ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τον Bruce Springsteen

Ήταν 1984 και το MTV ήταν “must” για κάθε έφηβο/προέφηβο της εποχής. Επίσης το ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ, με παρουσιαστή τον Γιώργο Γκούτη, μετρούσε ήδη δύο χρόνια επιτυχίας στην ελληνική τηλεόραση.

Δε θυμάμαι αν πρωτοείδα το βίντεο κλιπ του Dancing in the dark στο MTV ή στο ΜΟΥΣΙΚΟΡΑΜΑ, όμως θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει αυτός ο τύπος με το κολλητό τζην (ελαφρώς καμπάνα), το λευκό πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια μέχρι ψηλά στα μπράτσα και την ιδιαίτερη, βραχνή φωνή. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν το τέλος του βίντεο κλιπ, όπου ο τραγουδιστής πήρε μια κοπέλα από το κοινό και χόρεψαν μαζί για κάποια δευτερόλεπτα στη σκηνή.

Εννοείται ότι αυτό ήταν αρκετό για να μου αρέσει το κομμάτι, χωρίς τότε να δώσω πολλή σημασία στη μουσική του. Και μόλις τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, συνειδητοποίησα ότι η ομορφούλα που είχε την τύχη να «επιλεγεί» από τον Bruce είναι η ηθοποιός Courtney Cox (η Μόνικα από τη σειρά Friends). Μάλιστα, αυτή ήταν η πρώτη της (κανονισμένη φυσικά) εμφάνιση και, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν καθόλου άσχημη αρχή!

Για τον Bruce Springsteen, αντιθέτως, αυτή δεν ήταν η αρχή, μιας και το άλμπουμ Born in the U.S.A. (που περιείχε το Dancing in the dark) ήταν το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ του. Είχαν προηγηθεί τα Greetings from Asbury Park, N.J. το 1973, The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle επίσης το 1973, Born to Run το 1975, Darkness on the Edge of Town το 1978, The River το 1980, και Nebraska το 1982.

Επίσης, μετά το 1984, ακολούθησαν τα Tunnel of Love (1987), Human Touch (1992), Lucky Town (1992), The Ghost of Tom Joad (1995), The Rising (2002), Devils & Dust (2005), We Shall Overcome: The Seeger Sessions (2006), Magic (2007), Working on a Dream (2009), Wrecking Ball (2012) και High Hopes (2014).

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ο Bruce δεν ήταν μια συνηθισμένη περίπτωση

μουσικού, παρότι κλασσικός ροκάς και πιστός στο είδος αυτό σε όλη την πολυετή του διαδρομή στη μουσική. Πέρα από την απίστευτη ενέργεια που έχει στη σκηνή, πέρα από την ικανότητά του να μετατρέπει μια φαινομενικά απλή μελωδία σε αριστούργημα, πέρα από την μοναδική χροιά της φωνής του, πέρα από όλα τα μουσικά του προσόντα, ο Springsteen είναι διαφορετικός.  

Δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά. Επίσης, δεν καταναλώνει αλκοόλ (ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και αυτή η εξήγηση είναι παραπάνω από επαρκής-όχι πως χρειάζεται εξήγηση για να μην πίνει κάποιος αλκοόλ). Είναι ευαισθητοποιημένος σε διάφορα κοινωνικά θέματα, όπως απέδειξε με την ακύρωση της συναυλίας του τον Απρίλιο του 2016 στην North Carolina για να δείξει εμπράκτως την διαφωνία του με το νόμο που απαγορεύει στους ομοφυλόφυλους και στα διεμφυλικά άτομα να χρησιμοποιούν τις  ίδιες τουαλέτες με τους υπολοίπους. Δεν είναι τυχαίο,  άλλωστε, ότι στην αρχή της live εκτέλεσης του Born to run κατά τη διάρκεια της περιοδείας του το 1985, είχε πει: “Nobody wins, unless everybody wins” (δηλαδή «κανείς δεν κερδίζει, αν δεν κερδίζουν όλοι»).

Για αυτή τη συνολική του στάση απέναντι στα πράγματα και τη συνέπειά του, αγαπώ το «αφεντικό». Γιατί μας θυμίζει πώς να είμαστε άνθρωποι, με την δική του ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως π.χ. με το να ανεβάζει στη σκηνή την ενενητάχρονη μητέρα του στη συναυλία που έδωσε στη Νέα Υόρκη τον Μάρτιο του 2016. Τέλος, τον αγαπώ γιατί μας θυμίζει με τον δικό του, μοναδικό «μουρμούρισμα» να ονειρευόμαστε: Working on a dream για πάντα!

Υ.Γ. Ο Bruce Springsteen βρίσκεται σε περιοδεία αυτή την εποχή. Όσοι τυχεροί, σπεύσατε...