ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ την Dolores O'Riordan

Νομίζω πως γράφω ένα από τα δυσκολότερα κείμενά μου στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ. Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω και η αλήθεια είναι πως έσβησα αρκετές φορές τις δύο πρώτες σειρές του συγκεκριμένου κειμένου.

Η φωνή της Dolores O'Riordan είναι συνυφασμένη με ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Ξεκινώντας από τα φοιτητικά μου χρόνια και συντροφεύοντάς με ακόμη, ασταμάτητα, όχι μόνο ακούγοντας και ξαναακούγοντας τις μουσικές της (κυρίως τα 4 πρώτα άλμπουμ των Cranberries), αλλά και παίζοντας κομμάτια των Cranberries σε μοναχικές ή παρεΐστικες πιανιστικές περιπλανήσεις. Και αν στις παρέες παίζω τα γνωστά τραγούδια τους, λιγότερα δημοφιλή κομμάτια, όπως για παράδειγμα το Wanted ή το How, δεν απουσιάζουν σχεδόν ποτέ από τα κομμάτια που παίζω μόνη μου.

Δεν είναι τυχαίο πως ως τώρα δεν είχα γράψει για την Dolores στο ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ.

Είναι για μένα στα όρια του «ιερού». Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αγγελική φωνή της, που ή θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. Δεν έχει να κάνει, μόνο, με το πώς και πόσο επηρέασε την παγκόσμια μουσική. Δεν έχει να κάνει με το ότι έπαιζε σχεδόν όλα τα μουσικά όργανα. Δεν έχει να κάνει με την τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος του οποίου ήταν η ψυχή. Έχει να κάνει με κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ ουσιαστικότερο.

Η Dolores ήταν ξεχωριστή. Από αυτούς τους ανθρώπους που πιθανώς ανήκουν αλλού και από λάθος πέφτουν στη γη. Και ίσως για αυτό δεν μένουν για πολύ. Όμορφη όχι (απαραιτήτως) με την έννοια της εξωτερικής ομορφιάς. Άλλα όμορφη εσωτερικά. Διάφανη. Ψαρωτική. Δυναμική. Επαναστάτρια. Και ταυτόχρονα ανθρωπίστρια, γλυκιά και ευαίσθητη. Σαν τις νεράιδες των παραμυθιών. Σαν αερικό. Που στο πέρασμά του τα σαρώνει όλα.

Η μεγαλύτερη επιτυχία των Cranberries, το Zombie, δεν θεωρείται ούτε κατά διάνοια το καλύτερό τους κομμάτι. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά έχει τη δύναμη να σου σφίξει το στομάχι και να σε κάνει να σκεφτείς τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο. Αντιστοίχως το Bosnia. Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα από το βίντεο κλιπ και λίγη προσοχή στους στίχους για να αποκτήσει κανείς άμεσα μια πιο διεισδυτική ματιά στα πράγματα.

Υπήρξαν πολλά τραγούδια, πολλές επιτυχίες, τραγούδια για έρωτες, οικογένειες και φιλίες, τραγούδια χαρούμενα και αισιόδοξα, τραγούδια για την απόρριψη και τη μοναξιά. Τραγούδια ρυθμικά και μπαλάντες. Σε όλα είναι έντονη η παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας και ο Ιρλανδικός ήχος. Κανένα όμως κομμάτι δεν θα ήταν ίδιο χωρίς το μοναδικό λυρικό τραγούδισμά της. Η παγκόσμια μουσική δεν θα ήταν εδώ που είναι σήμερα αν δεν είχε η Dolores καταθέσει την ψυχή της εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Μια ψυχή που αν και θα είναι πάντα εδώ, βρεθήκαμε να τη θρηνούμε πολύ νωρίς... Daffodil Lament