Wednesday, January 28, 2015

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον ραδιοφωνικό σταθμό Imagine 89,7 της Θεσσαλονίκης



Αρχικά ξεκίνησε ως ένα Θεσσαλονικιώτικο ραδιόφωνο-ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν οι δημιουργοί του Αντώνης Κανάκης & Γιάννης Σερβετάς. Στις 28 Οκτωβρίου του 2007 εξέπεμψε για πρώτη  φορά ο νέος ραδιοφωνικός σταθμός, με σήμα την πεταλούδα-μικρόφωνο (και με σήμα κατατεθέν την ευρηματική φωτογραφία με τον "John Lennon" και την "Yoko Ono").

Σήμερα, εν έτει 2015, ο Imagine έχει ακροατές από κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Κύπρου, και όχι μόνο. Μπορώ να απαριθμήσω (Έλληνες) ακροατές από διάφορα μέρη του κόσμου: από την Αμερική, τον Καναδά, την Ιαπωνία και άλλες χώρες της Ασίας, από την Αυστραλία, και φυσικά από σχεδόν όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Μάλιστα, μπορώ να τους ονοματίσω με το μικρό τους όνομα και να σας πω και με τι ασχολείται ο καθένας στις περισσότερες των περιπτώσεων. Γιατί οι ακροατές του Imagine έτσι γνωριζόμαστε: με το μικρό μας όνομα και ίσως με ένα μικρό παρατσούκλι/χαρακτηριστικό από δίπλα. «Γνωριζόμαστε» δηλαδή, γιατί οι περισσότεροι δε γνωριζόμαστε. Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, εκτός από κάποιους που μπορεί να συναντιούνται στις παρουσιάσεις του ετήσιου βιβλίου/ημερολογίου του Γιάννη Σερβετά ανά την Ελλάδα (αυτές οι παρουσιάσεις είναι κάτι σαν reunion για εμάς τους ακροατές).

Και όμως, αν και δε γνωριζόμαστε, μπορώ να πω ότι συμπαθιόμαστε έως αγαπιόμαστε. Και οι ακροατές μεταξύ μας, και οι ακροατές με τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Παράδοξο θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Παράδοξο και όμως αληθινό!

Πώς ήταν παλιά οι πειρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, που είχαν λίγους (λόγω περιορισμένης εμβέλειας) αλλά σταθερούς ακροατές και υπήρχε μια άμεση σχέση μεταξύ τους; Έτσι κάπως είναι και ο Imagine, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα. Έχει δηλαδή σταθερούς ακροατές, αλλά πολλούς. Και όσοι καινούριοι προστίθενται, δύσκολα ξεκολλάνε.

Αν κάποιος «σταθερός» ακροατής κάνει καιρό να δώσει σημεία ζωής (με SMS ή ηλεκτρονικό μήνυμα ή/και τηλεφωνικά), όλο και κάποιος θα τον αναζητήσει στον αέρα (συνήθως ραδιοφωνικός παραγωγός). Και μέσα σε λίγα λεπτά, ο «αγνοούμενος» θα εμφανιστεί, στέλνοντας τα χαιρετίσματά του και τον λόγο που δεν έχει επικοινωνήσει τόσο καιρό.

Είμαστε μια παρεούλα, που απαρτίζεται από πολύ διαφορετικούς ανθρώπους από διαφορετικά σημεία του πλανήτη, που ζουν ο καθένας τη ζωή του, αλλά τους συνδέουν δύο βασικά στοιχεία: η αγάπη για την καλή μουσική (ή τουλάχιστον μια κοινή μουσική αισθητική) και μια κοινή νοοτροπία, στην οποία η ανάγκη για επικοινωνία παίζει πρωταρχικό ρόλο. Αυτή η ανάγκη για επικοινωνία μας συγκεντρώνει κάθε μέρα σε αυτό το γλυκό ραδιοφωνικό «χωριό», για να πούμε μια καλημέρα/καλησπέρα, να μοιραστούμε τα νέα μας, τα προβλήματά μας, να συμβουλέψουμε και να πειράξουμε ενίοτε ο ένας τον άλλον, να γελάσουμε, αλλά και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Να πούμε μια καλή κουβέντα όταν ο άλλος την έχει ανάγκη, να βοηθήσουμε όπου μπορούμε, να φερθούμε ανθρώπινα.

