει κάποιο ελληνικό σήριαλ αντάξιο των «Απαράδεκτων», των «Τριών Χαρίτων»  ή των «Δύο ξένων». Δεν είναι σνομπισμός, μάλλον είναι απογοήτευση και άμυνα. Με λύπη  παραδέχομαι ότι τα συνδρομητικά κανάλια προσφέρουν περισσότερες ενδιαφέρουσες επιλογές, είτε εκπαιδευτικού χαρακτήρα (υπό την έννοια ότι ανοίγει το μυαλό μας παρακολουθώντας τις) είτε ελαφρύτερες.

Υπάρχει, όμως, και μια λαμπρή εξαίρεση, που με κάνει να ξενυχτάω (γιατί για μια μαμά, το να κοιμηθεί περίπου στη 1 ένα βράδυ καθημερινής, είναι ξενύχτι). Κάθε φθινόπωρο, περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει το Ράδιο Αρβύλα-και μου φαίνεται πως κάθε χρόνο ξεκινάει όλο και πιο αργά!  Θα μου πείτε, τι το τόσο διαφορετικό έχει αυτή η εκπομπή;

Δεν είναι μόνο ότι προσφέρει την καλύτερη μορφή ψυχοθεραπείας, δηλαδή το γέλιο, που τόσο το έχουμε ανάγκη σε αυτή την παράλογη εποχή που ζούμε. Δεν είναι μόνο ότι σατιρίζει τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας και μας «ξυπνάει», κάνοντάς μας συχνά να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος, ή έστω να σκεφτούμε την πιθανότητα ύπαρξης μιας άλλης όψης του νομίσματος. Δεν είναι μόνο ότι δεν κάνει διακρίσεις στο ποιους σατιρίζει, ότι επιδίδεται διαρκώς και στον αυτοσαρκασμό.

Αυτό που τελικά κάνει τη διαφορά είναι ότι πρόκειται για μια εκπομπή ουσιαστικά ανθρώπινη. Βλέποντας το νούμερο ένα στη χθεσινή πρεμιέρα που ήταν αφιερωμένο στη Σαρδέλα, και διαβάζοντας στη συνέχεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον αντίκτυπο που είχε αυτό το βίντεο σε όσους παρακολουθούσαν την εκπομπή, συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά. Η ανθρώπινη διάσταση, το ήθος, η ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ μας τόσα χρόνια. Αυτή η μέσω πράξεων παραδοχή ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, ότι δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε και να τιμούμε έναν αγαπημένο συνεργάτη που έφυγε από αυτό τον κόσμο νωρίς, δεν μπορούμε παρά να σεβόμαστε τα δικαιώματα των ανθρώπων και των ζώων, δεν μπορούμε παρά να λυγίζουμε στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή ζώου, δεν μπορούμε  παρά να βοηθάμε όπου υπάρχει ανάγκη. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε άνθρωποι.  

Και πόσο πιο όμορφο είναι που αυτό το μήνυμα περνάει μέσα από μια ευχάριστη εκπομπή, που μας κάνει να διασκεδάζουμε  έστω και με αυτά που μας ενοχλούν, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και υποδείξεις.

Δεν μπορούμε παρά να είμαστε άνθρωποι. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε. Ευχαριστούμε Ράδιο Αρβύλα. 

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου

Κατάγομαι από τη Χίο. Αγαπώ πολύ τον τόπο μου, θεωρώ ότι είναι από τα πιο όμορφα και αυθεντικά νησιά της Ελλάδας-και με αυτό εννοώ ότι δεν έχει αλλοιωθεί από την κακώς εννοούμενη τουριστική ανάπτυξη.

Με ντροπή παραδέχομαι ότι δεν έχω επισκεφθεί ούτε τη Λέσβο, ούτε τη Σάμο, ούτε την Ικαρία, ούτε τη Λήμνο, ούτε καν τα Ψαρά. Πάντα έχουμε λίγες μέρες, πάντα σκεφτόμαστε την «ταλαιπωρία» του πλοίου από το ένα νησί στο άλλο, πάντα βάζουμε την ξεκούραση πάνω από όλα τα άλλα. Έτσι, κάθε καλοκαίρι που πηγαίνουμε στη Χίο, μένουμε στη Χίο.

