ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου

Κατάγομαι από τη Χίο. Αγαπώ πολύ τον τόπο μου, θεωρώ ότι είναι από τα πιο όμορφα και αυθεντικά νησιά της Ελλάδας-και με αυτό εννοώ ότι δεν έχει αλλοιωθεί από την κακώς εννοούμενη τουριστική ανάπτυξη.

Με ντροπή παραδέχομαι ότι δεν έχω επισκεφθεί ούτε τη Λέσβο, ούτε τη Σάμο, ούτε την Ικαρία, ούτε τη Λήμνο, ούτε καν τα Ψαρά. Πάντα έχουμε λίγες μέρες, πάντα σκεφτόμαστε την «ταλαιπωρία» του πλοίου από το ένα νησί στο άλλο, πάντα βάζουμε την ξεκούραση πάνω από όλα τα άλλα. Έτσι, κάθε καλοκαίρι που πηγαίνουμε στη Χίο, μένουμε στη Χίο.

Όμως, γνωρίζοντας ανθρώπους που είτε κατάγονται είτε πηγαίνουν για διακοπές σε κάποια από αυτά τα νησιά σταθερά κάθε καλοκαίρι, και από την προσωπική μου πείρα στη Χίο, νομίζω πως οι κάτοικοι του Ανατολικού Αιγαίου είναι τυχεροί. Τους έχει ψήσει η ζωή, τους έχει ψήσει η θάλασσα, τους έχουν ψήσει οι δυσκολίες στις συγκοινωνίες, η έλλειψη γιατρών, ο αποκλεισμός λόγω καιρικών συνθηκών. Τους έχουν κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ξέρουν  να στηρίζουν και να βοηθούν ο ένας τον άλλον, και αυτός ο «άλλος» δεν είναι απαραίτητα συντοπίτης τους.

Δανείζομαι μια ιστορία που μου διηγήθηκε φίλη που πέρασε το καλοκαίρι του 2015 στη Λέσβο. Στο μίνι μάρκετ του χωριού όπου παραθέριζε, η ιδιοκτήτρια  της εκμυστηρεύθηκε ότι στο «πίσω δωμάτιο» (δηλαδή στην αποθήκη) έχει πάντα απόθεμα από γυναικεία εσώρουχα και σερβιέτες. «Έρχονται γυναίκες με μωρά, μου κάνουν νοήματα ότι πεινάνε. Τους δίνω διάφορα φαγώσιμα και μετά τις παίρνω στο πίσω δωματιάκι και τους δίνω σερβιέτες και εσώρουχα. Συνήθως τις πιάνουν τα κλάματα.»

Δεν ξέρω αν μόνο για μένα είναι βαθιά συγκινητική αυτή η κίνηση, το να προνοείς για την ανάγκη κάποιου άλλου και να την καλύπτεις χωρίς να στο ζητήσει. Αλλά μάλλον όχι, γιατί διαβάζοντας στο διαδίκτυο για το τι συμβαίνει στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου, για το πώς οργανώνονται οι εθελοντές π.χ. στην Τήλο-χωρίς καμιά κρατική ή άλλη βοήθεια, βλέποντας βίντεο με διασωθέντες πρόσφυγες, θαυμάζοντας τους ψαράδες (μεταξύ τους κάποιοι Χιώτες όπως ο καπτα-Στέφανος Ζαννίκος) που αψηφούν τον καιρό, και έχοντας δει από κοντά την κατάσταση στη Χίο το καλοκαίρι, καταλαβαίνω πως αν δεν υπήρχαν αυτοί οι κάτοικοι των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, θα είχαν χαθεί πολύ περισσότεροι άνθρωποι.

Όλοι εκείνοι που σώζουν, μαγειρεύουν και σερβίρουν, ντύνουν, προμηθεύουν με φάρμακα, γιατρεύουν, προσφέρουν ο καθένας ό,τι μπορεί και όσο μπορεί,  όλοι εκείνοι που αγκαλιάζουν, χαϊδεύουν, φέρονται ανθρώπινα, δίνουν αγάπη σε αγνώστους, όλοι αυτοί δεν είναι ουσιαστικά άνθρωποι;

Νομίζω πως δε μας μένει άλλη επιλογή από το να τους μιμηθούμε. Ο καθένας όπως και όσο μπορεί. Ας ξαναγίνουμε άνθρωποι λοιπόν, ή μάλλον ας γίνουμε λίγο «Αιγαιοπελαγίτες» όσο είναι ακόμη καιρός...Αυτό έκαναν άλλωστε εθελοντές από άλλες περιοχές, από άλλες χώρες, που έχουν έρθει στη χώρα μας να βοηθήσουν. Άραγε, εμείς δεν μπορούμε;