Τελικά, μήπως είναι αυτό που μας ενώνει; Η ανάγκη να φερθούμε και να μας φερθούν ανθρώπινα; Πολύ θα ήθελα ο
Imagine να ήταν μια μικρογραφία της κοινωνίας, γιατί τότε η κοινωνία θα ήταν πολύ καλύτερη. Θα γλιτώναμε πολλές παρεξηγήσεις, πολλές τρικλοποδιές και πολλά ανούσια κομμάτια της καθημερινότητάς μας.

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται λίγο υπερβολικά, συντονιστείτε για να το δείτε (ακούσετε μάλλον) και μόνοι σας.

Στο www.imagine897.gr μπορείτε να ακούσετε ζωντανά, το ίδιο και μέσω Facebook στη σελίδα 
Imagine 89.7, αλλά και μέσω της εφαρμογής Imagine 89.7 για κινητά και tablets.

Παραθέτω και το πρόγραμμα του σταθμού (με μια μικρή επεξήγηση,  για να διαλέξετε ό,τι σας ταιριάζει καλύτερα):
07:00 - 10:00 -  "Πρωινό Φρικασέ", Θανάσης Κοντογιάννης - Νεκτάριος Αλεξίου (εγγυημένα χαρούμενο ξεκίνημα της μέρας-αποκλείεται να μη γελάσεις!)
10:00 - 12:00 -  Γιάννης Σερβετάς - Βασίλης Δέλιος (πολλά λόγια, λίγη μουσική, αλλά λόγια από καρδιάς)
12:00 - 14:00 -  Χρήστος Κιούσης - Άννα Πρίγγα - Κωστής Τζαντζαράς (χιούμορ και κοινωνικές αναλύσεις, έρευνες και προτάσεις μέσα από μια σύγχρονη, νεανική ματιά)
14:00 - 17:00 - Στέφανος Τσιτσόπουλος (το ψαγμένο τρίωρο του Imagine-αλλά όχι ψευτοκουλτούρα)
17:00 - 20:00 - Χρήστος Μητρέντσης (καλή μουσική και πολλά 80s-αποκλείεται να μην τον συμπαθήσεις αυτόν τον τύπο!)
20:00 - 23:00 - Βάσω Βλαχοπούλου (ταξιδιάρικη μουσική, αισθαντική γυναικεία φωνή-τι καλύτερο για βραδινή χαλάρωση;)
23:00 - 07:00 - Το βραδινό πρόγραμμα του Imagine με μουσική επιλεγμένη από τον Αντώνη Κανάκη (όπως επίσης και τα Σαβαβατοκύριακα)


Υ.Γ. Στον Imagine δεν υπάρχουν λίστες. Κάθε παραγωγός παίζει ό,τι θέλει, από ένα σύνολο τραγουδιών που εμπλουτίζεται διαρκώς από τον Αντώνη Κανάκη. Έτσι, συχνά-πυκνά ανακαλύπτουμε νέα τραγούδια και νέους μουσικούς! Επίσης, αν και το πρόγραμμα του σταθμού βασίζεται κατά μεγάλη πλειοψηφία στην ξένη μουσική,έχω ακούσει από κλασική μουσική μέχρι Τσιτσάνη και ελληνικό ροκ. Ακριβώς αυτό το στοιχείο είναι ένα ακόμα πλεονέκτημα, που κάνει τον Imagine κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Monday, January 19, 2015

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τα πιάνα των ξενοδοχείων



Από μικρή με συνάρπαζαν τα πιάνα. Όχι μόνο ο ήχος τους, αλλά και οπτικά, ασκούσαν πάνω μου μια ανεξήγητη έλξη. Όποτε έβλεπα πιάνο, ήθελα να κοντοσταθώ χαζεύοντάς το, να το ακουμπήσω, και σιγά-σιγά αφού «γνωριστούμε», να παίξω. Τις πιο πολλές φορές, οι γονείς μου προσπαθούσαν να με σταματήσουν: «να ρωτήσουμε αν επιτρέπεται».
Αυτό συνεχίστηκε μεγαλώνοντας. Όπου δω πιάνο, επιδιώκω να «γνωριστούμε». Μόνο που τώρα, συχνά είναι ο γιος μου που προσπαθεί να με φρενάρει: «Μπορεί να μην αφήνουν, μαμά». Όμως τελικά, κάθε φορά, παίρνω το πράσινο φως για αυτή την ιδιαίτερη γνωριμία, που είναι κάθε φορά διαφορετική, μα πάντα το ίδιο μαγική.


