ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ SUEDE

Ήταν Ιούνιος του 1995 και λίγο πριν κλείσω τα 20, θα παρακολουθούσα την πρώτη μου συναυλία. Το συγκρότημα δεν το πολυήξερα μέχρι λίγες μέρες πριν τη συναυλία, οπότε κάθισα με επιμέλεια και άκουσα τους 2 δίσκους που είχε βγάλει μέχρι τότε: Suede λεγόταν ο πρώτος, ομότιτλος με το συγκρότημα, και Dog Man Star ο δεύτερος.

Ενδιαφέρων ο ήχος, μια θάλασσα που έρρεε η φωνή του τραγουδιστή, ωραίες κιθάρες, αλλά λίγο σκληροί στίχοι σε κάποια τραγούδια, τουλάχιστον για κάποιον με τη δική μου τότε αθωότητα. Παρόλα αυτά, κάποια τραγούδια με κέρδισαν και μεταξύ αυτών, το So Young  και το Animal Nitrate από τον πρώτο δίσκο και το Asphalt World από το δεύτερο, που σε καμία περίπτωση δεν ξέφευγαν από την προαναφερθείσα  «σκληρότητα» των στίχων. Επίσης, από το Dog Man Stars, βρήκα  εξαιρετικό το The two of us και άκρως ξεσηκωτικό το We are the pigs.

Φτάνοντας στο χώρο της συναυλίας, δεν συνάντησα κόσμο σαν αυτό που είχα συνηθίσει να βλέπω ή να συναναστρέφομαι και το πλήθος ήταν σχετικά ανομοιογενές, κάτι που μου δημιούργησε πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Συναισθήματα που συνεχίστηκαν όταν εμφανίστηκε στη σκηνή το περίεργο πλάσμα που ακούει στο όνομα Brett Anderson (ο τραγουδιστής). Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι ήταν εξαιρετικά αδύνατος, είχε ασυνήθιστο κούρεμα, φορούσε πολύ κολλητά ρούχα και περπατούσε εντελώς ατσούμπαλα και περίεργα. Και όμως, αυτό το αξιοπερίεργο πλάσμα  εξαφάνισε σε λίγα δευτερόλεπτα όλες τις αμφιβολίες μου, μόλις άνοιξε το στόμα του και άρθρωσε την πρώτη συλλαβή.

Και παρότι αυτή η περίεργη κίνησή του συνεχίστηκε και όταν χόρευε επί σκηνής, ήταν απολύτως σαγηνευτικός και μαγνητικός, ένα ξωτικό χωρίς σαφές φύλο, αλλά με σαφέστατη μουσικότητα και εκείνη τη θάλασσα για φωνή, που σε έπαιρνε και σε πήγαινε όπου ήθελε εκείνη. Με ύφος προκλητικό έως και αυθάδες, ο Brett κοιτούσε κατάματα όλους μας και έναν-έναν ξεχωριστά, σαν να μας έλεγε «αυτοί είμαστε, αν σας αρέσει», ενώ ταυτόχρονα λικνιζόταν μαγικά εντός και εκτός ρυθμού.

Το ίδιο μαγικά, το ανομοιογενές πλήθος είχε σε λίγα λεπτά ομοιογενοποιηθεί,

αποδεικνύοντας ότι η μουσική όχι απλώς ενώνει, αλλά καταδεικνύει πόσο άστοχος είναι ο διαχωρισμός και χαρακτηρισμός των ανθρώπων με βάση την εμφάνισή τους.

Μετά τη συναυλία, λάτρευα πλέον τους Suede. Τους λάτρευα για την μοναδικότητα του Brett, για την ελαφρώς έρρινη, ασύλληπτη φωνή του (τόσο σε εύρος με φανταστικές ψεύτικες, όσο και σε ένταση), για τον ήχο της κιθάρας του Bernard Butler, για την ικανότητά τους να ακροβατούν ανάμεσα στην ωμή αλήθεια και τη λεπτεπίλεπτη ευαισθησία.  

Τα χρόνια πέρασαν, οι Suede διαλύθηκαν το 2003, επανενώθηκαν το 2010, αλλά η ουσία παραμένει. Αποτελούν ένα από τα πιο ανατρεπτικά συγκροτήματα της Βρετανικής σκηνής, που άνοιξαν το δρόμο σε μπάντες όπως οι Placebo, ή (ως ένα βαθμό) οι Muse.

Και με αφετηρία εκείνη τη συναυλία, ανακάλυψα μερικούς ακόμα λόγους για να τους λατρεύω, όπως η διαχρονικότητα του The Wild Ones ή η επιβλητική απλότητα ακουστικών εκτελέσεων όπως αυτή του Still Life (που μάλιστα είναι και σχετικά πρόσφατη -του 2013) ή οι φιλοσοφημένοι στίχοι του Everything will flow: «Nothing lost and nothing gained,  Life is just a lullaby». Tους λατρεύω, ακόμη, επειδή το Dog Man Star συγκαταλέγεται στο Top 5 των αγαπημένων μου δίσκων. Και επειδή έθεσαν, στις 16/6/1995 στο Θέατρο Βράχων, πολύ ψηλά τον πήχη των ζωντανών εμφανίσεων -πολύ θα ήθελα να τους δω ξανά ζωντανά.