ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ το Ράδιο Αρβύλα

Οφείλω να ομολογήσω ότι εδώ και πάνω από 10 χρόνια, δεν παρακολουθώ συχνά ελληνική τηλεόραση. Ήταν συνειδητή απόφαση να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις και προτιμώ να ενημερώνομαι μέσω  Ίντερνετ. Ήταν επίσης συνειδητή απόφαση να διαθέσω σε άλλες δραστηριότητες τον ελεύθερο χρόνο μου. Και παραδέχομαι ότι δυστυχώς δεν έχω βρει κάποιο ελληνικό σήριαλ αντάξιο των «Απαράδεκτων», των «Τριών Χαρίτων»  ή των «Δύο ξένων». Δεν είναι σνομπισμός, μάλλον είναι απογοήτευση και άμυνα. Με λύπη  παραδέχομαι ότι τα συνδρομητικά κανάλια προσφέρουν περισσότερες ενδιαφέρουσες επιλογές, είτε εκπαιδευτικού χαρακτήρα (υπό την έννοια ότι ανοίγει το μυαλό μας παρακολουθώντας τις) είτε ελαφρύτερες.

Υπάρχει, όμως, και μια λαμπρή εξαίρεση, που με κάνει να ξενυχτάω (γιατί για μια μαμά, το να κοιμηθεί περίπου στη 1 ένα βράδυ καθημερινής, είναι ξενύχτι). Κάθε φθινόπωρο, περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσει το Ράδιο Αρβύλα-και μου φαίνεται πως κάθε χρόνο ξεκινάει όλο και πιο αργά!  Θα μου πείτε, τι το τόσο διαφορετικό έχει αυτή η εκπομπή;

Δεν είναι μόνο ότι προσφέρει την καλύτερη μορφή ψυχοθεραπείας, δηλαδή το γέλιο, που τόσο το έχουμε ανάγκη σε αυτή την παράλογη εποχή που ζούμε. Δεν είναι μόνο ότι σατιρίζει τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας και μας «ξυπνάει», κάνοντάς μας συχνά να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος, ή έστω να σκεφτούμε την πιθανότητα ύπαρξης μιας άλλης όψης του νομίσματος. Δεν είναι μόνο ότι δεν κάνει διακρίσεις στο ποιους σατιρίζει, ότι επιδίδεται διαρκώς και στον αυτοσαρκασμό.

Αυτό που τελικά κάνει τη διαφορά είναι ότι πρόκειται για μια εκπομπή ουσιαστικά ανθρώπινη. Βλέποντας το νούμερο ένα στη χθεσινή πρεμιέρα που ήταν αφιερωμένο στη Σαρδέλα, και διαβάζοντας στη συνέχεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον αντίκτυπο που είχε αυτό το βίντεο σε όσους παρακολουθούσαν την εκπομπή, συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά. Η ανθρώπινη διάσταση, το ήθος, η ειλικρινής επικοινωνία μεταξύ μας τόσα χρόνια. Αυτή η μέσω πράξεων παραδοχή ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, ότι δεν μπορούμε παρά να θυμόμαστε και να τιμούμε έναν αγαπημένο συνεργάτη που έφυγε από αυτό τον κόσμο νωρίς, δεν μπορούμε παρά να σεβόμαστε τα δικαιώματα των ανθρώπων και των ζώων, δεν μπορούμε παρά να λυγίζουμε στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή ζώου, δεν μπορούμε  παρά να βοηθάμε όπου υπάρχει ανάγκη. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε άνθρωποι.  

Και πόσο πιο όμορφο είναι που αυτό το μήνυμα περνάει μέσα από μια ευχάριστη εκπομπή, που μας κάνει να διασκεδάζουμε  έστω και με αυτά που μας ενοχλούν, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και υποδείξεις.

Δεν μπορούμε παρά να είμαστε άνθρωποι. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε. Ευχαριστούμε Ράδιο Αρβύλα.