Από όλα τα πιάνα που έχω παίξει, αυτά που αγαπώ πιο πολύ είναι εκείνα των ξενοδοχείων. Ειδικότερα, εκείνων των ξενοδοχείων που βρίσκονται σε νησιά. Και που πιθανώς για 8 με 9 μήνες, δεν τα αγγίζει κανείς, εκτός από το προσωπικό καθαριότητας.
Δε θα το πιστέψετε, αλλά αυτά τα πιάνα είναι λίγο θλιμμένα. Νιώθουν παρατημένα, ανεπιθύμητα καμιά φορά. Και συνήθως απορούν που μία άγνωστη τα πλησιάζει. Στην αρχή ανταποκρίνονται δειλά, βραχνά. Μετά, όμως, βάζουν τα δυνατά τους και με ξαφνιάζουν!


Διάβασα, πρόσφατα, σε μια αστεία ιστορία στις τελευταίες σελίδες του αγαπημένου μου ημερολογίου-ανεκδοτολογίου του Γιάννη Σερβετά για το 2014 (σε επόμενη ανάρτηση θα σας εξηγήσω ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το συγκεκριμένο ημερολόγιο και το προμηθεύομαι ανελλιπώς κάθε χρόνο), ότι τα πιάνα δεν έχουν ψυχή. Δεν είναι αλήθεια. Γιατί αν ήταν αλήθεια, πώς εξηγείται που όποτε καθίσω σε πιάνο ξενοδοχείου, δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθώ πριν την έλευση μιάμισης ώρας; Τι είναι αυτό που κρατάει μια απλή επισκέπτρια τόση ώρα σε ένα πιάνο; Θα μπορούσα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για 5-10 λεπτά και τέρμα. Όμως, αυτή η παραπονεμένη ψυχή τους είναι που δε με αφήνει να σταματήσω.


Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η υπάλληλος ενός ξενοδοχείου στην Κέρκυρα μου είπε: «δεν έχω ακούσει κανέναν να παίζει πιάνο έτσι. Εσείς χαϊδεύετε τα πλήκτρα». Κι εγώ δεν έχω εισπράξει ποτέ τόσο ωραίο κομπλιμέντο, σκέφτηκα. Αλλά δεν ήμουν εγώ που χάιδευα τα πλήκτρα. Ήταν εκείνα που με έκαναν να τα χαϊδεύω. Σαν να το αποζητούσαν.


Γι’αυτό, αν στις διακοπές σας συναντήσετε ένα τέτοιο θλιμμένο πιάνο και αν το παιδί σας θελήσει να πειραματιστεί μαζί του, μην το αποτρέψετε.  Ζητήστε του όμως αυτό: να παίξει απαλά, να μην το κοπανάει.  Έχει ψυχή!

Monday, January 12, 2015

ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το The Bends των RADIOHEAD





Υπάρχουν μερικά CD που αναρωτιόμαστε όλοι πώς αντέχουν ακόμα, μετά από τόσα πολλά «παιξίματα». Το The Bends των RADIOHEAD είναι ανάμεσα στα 5 πιο πολυπαιγμένα στη δική μου λίστα.
Ήμουν σχεδόν 20 τότε, φοιτήτρια στο Μαθηματικό και ταυτόχρονα μερικώς εργαζόμενη, ερωτευμένη, και στη φάση που άρχιζα να καταλαβαίνω καλύτερα τι συμβαίνει γύρω μου. Μπορούσα επιτέλους να ακούσω μουσική με τις ώρες, κάτι ακατόρθωτο μέχρι λίγο καιρό πριν, τότε που έδινα πανελλήνιες και δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια.
Το The Bends ήταν δώρο από χέρι! Ο έρωτας  μεταξύ μας, εννοώ μεταξύ του The Bends και εμένα, ήταν ακαριαίος. Από τους ασυνήθιστους ήχους στην αρχή του πρώτου τραγουδιού (Planet Telex), στην ένταση της ηλεκτρικής κιθάρας στο ομότιτλο τραγούδι The Bends, στην  τρυφερότητα του High and Dry ή του Fake Plastic Trees, στην απρόσμενη «σκληράδα» του  Bones ή του Just, στους κοφτερούς στίχους και στο μουσικό ξέσπασμα στο My Iron Lung, στην απόλυτη εκφραστικότητα του Yorke στο Sulk, στις «μουρμουριστές» ψηλές του στο Black Star, όλα με ενθουσίασαν.  Όμως, μετά την ολοκληρωμένη πρώτη ακρόαση, που την ακολούθησαν αχόρταγα αρκετές ακόμη, ήξερα ότι αυτό το CD περιείχε δύο πραγματικά μουσικά διαμάντια: το Street Spirit και το Bullet Proof… Wish I Was.

