ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τα πιάνα των ξενοδοχείων

Από μικρή με συνάρπαζαν τα πιάνα. Όχι μόνο ο ήχος τους, αλλά και οπτικά, ασκούσαν πάνω μου μια ανεξήγητη έλξη. Όποτε έβλεπα πιάνο, ήθελα να κοντοσταθώ χαζεύοντάς το, να το ακουμπήσω, και σιγά-σιγά αφού «γνωριστούμε», να παίξω. Τις πιο πολλές φορές, οι γονείς μου προσπαθούσαν να με σταματήσουν: «να ρωτήσουμε αν επιτρέπεται».

Αυτό συνεχίστηκε μεγαλώνοντας. Όπου δω πιάνο, επιδιώκω να «γνωριστούμε». Μόνο που τώρα, συχνά είναι ο γιος μου που προσπαθεί να με φρενάρει: «Μπορεί να μην αφήνουν, μαμά». Όμως τελικά, κάθε φορά, παίρνω το πράσινο φως για αυτή την ιδιαίτερη γνωριμία, που είναι κάθε φορά διαφορετική, μα πάντα το ίδιο μαγική.

Από όλα τα πιάνα που έχω παίξει, αυτά που αγαπώ πιο πολύ είναι εκείνα των ξενοδοχείων. Ειδικότερα, εκείνων των ξενοδοχείων που βρίσκονται σε νησιά. Και που πιθανώς για 8 με 9 μήνες, δεν τα αγγίζει κανείς, εκτός από το προσωπικό καθαριότητας.

Δε θα το πιστέψετε, αλλά αυτά τα πιάνα είναι λίγο θλιμμένα. Νιώθουν παρατημένα, ανεπιθύμητα καμιά φορά. Και συνήθως απορούν που μία άγνωστη τα πλησιάζει. Στην αρχή ανταποκρίνονται δειλά, βραχνά. Μετά, όμως, βάζουν τα δυνατά τους και με ξαφνιάζουν!

Διάβασα, πρόσφατα, σε μια αστεία ιστορία στις τελευταίες σελίδες του αγαπημένου μου ημερολογίου-ανεκδοτολογίου του Γιάννη Σερβετά για το 2014 (σε επόμενη ανάρτηση θα σας εξηγήσω ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το συγκεκριμένο ημερολόγιο και το προμηθεύομαι ανελλιπώς κάθε χρόνο), ότι τα πιάνα δεν έχουν ψυχή. Δεν είναι αλήθεια. Γιατί αν ήταν αλήθεια, πώς εξηγείται που όποτε καθίσω σε πιάνο ξενοδοχείου, δεν υπάρχει περίπτωση να σηκωθώ πριν την έλευση μιάμισης ώρας; Τι είναι αυτό που κρατάει μια απλή επισκέπτρια τόση ώρα σε ένα πιάνο; Θα μπορούσα να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για 5-10 λεπτά και τέρμα. Όμως, αυτή η παραπονεμένη ψυχή τους είναι που δε με αφήνει να σταματήσω.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η υπάλληλος ενός ξενοδοχείου στην Κέρκυρα μου είπε: «δεν έχω ακούσει κανέναν να παίζει πιάνο έτσι. Εσείς χαϊδεύετε τα πλήκτρα». Κι εγώ δεν έχω εισπράξει ποτέ τόσο ωραίο κομπλιμέντο, σκέφτηκα. Αλλά δεν ήμουν εγώ που χάιδευα τα πλήκτρα. Ήταν εκείνα που με έκαναν να τα χαϊδεύω. Σαν να το αποζητούσαν.

Γι’αυτό, αν στις διακοπές σας συναντήσετε ένα τέτοιο θλιμμένο πιάνο και αν το παιδί σας θελήσει να πειραματιστεί μαζί του, μην το αποτρέψετε.  Ζητήστε του όμως αυτό: να παίξει απαλά, να μην το κοπανάει.  Έχει ψυχή!