Όμως, γνωρίζοντας ανθρώπους που είτε κατάγονται είτε πηγαίνουν για διακοπές σε κάποια από αυτά τα νησιά σταθερά κάθε καλοκαίρι, και από την προσωπική μου πείρα στη Χίο, νομίζω πως οι κάτοικοι του Ανατολικού Αιγαίου είναι τυχεροί. Τους έχει ψήσει η ζωή, τους έχει ψήσει η θάλασσα, τους έχουν ψήσει οι δυσκολίες στις συγκοινωνίες, η έλλειψη γιατρών, ο αποκλεισμός λόγω καιρικών συνθηκών. Τους έχουν κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ξέρουν  να στηρίζουν και να βοηθούν ο ένας τον άλλον, και αυτός ο «άλλος» δεν είναι απαραίτητα συντοπίτης τους.

Δανείζομαι μια ιστορία που μου διηγήθηκε φίλη που πέρασε το καλοκαίρι του 2015 στη Λέσβο. Στο μίνι μάρκετ του χωριού όπου παραθέριζε, η ιδιοκτήτρια  της εκμυστηρεύθηκε ότι στο «πίσω δωμάτιο» (δηλαδή στην αποθήκη) έχει πάντα απόθεμα από γυναικεία εσώρουχα και σερβιέτες. «Έρχονται γυναίκες με μωρά, μου κάνουν νοήματα ότι πεινάνε. Τους δίνω διάφορα φαγώσιμα και μετά τις παίρνω στο πίσω δωματιάκι και τους δίνω σερβιέτες και εσώρουχα. Συνήθως τις πιάνουν τα κλάματα.»

Δεν ξέρω αν μόνο για μένα είναι βαθιά συγκινητική αυτή η κίνηση, το να προνοείς για την ανάγκη κάποιου άλλου και να την καλύπτεις χωρίς να στο ζητήσει. Αλλά μάλλον όχι, γιατί διαβάζοντας στο διαδίκτυο για το τι συμβαίνει στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, για το πώς οργανώνονται οι εθελοντές π.χ. στην Τήλο-χωρίς καμιά κρατική ή άλλη βοήθεια, βλέποντας βίντεο με διασωθέντες πρόσφυγες, θαυμάζοντας τους ψαράδες (μεταξύ τους κάποιοι Χιώτες όπως ο καπτα-Στέφανος Ζαννίκος) που αψηφούν τον καιρό, και έχοντας δει από κοντά την κατάσταση στη Χίο το καλοκαίρι, καταλαβαίνω πως αν δεν υπήρχαν αυτοί οι κάτοικοι των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, θα είχαν χαθεί πολύ περισσότεροι άνθρωποι.

Όλοι εκείνοι που σώζουν, μαγειρεύουν και σερβίρουν, ντύνουν, προμηθεύουν με φάρμακα, γιατρεύουν, προσφέρουν ο καθένας ό,τι μπορεί και όσο μπορεί,  όλοι εκείνοι που αγκαλιάζουν, χαϊδεύουν, φέρονται ανθρώπινα, δίνουν αγάπη σε αγνώστους, όλοι αυτοί δεν είναι ουσιαστικά άνθρωποι;

Νομίζω πως δε μας μένει άλλη επιλογή από το να τους μιμηθούμε. Ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Ας ξαναγίνουμε άνθρωποι λοιπόν, ή μάλλον ας γίνουμε λίγο «Αιγαιοπελαγίτες» όσο είναι ακόμη καιρός...Αυτό έκαναν άλλωστε εθελοντές από άλλες περιοχές, από άλλες χώρες, που έχουν έρθει στη χώρα μας να βοηθήσουν. Άραγε, εμείς δεν μπορούμε;