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά να έχω καθίσει στο πιάνο μου και να παίζω την εισαγωγή του Street Spirit ξανά και ξανά και ξανά, αποσβωλομένη, υπνωτισμένη σχεδόν. Και μετά δειλά-δειλά να το τραγουδάω-εννοείται ότι είχα απομνημονεύσει τους στίχους μετά από τόσα ακούσματα. Θυμάμαι, επίσης, μετά από περίπου ένα οκτάμηνο, παραμονή Χριστουγέννων να έχουμε μαζευτεί στο σπίτι φίλοι, και να παίζουμε το Street Spirit εγώ στο πιάνο και ένας εκ των φίλων στην κιθάρα, και να το τραγουδάμε όλοι μαζί, καμιά δεκαπενταριά άτομα. Για μένα, το Street Spirit συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο μεγαλοφυή κομμάτια της σύγχρονης μουσικής. Το τέλεια μελωδικό και ρυθμικό μουσικό του μοτίβο, που επαναλαμβάνεται ανελλιπώς σε όλο το κομμάτι, αποτελεί ίσως την πιο όμορφη μουσική βάση που έχει επινοηθεί ποτέ. Και αυτή η εξαιρετική μουσική βάση ντύθηκε με υπέροχους στίχους, όπως το αξεπέραστο “Immerse your soul in love” στο τέλος του τραγουδιού.
Όσο για το Bullet Proof… Wish I was, ο ήπιος λυγμός του Thom σε συνδυασμό με τα εμφανή στο αυτί γυρίσματα των δακτύλων του Greenwood στην ακουστική κιθάρα καθιστούν το τραγούδι έντονα μελαγχολικό, αναδεικνύοντας όμως ιδανικά το πώς η μελωδική λιτότητα μπορεί να αγγίξει τον ακροατή. Τουλάχιστον εμένα με άγγιξε. Και σκεφτόμουν, τότε, πόσο πολύ θα ήθελα κι εγώ να είμαι “bullet proof”,  σε εκείνες τις σφαίρες που εκτοξεύονται ύπουλα, συχνά από «φίλους», και σε ανύποπτο χρόνο μπορούν να μας κάνουν μεγάλη ζημιά, να μας πληγώσουν-ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα όπως έμαθα με τα χρόνια. Στο Bullet Proof χρωστάω μέρος της συναισθηματικής μου εκτόνωσης. Καθόμουν στο πιάνο, έπαιζα το Bullet Proof, μεταφερόμουν σε έναν άλλο κόσμο, και όταν επέστρεφα ως δια μαγείας ένιωθα πολύ καλύτερα. «Αποφορτισμένη» είναι μάλλον η κατάλληλη λέξη. Αυτό συμβαίνει ακόμα με το συγκεκριμένο, και με μερικά ακόμη τραγούδια, και έχει να κάνει με το μαγικό ραβδάκι της μουσικής.
Αυτό το μαγικό ραβδάκι που όταν σε αγγίξει μπορεί σε δευτερόλεπτα να σε σηκώσει από τον καναπέ και να σε κάνει να κοπανιέσαι χορεύοντας εν μέσω μιας απρόσμενης ψυχικής ευφορίας, ή να σου φέρει δάκρυα στα μάτια εν μέσω μιας εξίσου απρόσμενης και ανεξήγητης συγκίνησης. Το Τhe Bends είναι αναπόσπαστο κομμάτι από το παζλ που συνθέτει το δικό μου μαγικό μουσικό ραβδάκι.

Υ.Γ. Immerse your souls in love…