ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τα Ημερολόγια-Ανεκδοτολόγια του Γιάννη Σερβετά

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν».

Κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή, πάντως σίγουρα μέσα στο Νοέμβριο, προμηθευόμουν το Ημερολόγιο – Ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά για την επόμενη χρονιά. Τις περισσότερες φορές, αγόραζα παραπάνω από ένα τεύχη, γιατί το έκανα και δώρο σε φίλους. Με ανυπομονησία το ξεφύλλιζα, διάβαζα επιλεκτικά συγκεκριμένες σελίδες, τον πρόλογο και τον επίλογο, τα χωρίσματα ανάμεσα στους μήνες. Και έπειτα, τις μέρες των γενεθλίων και των γιορτών φίλων και γνωστών, ή κάποιες σημαντικές ημερομηνίες για μένα. Όλα αυτά την πρώτη μέρα που το αγόραζα, που ακόμα η χρονιά δεν είχε αλλάξει. Στη συνέχεια, πότε λίγες-λίγες, πότε πολλές μαζί, διάβαζα όλες τις σελίδες. Και συχνά παραπάνω από μία φορά. Για να γελάσω, για να ξεχαστώ, για να θυμηθώ, για να συγκινηθώ.

Η αλήθεια είνα ότι το έχει αυτό ο Γιάννης: μπλέκει μαγικά το γέλιο με τη συγκίνηση. Έτσι, ό,τι κι αν έγραφε σε αυτά τα 10 ημερολόγια, πάντα το διάνθιζε με το μοναδικό του χιούμορ. Ακόμα και αν επρόκειτο για κάτι μελαγχολικό ή δυσάρεστο. Και έτσι το καθιστούσε πιο ελαφρύ. Επίσης, δεν ήταν λίγες οι ιστορίες που του είχαν στείλει φίλοι (συχνά ακροατές του ραδιοφωνικού σταθμού Imagine 89,7) και που δημοσίευε στο βιβλίο του, αναφέροντας πάντα ποιος του είχε στείλει την ιστορία και αν την είχε «πειράξει» ή όχι. Οι ιστορίες, τα ανέκδοτα, στοιχεία από το διαδίκτυο, ιστορικά γεγονότα, όλα μαζί συνέθεταν, a priori, το παζλ της κάθε χρονιάς. Ένα παζλ ελκυστικό και ενδιαφέρον, ευχάριστο και διασκεδαστικό, που όμως κάπου-κάπου, έκρυβε και έναν προβληματισμό.

Το ημερολόγιο – ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά βρισκόταν πάντα στη βαλίτσα μου. Σε κάθε εξόρμηση, μικρή ή μεγάλη, σε κάθε ταξίδι. Βοηθούσε να γίνει η διαδρομή πιο σύντομη και πιο ευχάριστη, ενώ ήταν η καλύτερη συντροφιά τις ώρες της χαλάρωσης. Και από ό,τι φαίνεται, το ημερολόγιο δεν είχε περίοπτη θέση μόνο στη δική μου βαλίτσα. Ο Γιάννης έχει άπειρες φωτογραφίες που απεικονίζουν το ημερολόγιο στα πιο απίθανα και μακρινά μέρη του κόσμου. Νομίζω πως τα μέρη που έχει επισκεφθεί το ημερολόγιο, δύσκολα τα έχει επισκεφθεί ένας και μόνο άνθρωπος. Χρειάζονται οι ταξιδιωτικές περιπλανήσεις πολλών και πολυταξιδεμένων για να το ανταγωνιστούν!

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό που πέτυχε το ημερολόγιο είναι ότι κατάφερε, σε πολλές περιπτώσεις, να αποκαταστήσει τη σχέση κάποιων ανθρώπων με το διάβασμα και τα βιβλία. Γιατί όταν βομβαρδίζεσαι καθημερινά από προβλήματα, είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθείς και να διαβάσεις πολλές σελίδες παρακολουθώντας την πλοκή, τους χαρακτήρες, κλπ. Το ημερολόγιο-ανεκδοτολόγιο του Γιάννη Σερβετά δεν έχει τέτοιες απαιτήσεις: μπορείς να διαβάσεις μια και μόνο σελίδα, και βοηθά το μυαλό να καθαρίσει.

Το πιο ξεχωριστό, όμως, επίτευγμα του ημερολογίου είναι οι παρουσιάσεις του ως βιβλίο (που ουδεμία σχέση έχουν με τις συνηθισμένες παρουσιάσεις βιβλίου). Όποιος δεν παρευρέθηκε ποτέ σε μία παρουσίαση του Ημερολογίου-Ανεκδοτολογίου, δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι συνέβαινε. Ουσιαστικά ήταν stand-up comedy παραστάσεις, διάρκειας περίπου τριών ωρών, με ασταμάτητο γέλιο, ατάκες και αγάπη. Αγάπη που μοιράζονταν απλόχερα άνθρωποι, από διάφορες περιοχές της  Ελλάδας - συχνά και του εξωτερικού- με τον Γιάννη Σερβετά και τον Βασίλη Δέλιο, διορθωτή-επιμελητή του βιβλίου και ραδιοφωνικό ταίρι του Γιάννη. Οι παρουσιάσεις είναι μάλλον αυτό που θα μας λείψει περισσότερο. Αυτή η παρεΐστικη ψυχοθεραπεία, το να κάνουμε ομαδικά χορευτικά καθισμένοι στις καρέκλες μας, το να απαντάμε στις ερωτήσεις των συντελεστών του ημερολογίου, το να συμμετέχουμε σε διάφορα δρώμενα ή να δημιουργούμε δικά μας, το να αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας στο τέλος, το να ανταλλάσουμε δυο κουβέντες από καρδιάς.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν». Αλλά δεν τον έχει. Γιατί τα ωραία δεν τελειώνουν όταν τα έχεις μοιραστεί και τα έχεις αγαπήσει. Έπειτα, ο Γιάννης Σερβετάς με διαβεβαίωσε πως με κάποιο τρόπο θα εξακολουθήσουμε να βρισκόμαστε. Και όπως μου είπε ο ίδιος: «Ήταν μια πορεία που μας ένωσε. Ήταν 10 μαγικά βιβλία.» Τα ωραία μπορεί κάποτε να τελειώνουν. Τα μαγικά, όμως, ποτέ!

Υ.Γ. Δεν έχω τίποτα το φοβερά έξυπνο να γράψω στο υστερόγραφο, αλλά το αφιερώνω στον Γιάννη Σερβετά, που τόσο του αρέσουν τα υστερόγραφα. Θέλω μόνο να πω ένα ευχαριστώ: στον Γιάννη, στον κύριο Βασίλη μας, και σε όλους τους συντελεστές των 10 ημερολογίων. Και ας τα φυλάξουμε προσεχτικά τα ημερολόγια όσοι τα έχουμε. Είναι πλέον συλλεκτικά.